Мы вырашылі з’ехаць з Кіева ўвечары 24 лютага, бо стала ясна: баявыя дзеянні перакінуцца і на Кіеў.
Было страшна выпраўляцца ў дарогу, зноў збіраць толькі самае неабходнае, але заставацца было яшчэ страшней. За першы дзень мы праехалі каля 200 кіламетраў і занялі апошні вольны нумар у гатэлі ў Бэрдычаве. Зранку выправіліся ў дарогу і адразу трапілі ў корак.
Раніцаю 25 лютага бачым проста неймаверны корак на трасе на захад Украіны. Праз тое, што дужа шмат людзей рушыць у гэтым кірунку, хуткасць калоны не перавышае 5 км/г. На трасе – некалькі аварыяў, таму дарога на дзве паласы амаль паралізаваная.
Мы бачылі некалькі асобаў, якія плакалі за стырном. Машыны забітыя да самых дахаў. Аднак збольшага людзі не трацяць бадзёрасці: на навігатары зʼяўляюцца паведамленні са словамі падтрымання і жарты.
Стаяць у такой чарзе вельмі складана. Сонечны дзень, машыны не глушаць рухавікоў, паветра робіцца цяжкім. Адчыніць вакно можна толькі здалёк ад цяжкавікоў, іначай наагул няма чым дыхаць.
Траса на Львоў чатырохпалосная, па дзве паласы ў абодва бакі. Дарога са Львова амаль пустая, па ёй едуць фуры ў кірунку Кіева. Часам па тых жа палосах праязджаюць машыны экстраных службаў. На дзіва, нягледзячы на стомленасць і напружанасць, кіроўцы вельмі рэдка наважваюцца абганяць корак па сустрэчай паласе. А нават калі і зʼяўляюцца аматары парушаць правілы дарожнага руху, іншыя кіроўцы спыняюць такія аўты.
Каля бензастанцыяў збіраюцца кіламетровыя чэргі. Усё часцей мы бачым запраўкі без чэргаў – на іх не засталося паліва. На адной з заправак нам сказалі, што маюць права даваць рэшту бензіну толькі машынам экстранай службы. Але, не зважаючы на высокі попыт на паліва, кошты не выраслі.
У корку – розныя асобы: шмат хто едзе з жывёлаю – яны час ад часу спыняюцца на ўскрайках і выпускаюць сваіх гадаванцаў. Шмат людзей з дзецьмі.
Баляць ногі і ўсё цела. Складана так доўга і так павольна прасоўвацца ў бок Львова. За дзень мы праехалі каля 30 кіламетраў. Сітуацыя пагаршаецца нервовым напружаннем. Калі мы мінаем машыны з адчыненымі вокнамі, чуваць, што людзі слухаюць радыё, не музычнае, а навінавае – яны намагаюцца хоць так кантраляваць сітуацыю.
У вёсках мясцовыя сядзяць на лаўках і назіраюць за нашым аўтазаторам.
У мястэчках па дарозе ад Кіева ў бок польскай мяжы даволі складана знайсці вольныя месцы ў гатэлях. На Львоўшчыне дзеіць каменданцкая гадзіна, і з 22:00 забаронена перасоўвацца па рэгіёне. Складана сказаць, куды прытуліцца такая вялікая грамада. Не маем надзеі дабрацца нават да Тэрнопалю – настолькі павольна рухаемся.
Яшчэ адна рэч кідаецца ў вочы: нягледзячы на тое, што няма ні сметнікаў, ні арганізаваных пляцовак для адпачынку, абапал дарогі даволі мала смецця. Насамрэч адказнасць і самаарганізацыя вельмі цешыць. Гэтак, на запраўцы праз тое, што ў нас дзеці ў машыне, налілі поўны бак, а на прыдарожным кіёску з каваю вісіць абвестка: «Увага! Гуманітарная дапамога ўцекачам». Там даюць бясплатныя булачкі, і гэта так сагравае сэрца.
МГМ, belsat.eu
