Лукашэнка абяцае нам новую Канстытуцыю. Маўляў, зараз я перакрою той трышкаў кафтан, які перакройваў дасюль ужо тройчы, Ліда «80%» падлічыць галасы, і я спакойна сыду.
Нельга.
Нельга дапусціць гэтага.
Канстытуцыя сапраўды мусіць прымацца народам Беларусі. Але ўжо пасля сыходу гэтага чалавека. Пасля сапраўды адкрытага абмеркавання і сумленнага галасавання. І, вядома, з улікам погляду ўсяго народу – улучна з думкаю канчаткова, як мне падаецца, ашалелага жодзінскага мэра, які сцвярджае, насуперак відавочнаму, што ў горадзе Жодзіне Лукашэнка атрымаў 66 % галасоў. Ён таксама частка народу.
Лукашэнка спрабуе застацца не дзеля новай Канстытуцыі і нават не дзеля пераемніка, якога б цяпер з задавальненнем навязаў усім нам. Ён не паспеў падрыхтавацца. Рахункі ў банках яшчэ не перааформленыя. Фірмы ў Афрыцы (дарэчы, дзе цяпер Шэйман?) яшчэ чакаюць свайго рэальнага гаспадара. І кожны лішні дзень патрэбны яму менавіта для гэтага. Памятаеце, як перад уцёкамі з Кіева Віктара Януковіча імкліва пусцела ўкраінская казна? Тое ж Лукашэнка рыхтуе і ў нашай краіне.Наўзамен ён пакіне нам васямнаццаць рэзідэнцыяў (гэта – на шэсць вобласцяў!) і Палац незалежнасці – сімвал пустэчы сягонняшняй улады, куды можна будзе працягваць вадзіць экскурсіі, дэманструючы ненасытнасць кіраўніка, які працягвае пачарнелымі – не пасінелымі нават, а пачарнелымі – пальцамі трымацца за крэсла. Яшчэ паўгода таму – ды што там, два месяцы таму ён казаў:
– Калі народ пажадае, я сыду.
Агульны страйк работнікаў менскіх заводаў: МАЗ, МЗКЦ ды інш. Работнікі ходзяць па Менску і збіраюць калегаў. 17 жніўня, 2020. Менск, Беларусь. Фота: Ірына Арахоўская / Vot-tak.tv / Belsat.euНарод пажадаў. Ён прыляцеў, наш карлсанападобны, у верталёце на МЗКЦ – каб не стаяць у заторах і не чуць пагардлівых сігналаў спыненых на ягоным шляху аўтамабіляў. Прыляцеў, як ён сказаў, адзін – у суправаджэнні дзвюх соцень ахоўнікаў (вось такая вось у яго адзінота, вось так вось ён не баіцца рабочых). Упершыню за шмат гадоў яму давялося пакантактаваць з рэальнымі рабочымі, а не з сабранымі трыма дзясяткамі маўклівых людзей у халатах пад наглядам заводскага ідэолага. Памятаеце ягоную рэакцыю на аднаго з удзельнікаў сустрэчы?
– Прыбяры тэлефон!
Правільна. Ён жа разумеў, што зараз застанецца ў інтэрнэце. Свіст, крыкі «Сыходзь!» – і стары баязлівы чалавек, які, аднак, губляе чалавечае аблічча.
Вам трэба ягоная Канстытуцыя? Мне трэба толькі ягоны мірны сыход. Добраахвотны сыход. Нават не адстаўка. Ён ужо адстаўлены на выбарах, што б там ні пляла ягоная падзельніца, якая, у адрозненне ад яго, ніколі не будзе мець імунітэту і дакладна трапіць пад суд.
Пад суд, на якім ён будзе – у найлепшым для яго выпадку – сведкам і будзе цвердзіць:
– Але ж старшыня ЦВК абвесціла мяне прэзідэнтам і ўручыла мне пасведчанне!
Няхай сыходзіць.
Можа быць, у верталёце ён зможа разагнуць скурчаныя пальцы, каб кроў адліла ад іх і чарната сышла.
Але Канстытуцыя ад яго? Не. Гэта будзе ганьба нашага народу. Досыць.
Аляксандр Фядута belsat.eu
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
