Пакуль на ўсходзе Украіны ідуць баі з расейскімі захопнікамі, Захад стаў тылам. «Белсат» пагутарыў з украінскім спецыялістам, які, як і тысячы іншых, кінуў асноўную працу і заняўся дапамогай жаўнерам – вытворчасцю такіх патрэбных на фронце бронекамізэлек.
– Мяне завуць Сяргей, мне 43 гады. Я ўкраінец і ўсё сваё жыццё пражыў у родным горадзе Роўне, на паўночным захадзе Украіны. Добра, ва Украіне ёсць яшчэ вобласці, дзе пакуль яшчэ адносна спакойна. Гэта датычыць і Ровенскай вобласці, дзе я жыву.
Я заўсёды казаў, што ў складанай сітуацыі кожны павінен займацца сваёй справай. Я пагадзіўся на рэпартаж выключна для таго, каб коратка расказаць, як сёння, ва ўмовах вайны, жывуць тысячы ўкраінцаў, такіх самых, як і я, кожны патроху робіць усё, што ад яго залежыць, каб Украіна хутчэй перамагла і здабыла мір.
Вайна з Расеяй стала падвойным шокам
– Як і многія людзі, якія жывуць у XXI стагоддзі, я ніколі не мог і падумаць, што ў наш мірны і цывілізаваны час у тваёй роднай краіне можа наступіць раптоўная вайна. Вайна ў краіне, дзе жыве выключна мірны народ, які нікому не прычыніў шкоды: ні словам, ні справай.
Гэта падвойнае, надта моцнае ўзрушэнне: бо на нас напала Расея. Напала не нейкая там далёкая і варожая краіна, а нашыя суседзі, субраты, у якой жывуць таксама нашыя блізкія і сваякі. Гэта падвойны боль, бо пры іншых умовах я б меў поўнае права ненавідзець свайго лютага ворага.
Але я адключаю эмоцыі і нагадваю сабе, што гэта вайна не ўсяго расейскага народа. Гэта вайна толькі тых рускіх, якія даўно развучыліся думаць па-сапраўднаму і праглынаюць тое, што ім паўтараюць з экранаў тэлевізараў. Гэта вайна купкі людзей на чале з Пуціным!
Сёння ўкраінская армія паказвае ворагу, што яна гатовая да апошняга абараняць свае землі і свой народ. Нашыя вайскоўцы прафесійна і гераічна ваююць на перадавой і ў абласцях, дзе вядуцца актыўныя баявыя дзеянні.
Асабліва захапляюся хлопцамі, якія ўжо ваявалі на ўсходзе Украіны. Многія з іх былі параненыя і прайшлі доўгую фізічную і псіхалагічную рэабілітацыю. Але гэта не перашкодзіла ім зноў, як толькі пачалася вайна, сярод першых пайсці абараняць сваю Радзіму!
Як інжынер стаў збройнікам
Мы ў тыле. А тыл, як вядома, мусіць быць надзейнай апорай і моцным плячом для тых, хто на перадавой. Таму нам, хто яшчэ ў канцы лютага быў настаўнікам, мэнэджарам, дырэктарам, юрыстам, студэнтам – даводзіцца хутка вучыцца. Вучыцца адначасова быць і абаронцам, і ваяром, і валанцёрам, і добраахвотнікам – экстэрнам спасцігаць новыя прафесіі.
Нашыя швачкі дзіцячага адзення вымушаныя былі хутка навучыцца шыць вайсковую вопратку і балаклавы. Нашыя кіроўцы маршрутак сталі героямі – рызыкуючы жыццём, яны перавозяць пад абстрэламі гуманітарныя грузы і эвакуююць дзяцей і жанчын. Нашыя студэнты навучыліся лагістыцы і валанцёрству. Нашыя падлеткі навучыліся рэзаць па-асабліваму вопратку і плесці маскіровачныя сеткі для нашай арміі. А нашыя маленькія дзеці вучацца быць адважнымі, як тата, седзячы ў бамбасховішчах, і пры гэтым супакойваць і забаўляць яшчэ меншых і больш напужаных, выконваючы такім чынам сваю маленькую, але такую важную місію.
Да вайны я быў прыватным прадпрымальнікам. Па прафесіі я інжынер-будаўнік, займаўся, у асноўным, будаўніцтвам і рэстаўрацыяй старадаўніх будынкаў. Як бачыце, прафесія, далёкая ад вайны. Але за гэтыя два з паловай тыдні мне, як і тысячам іншых украінцаў і ўкраінак, давялося навучыцца шмат чаму іншаму.
Так выйшла, што да мяне звярнулася жанчына, сына якой адпраўлялі ваяваць, і яму тэрмінова патрэбная была бронекамізэлька. Я гатовы быў аплаціць яе, але аказалася, што купіць бронекамізэльку немагчыма. Усюды, куды я ні звяртаўся, іх ужо не было. І я не змог ёй дапамагчы…
Гэта прымусіла мяне шукаць выйсце, думаць і дзейнічаць. Я вывучыў асноўныя характарыстыкі бронекамізэлек з разгрузкай…
Украінская бронекамізэлька. Пакрокавая інструкцыя
Знайшоў тканіну, фурнітуру, швачку.
Потым шукаў сталёвыя пласціны, якія вытрымліваюць нагрузку ад куль. Набыў аўтамабільныя рысоры і разам з хлопцамі ў працэсе разразання, зваркі, абрэзкі ператварыў рысоры ў спецыяльныя сталёвыя пласціны, якія прафесійна загартавалі.
Гэта і стала асноўнай плітой, якая абараняе жыццёва важныя органы на грудзях і спіне. Іх эфектыўнасць спраўдзілі на практыцы нашыя вайскоўцы.
Упэўнены, што гэтыя бронекамізэлькі выратуюць шмат жыццяў, нягледзячы на тое, што зробленыя саматужным, самаробным метадам.
Разам з іншымі хлопцамі мне давялося асвоіць выраб і так званых «кошак» – крыжападобных металічных вострых шыпоў, якія маскіруюць і раскладваюць на дарогах перад калонамі варожай тэхнікі.
Я навучыўся рабіць «кактэйлі Молатава» – і гэты досвед ва ўмовах вайны неабходны.
Дзякуй Польшчы
І, нарэшце, валанцёрства. Я вельмі люблю Польшчу, у мяне польскія карані, я больш за 20 гадоў увесь час ездзіў у гэтую краіну. Шмат гадоў працаваў у сферы будаўнічага бізнесу з польскімі партнёрамі. Ёсць там сябры. Падчас вайны звярнуўся да знаёмым палякам з просьбай аб гуманітарнай дапамозе. І яны не падвялі, і зрабілі ўсё вельмі хутка. Ад імя ўсіх украінцаў хачу выказаць падзяку ўсяму польскаму народу. Вялізная падзяка вам за падтрымку ва ўсіх сферах. І падзяка ад імя ўсіх уцекачоў, якія маюць патрэбу і вайскоўцаў, якім гуманітарная дапамога сёння жыццёва неабходная.
Наталля Запур і Пётр Яворскі /MM belsat.eu
