{movie}Наканаванасць ці выпадковасць? |right|18077{/movie}
Шмат каму тады гэта здалося цудам, бо пранезалежніцкая фракцыя ў парламенце складала ўсяго 26 асобаў з 348-мі. Пракамуністычная ж большасць, прызначаная савецкаю наменклатураю, выступала катэгарычна супраць любога аддалення ад Масквы.
Менавіта таму найвышэйшае кіраўніцтва БССР, сярод іншых – тагачасны старшыня Вярхоўнага Савету Мікалай Дземянцей і першы сакратар ЦК КПБ Анатоль Малафееў, за шэсць дзён да знакавай для Беларусі падзеі публічна выступілі з падтрыманнем жнівеньскага путчу ГКЧП у Маскве.
Прадэмакратычныя сілы ў Менску, наадварот, выйшлі на акцыю пратэсту да Дому ўраду. 19 жніўня іх было некалькі соцень чалавек. У наступныя дні іх колькасць павялічылася да некалькіх тысячаў.
Пасля правалу путчу ў Маскве Вярхоўны Савет БССР сабраўся на пазачарговую сесію, на якой кіраўніцтва краіны паспрабавала адхрысціцца ад сваёй ролі ў путчы. Але парламенцкая фракцыя БНФ, пагражаючы ўварваннем у Авальную залу пратэстоўцаў, дамагалася, каб на парадак дня выставілі пытанне аб незалежнасці.
Першага сакратара ЦК Анатоля Малафеева дэпутаты БНФ фізічна не дапусцілі на трыбуну, пасля чаго ў адстаўку падаў Дземянцей. Пасля перапынку за падтрыманне прапановаў апазіцыі выступіў прэм’ер-міністр БССР Вячаслаў Кебіч. 25 жніўня, пасля 8-ай гадзіны вечара, Вярхоўны Савет БССР прагаласаваў за незалежнасць 70 % галасоў.
Станіслаў Івашкевіч, «Аб’ектыў»
