Міністр замежных спраў Украіны сказаў, што Аляксандр Лукашэнка ўжо не будзе называцца ў двухбаковых адносінах прэзідэнтам Беларусі.
Гэта вельмі забаўная сітуацыя. Жартаўнікі ў беларускім сектары Інтэрнэту нават прадугледзелі магчымасць звяртацца да Аляксандра Рыгоравіча ў кулуарах міжнародных форумаў як «Эй, ты!».
Ну, так да яго таксама наўрад ці хто-небудзь звернецца. У рэшце рэшт, прэзідэнты – народ ветлівы, і тыкаць каму-небудзь наўрад ці будуць. Тым больш, што ў ангельскай мове формы «сардэчнага ты» і «халоднага вы», напрыклад – наколькі я памятаю школьную і ўніверсітэцкую праграму – не адрозніваюцца. Так што як раз ва Уладзіміра Зяленскага, прэзідэнта Украіны, праблем з гэтым не будзе. Звернецца да Лукашэнкі А. Г. на англійскай: маўляў, не жадаю гаварыць на мове ваюючага боку. Яшчэ і апладысменты ў сябе на радзіме сарве.
Але наогул зварот да яго ўкраінскай дыпламатыі – не самы галоўны галаўны боль камандуючага беларускімі сілавікамі. Напрыклад, Беларусь цяпер старшынюе ў АДКБ. Членам АДКБ з’яўляецца Арменія. А грошы афіцыйнаму Менску традыцыйна падкідвае Азербайджан. І калі паўстане сітуацыя, калі пытанне аб канфлікце вакол Карабаха прыйдзецца разглядаць на пасяджэнні кіруючых органаў АДКБ, якую пазіцыю прыйдзецца займаць Беларусі? І як пасля такога пасяджэння будзе называць яе кіраўніка Ільхам Аліеў? Таму што як раз вынікі такога разгляду можна сабе ўявіць.
Другое пытанне – як цяпер называе ў душы Аляксандра Лукашэнку Уладзімір Пуцін. Цяпер – гэта пасля хамскіх лукашэнкаўскіх выпадаў на адрас прэзідэнта Францыі. Эмануэль Макрон – адзіны з дзяржаўных лідэраў Еўропы, які публічна адстойвае ідэю ўдзелу Масквы ва ўрэгуляванні беларускага канфлікту. І дабро б толькі беларускага. Менавіта Францыя традыцыйна выступала за легалізацыю ўдзелу Расіі ў супакаенні Сірыі. Цяпер тая ж Францыя, што традыцыйна апякуецца армянамі, нефармальна пацвярджае, што развязанне канфлікту ў Карабаху – ці, прынамсі, зноў перавод яго ў стадыю «халоднай вайны» – немагчыма без удзелу Крамля.
Гэта значыць, Макрон калі і не саюзнік, то, па меншай меры, надзейны знешнепалітычны партнёр Пуціна. І падзел іх удзелу ў беларускім пытанні строга прадуманы: Пуціну дастаецца Лукашэнка, Макрон пачынае ўцягванне ў меркаваны дыялог Ціханоўскай. Зразумела, чым усё гэта скончыцца. Рэалізацыяй ідэі датэрміновых выбараў у Беларусі. Таго, на чым настойвае Еўропа, але – на ўмовах, блізкіх да ўмоў Расеі.
Але хамства на адрас Макрона, які гуляе на баку Пуціна, – гэта што? Глупства? Ці проста неразуменне таго, што адбываецца? Як гэта загадаеце называць? Не, вядома, разгон беларускай дыпламатыі – такі займальнае занятак, што людзей, якія ў стане растлумачыць такія простыя рэчы Аляксандру Рыгоравічу, на месцы не аказалася. Усе занятыя сваімі справамі і шкурамі. Напрыклад, шкурай неадстаўленага Макея.
На фоне гэтых праблем адмена «форума рэгіёнаў» Беларусі і Украіны – усяго толькі зняцце хлапчуком, які раздурэўся, вішанькі з торта. Сам торт застаўся, і беларускі бок даўно ўжо ўткнуўся ў крэм першай асобай. Але, вядома, напярэдадні Рады Еўрапейскага Звяза, на фоне ўвядзення санкцый Вялікабрытаніяй і Канадай (Амерыка ўстрымалася пакуль, бо чорт яе ведае, што яна рабіць будзе: пасол ўжо прыехала ў Менск ці не?) – карацей кажучы, непрыемна.
Хоць Лукашэнка ўжо абыякава, хто і як яго называе. Спадарыня Эйсмант і зусім можа назваць пры жаданні яго фюрэрам. Таксама ж –брэнд. Можна нават зарэгістраваць аўтарскія правы. Або ўвесці афіцыйны тытул «ябацька Першы». Ніякай розніцы. Дзень бы прастаяць, ды ноч пратрымацца. А Пуцін усё роўна звяртаецца па імені-па бацьку…
Аляксандр Фядута/АА belsat.eu
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
