У новым выданні праграмы «Шчыра кажучы» на дэтэктары хлусні праверылі былога афіцэра спецпадраздзялення «Алмаз» Ігара Макара. Ці планаваў Ігар Макар забойства Вольгі Карач?
– Вы самі пранавалі прайсці наш паліграф. Чаму?
– Бо мне няма чаго хаваць. Я нават, можа быць, і дзякую Богу, што вы мяне сюды запрасілі. Чаму? Бо я, мусіць, дакажу – хаця я думаю, што і сэнсу вось няма, – што я абсалютна ні ў чым не замяшаны. Я абсалютна хачу толькі шчасця і свабоды беларускаму народу і, напэўна, проста хачу перамагчы. Хаця сам падсвядома я разумею, што нават калі мы і выкажам здагадку, што мы пераможам рэжым Лукашэнкі, то я наўрад ці вярнуся ў Беларусь.
– Як вы сябе адчуваеце?
– Цяпер як выціснуты лімон. Я ўжо вам там казаў: я б лепш тры кіламетры прабег, і быў бы ў значна лепшым стане, чым цяпер, але ўсё добра.
– А падчас тэставання як вы пачуваліся?
– Абсалютна нармальна. Магчыма, як вы разумееце, я разумеў, што, напэўна, больш за ўсё разумеў, што гэта ўсё публічна. Прычым я разумеў тое, што як бы я ні адказваў на пытанні, каб я ні казаў праўду, няпраўду – я ўсё роўна разумеў, што будзе куча бруду. І яна ў прынцыпе і будзе. Таму калі пайшлі пытанні, то бок я абсалютна стаў спакойны, і я казаў абсалютную праўду.
– Ці пілі вы сёння каву?
– Піў я каву? Не, не піў, не піў, так, не піў. І ўчора… не, учора піў.
– Ці прымалі вы заспакаяльныя сродкі?
– Не. Таблетак не прымаю ўвогуле.
– Ці ведаеце вы, як падмануць паліграф?
– Не.
– Ніколі не спрабавалі? Не гуглілі?
– Не спрабаваў.
– У мяне тут каля трыццаці пытанняў, якія мы вам задалі і на якія вы далі свой адказ. Але не бачу сэнсу іх агучваць.
– Чаму?
– На жаль, гэты паліграф не пройдзены. Бо вашая рэакцыя была аднолькавая, як на хлусню, так і на праўду.
– Вы працавалі ў «Алмазе»?
– Так.
– Вы здзяйснялі службовыя злачынствы, калі працавалі ў АМАПе або «Алмазе»?
– Так.
– Вы звязваліся з кімсьці з беларускіх сілавікоў за апошнія два гады?
– Так.
– За апошнія два гады вы размаўлялі з кімсьці са службовых асобаў у Рэспубліцы Беларусь?
– Так.
Паліграф: ПРАЎДА (?)
– Ці вы знаёмыя з Вольгай Карач?
– На жаль, так.
– Вас звязваюць з ёй нейкія асабістыя дачыненні?
– Не, абсалютна. Вы што?!
– Працоўныя?
– Барані Бог. Ну ў вас і жарты. Толькі працоўныя былі.
– Як я разумею, працоўныя дачыненні не склаліся?
– Ну, як бачыце. Ды не было там ніякіх у прынцыпе працоўных дачыненняў.
– А як вы наогул да яе ставіцеся? Кім вы яе лічыце?
– Кім я яе лічу? Ну а як вы думаеце, калі чалавека практычна ўсё ненавідзяць… Усе, хто меў справу з Карач, усе негатыўнай думкі. І я гэтак жа з Карач – як бы ну, у нас жа, нас што звязвала? Толькі барацьба з рэжымам Лукашэнкі, вось і ўсё. У выніку ад дзеянняў Карач затрыманы мой блізкі сябар. […] Яна мяне заклікала прайсці паліграф.
Мы зайшлі з ёй у ванны пакой, яна мне прапанавала пасаду міністра – дакладней, не прапанавала, сказала. Я кажу: Воля, якія ў цябе амбіцыі? Можаш мне вось проста цяпер сказаць канкрэтна, то бок – вось што мы будзем рабіць? – Прэзідэнт. – Я кажу: зразумела, добра, прэзідэнт, так. А як мы будзем змагацца з рэжымам Лукашэнкі? – Вось таму я і хацела табе прапанаваць. Ты гатовы стаць міністрам унутраных справаў у Беларусі ў новай? – Я кажу: Воля, ну калі трэба будзе, я стану, калі народ папросіць. І яна мне потым кажа: а ты гатовы будзеш зрабіць тое, што я цябе папрашу? – Я кажу: ну, мусіць, так. – Ты гатовы будзеш пакінуць у Беларусі смяротнае пакаранне? – Яна мне гэта асабіста казала, разумееце? Пасля гэтага я… як бы, пра што мне з ёю размаўляць?
Мы з ёй выйшлі, і потым яна сказала, маўляў, ты прасіў прывезці чалавека ў Еўразвяз. Ну, я яе папрасіў. Яна кажа: дай мне звесткі. Я кажу: Воля, ты ведаеш, што гэта вельмі сур’ёзны крок? Гэта вельмі сурʼёзны крок. Калі я дам звесткі чалавека пашпартныя, гэты крок – вельмі сурʼёзны крок. Калі я дам звесткі чалавека пашпартныя, гэта крок вельмі сурʼёзны, бо ён супрацоўнік КДБ. Яна кажа: ну, маўляў, разумееш, людзі просяць, а без гэтага зрабіць немагчыма. І я ёй даю звесткі свайго чалавека. Восьмага, дзясятага гэты чалавек быў затрыманы Камітэтам дзяржбяспекі Беларусі. Разумееце? Пасля гэтага ў мяне з Карач больш нічога не было. У нас была заўсёды лаянка.
– Вы калі-небудзь каго-небудзь хацелі забіць?
(Задумаўся.)
– Так.
– Ці планавалі вы забойства Вольгі Карач?
– Не.
– Сёння пры здымках гэтай праграмы вы збіраліся запісваць тое, што адбываецца?
– Не.
– Сёння пры здымках гэтай праграмы вы запісваеце тое, што адбываецца?
– Не.
– Вы часам таемна запісваеце размовы са сваімі суразмоўцамі?
– Так.
– Колькі гадоў вы ўжо гэта робіце? Калекцыянуеце, можа?
– Не, я не калекцыяную.
– Навошта?
– Я збіраў інфармацыю пра сілавікоў, пра дзяржаўных чыноўнікаў. Так, пра ўсе злачынствы дзяржаўныя, што яны здзяйсняюць. Для таго, каб у новай Беларусі кожны за гэта адказаў.
– Сёння падчас здымак запісвалі? Сапраўды цікава.
– Так, цяпер запісваў.
Больш адказаў на пытанні шукайце ў праграме «Шчыра кажучы» на YT-канале «Belsat News» (відэа вышэй).
