Па горадзе ехала вялікая чорная машына ў атачэнні некалькіх машын такога ж колеру, але крыху паменш, і дзевяці белых матацыклаў. Астатнія гарадскія аўтамабілі разагналі, схавалі куды падалей, таму кавалькада перасоўвалася, не сустракаючы ніякага супраціву і не зважаючы на святлафоры.
Толькі рэгуліроўшчыкі ды падсаджаныя да іх супрацоўнікі міліцыі, патрэбныя для адгону ад дарогі разявак, прыкладвалі рукі да фуражак у прывітанні чорнаму аўтамабілю. Як рэагавалі на такія знакі ўвагі там, за шклом, засталося невядомым – шкло было таніраваным, у парушэнне адпаведных нормаў, якія дзейнічаюць на тэрыторыі краіны ў дачыненні да аўтамабіляў іншых грамадзян.
Аўтамабіль не быў айчынным, нягледзячы на тое, што яго пасажыр ужо гадоў як дзесяць распавядаў па тэлевізары пра неверагодныя поспехі мясцовага аўтапраму. Больш за тое, чорная машына, як і іншыя (машыны суправаджэння і матацыклы) былі зроблены ў максімальна несяброўскіх краінах, якія не так даўно ўвялі эканамічныя санкцыі і не прызнаюць за пасажырам аўтамабіля права на кіраванне дзяржавай.
Гэтыя парадаксальныя абставіны не бянтэжылі як самога пасажыра, так і нешматлікіх выпадковых гараджанаў, якія апынуліся ў самы нязручны момант на вуліцы на маршруце руху картэжу. Гараджанаў было мала, аднак, былі, як і месцы засяроджвання спецыяльна сагнаных грамадзян – Беларускі аграрны ўніверсітэт, Нацыянальная акадэмія навук, плошчы Кастрычніцкая і імя Якуба Коласа. Усяго чатыры кропкі, у кожнай з якіх знаходзілася прыблізна па сотні тых, хто «шчыра радуецца» са сцяжкамі ў руках.
Разам радасна сустракалі картэж на маршруце яго руху каля 400 чалавек. Дыктары ТБ, якія каментуюць перамяшчэнне групы, у «правільных» месцах ускрыквалі: «Ах, глядзіце колькі людзей!». І сапраўды, нягледзячы на тое, што пустыя вуліцы падчас аналагічных мерапрыемстваў пяць гадоў таму выглядалі больш злавесна, і гэтыя чатыры купкі па 100 чалавек таксама зараджалі сумневы ў душы таго, хто глядзіць: а ці сапраўды пасажыр набраў на гэтых выбарах 186% галасоў? Нешта іх не відаць на вуліцах. Неяк блякла народ радуецца. Аднак супрацоўнікі афіцыйных тэлеканалаў – людзі звыклыя і не да такога, таму ад генеральнай лініі яны не адхіляліся, вольнасцяў сабе не дазвалялі.
Пракаціўшыся па горадзе, кавалькада заехала ў вялікую каваную браму. На заднім фоне мільгануў выродлівы будынак гандлёвага цэнтру «Замак» з зманлівым рэкламным надпісам «Амстэрдам». Але на горад Амстэрдам было зусім не падобна. Доўгая чорная машына праехала побач з непрацуючымі фантанамі і спынілася. Да задняй дзверы прыскокваючы накіраваўся адпаведны малады чалавек, узяўся за ручку дзвярэй, і... А далей не адбылося нічога.
Далей гледачы онлайн-трансляцыі каля 20 секунд назіралі надзвычай цікавае трапятанне на ветры чырвона-зялёнага палотнішча. Камера зноў вярнулася да трансляцыі пасажыра, які, відавочна, пакінуў сваё месца ў салоне аўтамабіля, толькі ён з хадой чалавека, які мае сур'ёзныя захворванні апорна-рухальнага апарата, спрабаваў бадзёра пракрасціся ў залу.
,,Прычыны такога дзіўнага мантажу былі зразумелыя любому, хто сачыў за афіцыйнымі падзеямі. Выпадковыя кадры спробаў уздыму па лесвіцы грамадзяніна з чорнай машыны, або яго ж спробы спусціцца па лесвіцы без старонняй дапамогі цалкам ламалі вобраз «моцнага лідара», які культывуецца прапагандай. І цяпер вырашылі не рызыкаваць.
Аднак, нягледзячы на відавочныя праблемы, да няшчасця тых, хто сабраўся, а таксама ўсіх грамадзян краіны (без падзелу на тых, хто зʼехаў і застаўся), да трыбуны грамадзянін усё ж такі дабраўся. І пад святлом сафітаў паўстаў у прыкметна чымсьці вымазаным пінжаку. Магчыма, грамадзянін нешта няўдала еў у машыне, або, можа быць, хтосьці з суправаджэння няўдала прытуліўся да яго вопытных грудзей – гледачам заставалася толькі здагадвацца, аднак кадры зачытвання «гістарычных» слоў і прамоваў у чымсьці запэцканым пінжаку, на жаль, сталі здабыткам гісторыі.
Сам жа знешні выгляд чалавека, які ў сёмы раз узлез на гэтую трыбуну, выклікаў сумневы ў яго здольнасці прымаць самастойныя рашэнні. Відавочныя цяжкасці ў прамове, усё тое ж відавочнае дрыгаценне галавы, якое назіраецца ўжо некалькі гадоў, і з мяшкамі пад вочы, якія заплылі.
Грамадзянін залез на трыбуну і пачаў казаць... Што ён казаў? Гэта не мела значэння. І людзі, добраахвотна-прымусова прысутныя ў памяшканні, і тэлевізійныя дыктары, і нешматлікія онлайн-гледачы не пачулі нічога новага.
Прыклад? Калі ласка. Грамадзянін паабяцаў у бліжэйшыя пяць гадоў абавязкова перамагчы карупцыю. Нягледзячы на тое, што гэта ж абяцанне было дадзена ім жа яшчэ 30 гадоў таму, ніхто ў залі чамусьці не засмяяўся.
Жарт, паўтораны сем разоў, перастае быць смешным. Смешным, у лепшым выпадку, выглядае сам жартаўнік, у горшым – яго пачынаюць шкадаваць і пляскаюць у далоні проста праз спачуванне.
belsat.eu / МВ
