Баец палка Каліноўскага Салам: Міф пра расейскіх салдат як пра «чмобікаў» з іржавымі калашамі – не самы карысны
Беларускі добраахвотнік ва Украіне Яўген Салам Жураўскі лічыць, што ўяўленне пра расейскіх салдат як выключна пра «чмобікаў» з іржавымі калашамі не заўсёды бывае карысным. Расейцы вельмі хутка вучацца, і ставіцца да іх трэба як да небяспечнага ворага. Пра гэта ваяр палка Каліноўскага казаў падчас сустрэчы з беларусамі ў варшаўскім бары «Карма».
«Насамрэч уся гэтая гісторыя з тым, што «Ванькі тупыя» і «чмобікі», карацей – «адразу ў трупныя пакеты кладзіцеся», – гэта велізарная праблема. Мяркую, што ўкраінская прапаганда троху «пераборшчвае». Сітуацыя іншая… Расейцы вельмі хутка вучацца. У тым, як яны ваявалі раней і як ваююць зараз, ёсць розніца. Яны і новыя тэхналогіі асвойваюць у працэсе», – гаворыць Яўген Жураўскі.
З іх варта жартаваць, але ставіцца трэба як да небяспечнага ворага, мяркуе добраахвотнік. Ён кажа, што «чмобікаў», якія нічога не разумеюць, у расейскім войску дастаткова. Яны могуць выклікаць нават шкадаванне, бо іх «кідаюць на мяса» і таму пры першай магчымасці тыя здаюцца ў палон.
«І некаторыя з іх ва ўкраінскім палоне будуць жыць лепей, чым у нейкай там сваёй расейскай глыбінцы», – зазначае Яўген Салам Жураўскі.
Але ў кожным разе, падкрэслівае баец, і ў тых расейцаў, хто не хацеў трапіць на вайну, быў выбар: сесці ў турму ці «зрабіцца вырадкам, акупантам, забойцам і здохнуць у акопе». Яўген яшчэ раз паўтарае, што расейцы хутка вучацца.
«Цяпер у іх ёсць »Ланцэты« (дрон-камікадзэ – заўв. «Белсат»), і яны гэтыя дроны і «Шагэды» штампуюць проста на ўчорашнім малаказаводзе. І гэта праблема. Таму той міф – дурная тэма. Не самы карысны міф, я б сказаў», – падсумаваў баец палка Каліноўскага.
«Не проста выкапалі акопы – яны іх забетанавалі»
На ягоную думку, ініцыятывай на фронце зараз цалкам валодаюць украінскія войскі (за выключэннем хіба некалькі кропак), хоць контрнаступ ЗСУ ідзе «не так хутка, як хацелася б». Прычыны ў тым, што расейцы паспелі збудаваць моцную лінію абароны, мяркуе добраахвотнік.
«За гэты час расейцы пабудавалі афігенную лінію абароны. Не проста выкапалі нейкія акопы – яны іх забетанавалі. То бок ты не проста нейкі драўляны бліндаж штурмуеш – кінуў дзве гранаты, і ён разваліўся, – а моцныя бетонныя ўмацаванні. У іх было шмат часу каб падрыхтавацца. І ўсё адно ўкраінскія войскі ідуць наперад. Не так хутка, як хацелася б, але яны – прабіваюцца. І ініцыятыва застаецца за Украінай», – сцвярджае Яўген Жураўскі.
Яўген Салам Жураўскі ваюе ў складзе батальёну «Волат» ПКК – камандуе мінамётным разлікам. Мінулай зімой працаваў у Бахмуце.
«Утульны падвал з буржуйкай. Лепшае месца для жыцця (смяецца). Зараз так файна наўрад ці будзе. Думаю, будзем жыць у бліндажах – у лесапасадках. І мяркую, што інтэнсіўнасць баёў зімой будзе спадаць. Але думаю, Украіна, нягледзячы на ўмовы надвор’я, працягне свой наступ», – кажа Яўген.
Нейкія прагнозы на будучыню беларускі добраахвотнік не робіць («Вайна – непрадказальная штука»).
«Што будзе далей, я не ўяўляю. Адзінае, у чым маю пэўнасць, гэта тое, што праз некалькі тыдняў я зноў вярнуся ў полк, каб далей змагацца поплеч з маімі хлопцамі», – гаворыць Яўген Жураўскі.
«Дзякую, відос мне не патрэбны»
Ваяр распавядае, што ягоная вайна, як мінамётчыка, не выглядае так, як на відосах: «бяжыш – страляеш». Ён ужо год знаходзіцца на баявых пазіцыях і прызнаецца, што за гэты час ніводнага разу не страляў па ворагу з аўтамата. Мае іншае – «мінамётную радасць».
«Аўтамат ёсць. Але гэта праблема. Я казаў: дайце мне пісталет – я з яго хоць застрэліцца змагу нармальна. З аўтамата ж – нязручна», – па-чорнаму жартаваў падчас сустрэчы Яўген Жураўскі.
Тлумачыць, што ягоны мінамётны разлік працуе звычайна за 2-4 км ад лініі фронту. Яўген па рацыі атрымлівае каардынаты ўдару, разлічвае, перадае хлопцам (у разліку – 4 чалавекі), як трэба выстаўляць прыцэл, адзін з ваяроў прыносіць міну…
«Я камандую. Тузаем за вяровачку па камандзе – і яна кудысьці ляціць, і што там недзе адбываецца, я нават уяўляць не хачу. Бо – нічога добрага. Але час ад часу нам кажуць: хлопцы, малайцы! Я адказваю: Дзякую, відос мне не патрэбны, глядзець не буду», – апавядае мінамётчык.
«Чаму так будзённа распавядаю? Ну таму што звыкся ўжо да гэтага», – дадае Яўген Жураўскі.
Ён прызнаецца, што, «калі рабіў на вайне першыя крокі», не хацеў ісці ў штурмавыя падраздзяленні, бо баяўся, што будзе маральна цяжка страляць у людзей. Цяпер жа часамі падумвае: а ці не варта паспрабаваць?
«Я зараз думаю, што пабачыў ужо столькі рознай жэсці, што, магчыма, і сярод штурмавікоў у мяне будзе больш-менш оʼкей», – пасміхаецца Яўген Салам.
Калі полк Каліноўскага пойдзе вызваляць Беларусь
Яўген Жураўскі родам з Баранавічаў. Як кажа – «з лепшага месца на зямлі». Анархіст і «актывіст контркультурнай дзвіжухі». Быў вымушаны зʼехаць з Беларусі ў 2020 годзе. Ён зазначае, што палітычныя ці ідэалагічныя спрэчкі на фронце сыходзяць на другі план.
«Сёння мы разумеем, што ва ўсіх нас, анархіст ты ці ўльтраправы, агульная мэта – спыніць заразу «рускага міру», гэтае фашысцкае фармаванне, якое распаўзаецца паўсюль… Калі сядзіш з чалавекам у адным акопе – усе вашыя палітычныя непаразуменні проста знікаюць», – гаворыць ваяр.
Хтосьці сімпатызуе Святлане Ціханоўскай, хтосьці – Зянону Пазняку, а хтосьці верыць толькі ў сілу палка Каліноўскага. Яўген Жураўскі мяркуе, што «еднасць – гэта толькі пытанне часу».
«А зараз ужо тое добра, што мы адзін у аднаго не страляем, як шмат у якіх вызваленчых рухах. Людзі сустракаюцца, спрабуюць размаўляць – гэта пазітыўная тэндэнцыя», – ацэньвае ваяр палка Каліноўскага.
Яўген кажа, што для яго гэтая вайна скончыцца не вызваленнем Украіны, а калі будзе вольная Беларусь, калі будуць вольныя ягоныя Баранавічы. Толькі тады. Але ідэю сілавога вызвалення Беларусі палком Каліноўскага называе «прыгожай казкай».
«На мой погляд гэта можа адбывацца толькі ў тым выпадку, калі ў Беларусі зноў саспее нейкая крытычная маса і зноў складзецца перадрэвалюцыйная сітуацыя, як было, напрыклад, хоць бы ў 2010 годзе ці нават 2017-м… Не кажучы пра 2020 год. І тады тыя, хто атрымаў баявы досвед ва Украіне – у палку Каліноўскага, у «Тэроры», у 2-м Інтэрнацыянальным легіёне ці ў 79 ДШБ, могуць вельмі спатрэбіцца», – разважае Яўген Жураўскі.
Заўважае, што ў 2020 годзе вельмі не хапала людзей, якія маглі стаць у авангардзе маршаў, каб даць «сапраўдны бой сілавікам».
«Калі ў цябе вусы – ты пры ўладзе»
Пазыўны Салам Яўген Жураўскі ўзяў сабе яшчэ да вайны – у 2021 годзе падчас гульняў у страйкбол («Палова хлопцаў была са здаровымі бародамі – дык вырашылі ўзяць усходнія імёны»). З усмешкай тлумачыць, што ягоны Салам, што азначае «мір», не мае ніякага дачынення да рэлігійных перакананняў. Бо ён анархіст, а значыцца, – атэіст. Барады, дарэчы, сам ніколі не насіў. Затое цяпер мае экстравагантныя вусы.
«Раскрый сакрэт, чаму ў беларускіх добраахвотнікаў ва Украіне сталі папулярнымі вусы?» – гучыць пытанне з залы.
«Тэма вельмі простая. Беларуская палітыка паказала, што, калі ў цябе ёсць вусы, – ты пры ўладзе. А калі ў нас ва ўсіх будуць вусы, то гэта ўжо – народнае самакіраванне. Таму ўсім патрэбныя вусы. Я чуў, што і ў Ціханоўскай яны ёсць, таму яна разам з намі», – смяецца Яўген Салам Жураўскі.
Цікава, што мінамётчык і анархіст Яўген Жураўскі застаецца на вайне веганам. Цяпер, кажа, ва Украіне велізарная колькасць веганскай ежы (хоць на пачатку вайны з гэтым было цяжкавата). Веганаў і вегетарыянцаў на фронце таксама паболела. Парадокс? Не: вайна – непрадказальная штука.
Сустрэча з ваяром ПКК Яўгенам Жураўскім адбылася 28 кастрычніка ў варшаўскім бары «Карма». Размову з байцом праводзіў журналіст «Еўрарадыё» Павел Свярдлоў. Удзельнікі сустрэчы ахвяравалі пасля сустрэчы грошы на новы дрон для палка Каліноўскага.
Зміцер Міраш belsat.eu
