Надоечы прэзідэнт ЗША Доналд Трамп заявіў: пасля ўведзеных гандлёвых мытаў краіны-партнёры выстраіліся ў чаргу, каб «пацалаваць яго ў дупу», гэтак залагодзіўшы і выгандлеваўшы новыя ўмовы супрацы.
Не дзіва, што, звярыным чуццём вызначыўшы добра знаёмы характэрны пах магчымых выгадаў, беларускія стронгмэны паспяшаліся схамянуцца раней за астатніх, каб зарэзерваваць месца ў чарзе для ініцыявання да болю знаёмай працэдуры. Нездарма гадамі спрактыкаваная экспертыза ў такога тыпу тактыльным узаемадзеянні на ўсходнім трэку фактычна адточаная ў кожным руху, алгарытм атрымання выгадаў у выглядзе крэдытных пралангацыяў працуе бездакорна. Чаму б не выкарыстаць досведу на больш прывабным – варожым заходнім – кірунку?
,,Не паспеў Трамп падаць сігналу пра свой інтарэс да рэдказямельных металаў у перамовах з Украінай, як лукашэнкаўская прапаганда пачала гучна размінацца, шчыруючы і сваймі здольнасцямі «капаць і глядзець, што ў нас у зямлі». Напэўна, бразгатанне беларускіх рыдлёвак (ці пакуль збольшага языкоў) аказалася не вельмі добра чутнае ў Вашынгтоне, бо ў той жа час на сцэну выйшлі не менш дасведчаныя гульцы: Расея і Дэмакратычная Рэспубліка Конга.
Між іншага, магчымасці прадэманстраваць свае «рэдказямельныя металы» існуюць і ў лукашэнкаўскага рэжыму. Варта паглядзець на дасягненні прэзідэнта невялікай і не самай заможнай краіны Цэнтральнай Амерыкі – Сальвадору – Наіба Букеле, якога Трамп беспрэцэдэнтна назваў «выдатным сябрам» падчас нядаўняй сустрэчы ў Белым доме. Сакрэт поспеху Букеле ў тым, што ён не кінуўся шалёна шукаць рыдлёўку, а «ціха, спакойна, без гвалту» развязаў іншую прыярытэтную праблему амерыканскага прэзідэнта: размясціўшы ў сваёй мегатурме CECOT 261 дэпартаванага з ЗША злачынца венесуэльскага паходжання (родная краіна іх чамусьці прыняць адмовілася). Трамп не толькі заплаціў за такую паслугу гадавы абанемент – 6 мільёнаў долараў, але і падтрымаў не вельмі дэмакратычнага лідара як сябра.
Застаецца незразумелым, чаму дасюль такой «выдатнай» бізнес-ідэі і магчымасці стацца сябрам ЗША не ініцыяваў лукашэнкаўскі рэжым, досвед якога ў турэмнай справе наўрад ці саступае Сальвадору. Відавочна, вызваленне месцаў з-пад тых жа 1200 палітычных вязняў для крымінальнікаў са Штатаў магло б прынесці цікавыя бенефіты – і фінансавыя, і палітычныя. А калі б тая ж турма ў Жодзіне прыняла не проста злачынцаў, а адпетых серыйных забойцаў-канібалаў, гэтая ўстанова магла б займець статус рэгіёнаўтваральнай, бо гаворка ўжо вялася б не пра мільёны, а дзясяткі мільёнаў долараў бюджэтных даходаў.
Натуральна, можна з пэўнаю доляй іроніі ставіцца да сюррэалістычнасці такога сцэнара, але ва ўмовах эканамічнага цугцвангу ў Беларусі, на жаль, нават такія хады выключаць не даводзіцца.
,,За апошнія дзесяць гадоў намінальны ВУП краіны скараціўся ледзь не на 10 % у валютным вымярэнні, асноўнымі тэмамі абмеркавання сталіся цэны і наяўнасць у крамах бульбы і капусты, а бясконцая хваля эміграцыі ва ўмовах рэпрэсіяў у краіне ацэньваецца ці то на паўмільёна, ці то мільён чалавек толькі з 2020 года.
Ясна, што падмуркам для намацвання хоць нейкай траекторыі росту можа быць толькі арыентацыя на сваіх людзей: вызваленне палітычных вязняў, выбачэнне перад уласнымі грамадзянамі для іхнага вяртання на радзіму. Жыццё намякае: карысць ад цалавання расейскай дупы вычэрпваецца, да амерыканскай нават у чарзе не даюць пастаяць. Ці настолькі планка статусу абрынулася ў адмыслоўцаў, каб цалаваць дупу пакістанскую?
