Слых аб тым, што Андрэй Раўкоў падаў заяву з просьбай вызваліць яго ад займанай пасады, распаўсюдзіўся ўжо ў ліпені, прычым на пачатку.
Нішто не пацвярджала гэты слых, а сам Андрэй Аляксеевіч пры гэтым добрасумленна выконваў свае абавязкі ды не рабіў ніякіх дэмаршаў. Наадварот. Рэгулярна выступаў у сацыяльных сетках да рабіў дзіўныя для нармальнага чалавека, але абавязковыя ў нашай уладнай сістэме заявы аб тым, што ўсё знікне без Лукашэнкі, што ягоныя апаненты набытыя і праплачаныя, нарэшце, што трэба рыхтавацца абараняць краіну на выпадак магчымай інтэрвенцыі. Адчуванне ўзнікала такое, што тэзісы яму спусцілі зверху з галоўнага ідэалагічнага ўпраўлення, а то і горш – з МЗС.
І пасля выбараў Раўкоў быў увасабленнем маўклівай лаяльнасці, калі не лічыць цалкам ідыёцкай заявы аб тым, што нязгодныя могуць пакінуць краіну. Ляскаць дзвярыма ён відавочна не збіраўся, бо ўцёкі гэтак званага пацука з яшчэ не патанулага карабля цалкам магло перавярнуць судна ды парушыць баланс сіл. Так што мірная адстаўка, рушыла ў дзень візіту ў Мінск расійскага прэм’ер-міністра Мішусціна, здаецца, стала для яго выкананнем жаданняў. 53-гадовы генерал змог уздыхнуць з некаторай палёгкай. Пенсія за ім засталася, а будзе новае прызначэнне ці не будзе – гэта іншае пытанне. Пакуль можна адпачыць.
І ведаеце, аб чым я падумаў, мае паважаныя чытачы?
Раўкоў прайшоў шлях ад камандзіра ўзвода да міністра абароны. Увесь гэты час ён рыхтаваўся да аднаго – абараняць сваю краіну і свой народ ад знешняга ворага. А тут сітуацыя склалася так, што было незразумела: прыменіць уладу войска для падаўлення пратэстаў ці ўсё ж абмяжуецца ператварэннем у калектыўнага ката атрадаў спецыяльнага прызначэння, а таксама супрацоўнікаў некаторых іншых спецыяльных службаў, назвы якіх, як мне здаецца, мы даведаемся ў недалёкай цяпер ужо будучыні. У рэшце рэшт, стала зразумела: войска выкарыстана не будзе. Стала гэта зразумела ў той момант, калі Хрэнін-міністр, пераемнік Раўкова на гэтай пасадзе, пачаў раптам заяўляць, што злачынных загадаў не бывае (гэта значыць, фактычна даў зразумець, што гэтая праблема абмяркоўваецца ў генералітэце), а самое войска саслалі на беларуска-польскую мяжу, як у вядомым фільме Леаніда Гайдая адсылалі стральцоў ад граху далей браць ці то Астрахань, ці то і зусім нават Крым.
Як мне здаецца, сама думка аб магчымым ужыванні войска для падаўлення іншадумства выклікала ў свядомасці генерала Раўкова кагнітыўны дысананс – фатальнае сутыкненне яго ўласных уяўленняў аб тым, для чаго патрэбнае войска, і магчымага загаду, транслятарам якога ён рызыкаваў стаць па пасадзе. Будучы суб’ектыўна прыстойным чалавекам, Андрэй Аляксеевіч напэўна сказаў пра гэта галоўнакамандуючаму. Сітуацыю пайшлі абмяркоўваць у Хрэнін-Міністэрстве абароны, пасля чаго і здарылася вышэйапісаная Аадмова ад не аддадзенага яшчэ загаду. Неяк так.
І тут паказальная ракіроўка. На пасаду дзяржсакратара Савета Бяспекі прызначаны генерал Вакульчык, цяпер ужо былы шэф беларускага КДБ. Стаўленне да яго асабіста ў мяне складанае. З аднаго боку, зразумела, што ўсе праслушкі, прагляды, узломы і ўтрыманне ў «амерыканцы» без яго і яго санкцыі немагчымыя. З іншага боку, у 2017 годзе Валерый Паўлавіч неяк прымудрыўся праслізнуць паміж палітычнымі струменьчыкамі, не пасадзіўшы ніводнай плямы на ўласную рэпутацыю: уся адказнасць за «справу патрыётаў» у грамадскай думцы легла на кіраўніка МУС Ігара Шуневіча, з якога паспяхова – пры яго ўласным актыўным саўдзеле – медыя зляпілі гэтакага монстра. Але кампанія 2020 года – гэта быў проста нейкі дождж фекаліяў на белы (ці якога ён у іх там колеру?) парадны мундзір генерал-лейтэнанта КДБ. Чаго варта яго з’яўленне перад тэлекамерай з трыма старонкамі дасье на маю старую выкладчыцу палітэканоміі Галіну Піліпаўну Андрэйчык, якая стала дзякуючы гэтаму ледзь не буравесніцай рэвалюцыі. Апускацца да збору дасье на пенсіянерку – проста нейкі маветон.
Цяпер КДБ у нас кіруе ўсім, у тым ліку часова зніклую з гарызонту спадарыню Качанаву. Адміністрацыя прэзідэнта, Савет Бяспекі, уласнага КДБ, а таксама КДК – усё гэта суцэльнае гняздо Вакульчыка са таварышы. Вайсковаму генералу ў гэтай цёплай кампаніі проста няма месца. Яго сышлі. Ён, трэба меркаваць, шчаслівы.
Калі-небудзь Андрэй Аляксеевіч Раўкоў надыктуе наваяўленаму палкоўніку Макараву (спадзяюся, некалькі больш пісьменнаму, чым былы раней ва ўжыванні палкоўнік) свае мемуары, і мы даведаемся яго версію таго, што здарылася. Пакуль жа будзем чакаць, у каго наступнага здарыцца кагнітыўны дысананс. Я працягваю верыць у людзей, нават калі яны робяць глупства. І ў Раўкова я працягваю верыць. Чамусьці працягваю. Хоць, не выключаю, што і тут мае ацэнкі памылковыя. Але рэдакцыя заўсёды можа заявіць, што яна са мной не згодная.
Аляксандр Федута belsat.eu
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
