На брыфінгу кіраўніцтва Міністэрства ўнутраных спраў Украіны стала вядома пра затрыманне групы асоб, якія падазраюцца ў забойстве журналіста Паўла Шарамета, былога грамадзяніна Беларусі, заснавальніка сайта «Беларускі партызан».
Гэта важная падзея для Украіны. Зараз мы гаворым толькі пра Украіну, на тэрыторыі якой было здзейснена гэта злачынства. Важная – у тым ліку таму, што здзейснена яно было – і не было раскрыта – у часы ррэзідэнтуры Пятра Парашэнкі, калі міністрам унутраных спраў быў усё той жа Арсэн Авакаў, што і цяпер.
Ужо тады хлапчук абяцаў, што раскрые, – хлапчук стрымаў слова. Пытанне ў тым, што зроблена гэта было толькі пры Уладзіміры Зяленскім.
Мне могуць запярэчыць: следства ішло доўга. Пярэчанне прымаецца. Новае пытанне – чаму?
У сваім інтэрв’ю, дадзеным 5 ліпеня – гэта значыць, ужо пасля выбараў, якія знеслі прэзідэнтуру пятага кіраўніка Украіны ў мінулае, экс-генеральны пракурор Украіны Віктар Шокін, у прыватнасці, недвухсэнсоўна намякнуў, што ва ўладзе ёсць чалавек, які перашкаджаў і будзе перашкаджаць раскрыццю забойства і пошуку вінаватых. Справа нават не ў пасадзе – справа ва ўплыве, які мае гэты чалавек на сілавыя і праваахоўныя органы: «Прозвішча публічна называць я не буду. Але я мяркую і, як казаў раней, практычна ўпэўнены… Каб сказаць з гарантыяй, неабходна правесці следчыя дзеянні пэўнага характару. Прычым там зусім няшмат патрэбна зрабіць. Я ўжо прапаноўваў, што для гэтага неабходна – проста вярнуць групу, якая расследавала справу аб забойстве журналіста Георгія Гангадзэ… Тыя, хто вядуць справу Шарамета, мяне выдатна зразумелі. Я сустракаўся з калегамі, якія вялі гісторыю па Гангадзэ – яны лічаць, што ў маіх словах ёсць, як мінімум, значная доля праўды. Гэта не 100%, і трэба гэта праверыць – усё зойме месяц, не больш. Тады можна было б паставіць кропку ў гэтай справе. Сувязь паміж гэтымі справамі, хутчэй за ўсё, ёсць».
У сваім артыкуле, апублікаваным пасля гэтага ў газеце «Народная Воля», я напісаў:
«Пасля намёкаў Віктара Шокіна пазлы пачалі складвацца. Стала зразумела, ва ўсякім выпадку, што чалавек, які мог быць «заказчыкам», мае дастатковы ўплыў не толькі на дзейсную пракуратуру (а значыць, займае высокую пасаду ў профільным парламенцкім камітэце), але і з’яўляецца носьбітам пэўнага ўзроўню таямніц, раскрыццё якіх было б вельмі нявыгадна ўладзе, сфарміраванай пасля Рэвалюцыі Годнасці.
Нагадаю: у Вярхоўнай Радзе да гэтага часу ўзначальвае адзін з камітэтаў чалавек, якога падазравалі ў арганізацыі правакацыйных стрэлаў на зімовым Майдане. Тых стрэлаў, пасля якіх любыя перамовы з прэзідэнтам Януковічам станавіліся проста немагчымымі. Ён не працаваў на Януковіча, але нібыта праплочаныя ім стрэлы па «беркутаўцах» справакавалі ў адказ стральбу на паражэнне. Першае ж страчанае жыццё пацягнула за сабой з’яўленне «Нябеснай Сотні». Улада стала злачыннай і крывавай.
Менавіта гэты чалавек павёз знойдзеныя ў адной з гасцініц вакол Майдана стрэльбы ў невядомым кірунку. Стрэльбы потым не знайшлі. Пра гэта пісала ўкраінская прэса».
Зараз гэты чалавек знаходзіцца ў зняволенні. Аднак імя яго я не збіраюся называць па адной простай прычыне: я зусім не абавязкова маю рацыю, а значыць, прэзумпцыя невінаватасці павінна дзейнічаць. Тым больш, што пакуль у сувязі са справай аб забойстве Шарамета яго імя пакуль не гучала.
Паўтаруся: я магу памыляцца. Але калі мне скажуць, што група ўдзельнікаў баявых дзеянняў у зоне антытэрарыстычнай аперацыі (АТА, той самы «Данбас») раптам, падпарадкоўваючыся ўласнаму жаданню, якое ўзнікла па невядомай прычыне, пачынае высочваць журналіста з мэтай арганізацыі яго забойства, а потым забівае яго, я выкажу некаторыя сумневы.
Так, Украіна нашпігаваная зброяй. Так, сярод тых, хто мае доступ да зброі, ёсць у тым ліку і былыя ўдзельнікі АТА. Але для здзяйснення імі злачынства альбо павінна быць важкая прычына, якая апраўдвае гэта злачынства ў іх вачах, альбо яны з’яўляліся проста цынічнымі выканаўцамі чужога замовы.
Я – прыхільнік другой версіі. Я спадзяюся, што Арсэн Авакаў назаве і імя (імёны?) заказчыка забойства Паўла Шарамета.
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
