«Накарміла тату салам у шакаладзе». Белсатаўцы – пра самыя запамінальныя розыгрышы ў жыцці

Зміцер Міцкевіч, вядоўца, журналіст праграмаў «Прасвет» і «Студыя»:

- Я жартую шмат і часта. Узгадаў чамусьці такі выпадак. Гэта быў 2011 год. Я вучыўся ў Менску разам з на той момант будучай жонкай майго сябра Васі. А Вася вучыўся ў Варшаве з на той момант маёй будучай жонкай. І вось Вася прыязджае ў Менск, яму трэба было нешта перадаць тут і мне далі ягоны нумар тэлефона (важна: у яго майго нумара няма). Бяру я тэлефон і кажу: «Васіль, добры дзень, гэта вас турбуюць з Камітэта дзяржаўнай бяспекі. Мы вас просім прыйсці да нас на Камсамольскую 30 для размову, хочам з вамі паразмаўляць». Той у адказ: «Навошта вы мне тэлефануеце, чаму я?» Я працягваю: «Васіль, у нас ёсць інфармацыя, што вы навучаецеся ў Польшчы і вось на гэтую тэму мы б хацелі з вамі паразмаўляць». Той стаў патрабаваць павестку. Я яшчэ троху працягнуў жарт, а потым яму: «Да ладна, Вася, ты што, голас не пазнаў?» Вася Жарт не ацаніў, як і мая будучая жонка, але ў выніку было весела. Вось такія жарты я люблю.

Анастасія Русецкая, шэф-рэдактарка ньюсрума, вядоўца, рэдактарка «Студыі Белсат»:

- Я вельмі люблю пажартаваць. Прычым у момант жарту ў мяне такі выраз твару, што мне ўсе вераць. Гэта мае і адваротны бок – калі я нешта распавядаю сур’ёзнае, у адказ пастаянна чую «Насця, ты што, зноў жартуеш?» А запомнілася мне, як я пажартавала над сваім татам. Не памятаю калі гэта было, але тады хадзіў такі мем пра сала ў шакаладзе. І вось мы з бацькамі набылі торт: суфле, коржыкі, а зверху – тоўсты слой шакаладу. Прычым торт не вельмі быў якасна зроблены. Я вырашыла пажартаваць: у адрэзаным кавалку торта пад слой шакаладу засунула сала. І пакінула гэта ў кухні. Мама ведала пра розыгрыш, мы з ёю заціхарыліся ў пакоі і стараліся не выдаць сябе смехам. Тата пайшоў на кухню, заварыў гарбатку і... цішыня. Праз нейкі час заходзім з мамай на кухню і бачым: на блюдцы ляжыць кавалак сала, зверху – шакалад і сляды ад зубоў. Пачалі рагатаць. Натуральна, давялося прызнацца, што гэта быў жарт. Тата потым распавёў, што нават не мог зразумець, чаму гэта торт не кусаецца, нешта цвёрдае перашкаджае. Пасмяяліся разам. Агулам, вельмі люблю жартаваць і разыгрываць людзей, а на 1 красавіка лічу гэта сваім абавязкам. То беражыцеся, хто будзе побач.

Анатоль Шырвель, вядоўца праграмы «Раніца з Белсатам»:

- Вучыўся ў коледжы. Прыбягаю за 5 мінут да званка ў клас, а мае аднагрупніцы кажуць: «Цябе выклікае дырэктар коледжа ў свой кабінет для размовы. У цябе ж ё «хвост», хоча абмеркаваць як будзеш адпрацоўваць запазычанасць па педагогіцы, бо будзе нядопуск да экзаменаў». Ну, думаю, справа сур’ёзная, панёсся я куляй да дырэктаркі. Заняткі былі на першым паверсе, яе кабінет – на трэцім. Прыбягаю, сакратарка кажа, што дырэктарка пайшла на пары, выкладае недзе на першым паверсе, але на іншым баку будынка, чым ішлі мае заняткі. Бягу туды, гучыць званок, за дзвярыма чую голас дырэктаркі, што чытае лекцыю. Я грукаюся ў дзверы, пытаюся дазволу, кажу што вось прыбыў, вы мяне вызывалі. Усе навучэнкі ўтаропліваюцца ў мяне. У поўнай цішыні наша строгая дырэктарка глядзіць на мяне, потым адной рукой здымае акуляры, двума пальцамі другой масіруе пераносіцу і яе твар пачынае торгацца пад далонню. Дырэктарка амаль рыдае ад смеху і адсмяяўшыся разам з групай, кажа: «Шырвель, вы ўжо сёння мо дзясяты навучэнец, якога жартам прымусілі мяне шукаць. Сёння ж першае красавіка, з чым вас і віншую».

Падобны розыгрыш здарыўся са мной і пазней. Я працаваў у прыватнай тэлекампаніі ФІТ, 1993 год, рабілі выпускі навінаў бізнесу і эканамікі. Нядаўна ўладкаваўся, не ўсё разумею. Прыязджаю са здымак сюжэта, а калега кажа: «Званілі з Вярхоўнага савета, гатова твая акрэдытацыя, прасілі тэрмінова забраць, бо днямі будзе мерапрыемства, на якое картка акрэдытацыі ўжо будзе патрэбна, яны там ўсе на месцы, чакаюць цябе. Толькі там жа ахова, а цябе проста так туды не пусцяць, то ты папрасі, каб ахоўнік паклікаў каго». 

Ну я ў метро, еду на пл. Незалежнасці, у дом Урада, выклікаю спецыяліста прэс-службы, які недаўмённа паціскае плячыма: якая акрэдытацыя, яшчэ нічога не гатова, а хто вас направіў. Потым задумваецца: «А якое сёння чысло, памятаеце? Сёння ж першае красавіка, віншую з Днём смеха!».

Гісторыі збірала Вольга Ярохіна belsat.eu