«Гэта разрывае мужчынаў на часткі». Беларускі дальнабойнік – пра вайну і сваіх украінскіх калегаў
Паводле апошніх звестках, з пачатку вайны ва Украіну вярнуліся больш за 250 тысяч грамадзянаў, 80 % з якіх – мужчыны. Але ў гэты ж час вялікая колькасць украінскіх мужчынаў працягвае заставацца за мяжою і працаваць, бо цяпер іхныя заробкі – гэта адзіны сродак існавання для сем’яў. Пра тое, як украінскія дальнабойнікі перажываюць вайну, дапамагаюць сваім сем’ям і спраўляюцца са стрэсам, паразмаўлялі з іхным беларускім калегам.
Са словаў дальнабойніка з Беларусі, на трак-паркінгах Еўропы цяпер напружаная атмасфера. Кіроўцы, большая частка з якіх – украінцы, не знаходзяць сабе месца: яны ўвесь час з тэлефонамі, спрабуюць звязацца з роднымі і неяк дапамагчы ім з-за мяжы:
«24-га мой напарнік уначы наўпрост падчас рэйсу размаўляў з сям’ёю з-пад Харкава ды інструктаваў: казаў браць дакументы, тлумачыў, дзе хавацца і што рабіць далей».
Частка кіроўцаў з Украіны вярнулася з кадэнцыяў на радзіму, але цяпер яны не маюць шанцаў выехаць назад на працу. Таму астатнія спрабуюць вывезці сем’і ў Польшчу і далей у Еўропу:
«Большасць з іх рвецца дадому, але тады назад ужо не выехаць. І яны ж цяпер – адзіныя кармільцы ў сям’і, таму трэба працаваць. Гэта разрывае мужчынаў на часткі. Бяссілле, злосць, немагчымасць быць з роднымі, калі яны ў небяспецы, і адначасова неабходнасць іх забяспечыць».
«Прывідныя твары, асвечаныя экранамі смартфонаў»
Уся гэтая сітуацыя моцна ўплывае на псіхалагічны стан украінскіх кіроўцаў. Яны злыя, нервуюцца, праклінаюць Расею і Пуціна, плачуць, лаяцца нават паміж сабой і моцна п’юць: «Кожная кабінка – гэта кубік жылой прасторы, гэта адна сям’я. Прывідныя твары, асвечаныя экранамі смартфонаў. Яны напружана чытаюць, што яшчэ разбамбілі, куды ўдарылі. Самы важны радок любога мэсэнджару – калі быў у сетцы. Статус жыцця. Калі «нядаўна быў у сетцы» – пакуль усё добра». Еўрапейскія працадаўцы разумеюць настроі кіроўцаў.
«Калі кіроўца просіць зняць яго з кадэнцыі, каб паехаць дамоў ці перавезці сям’ю, фірмы ідуць насустрач. У сваёй большасці кіроўцы не валодаюць замежнымі мовамі, але калі пачынаецца нейкая размова на палітычную тэму, еўрапейцы ўсяляк падтрымліваюць украінцаў».
«Едзь ва Украіну, бяры аўтамат і абараняй, а не на паркоўках рабі з сябе ваяра»
Відавочна, што на фоне расейскага ўварвання ва Украіну частка ўкраінскіх кіроўцаў пачала варожа ставіцца да расейскіх калегаў, але большасць асуджае такія дзеянні: «Я чуў і бачыў відэа, як псуюць машыны расейцаў і машыны на расейскіх нумарах. У буйных чатах дальнабойнікаў адносіны да такога рэзка адмоўныя: хочаш ваяваць – едзь ва Украіну, бяры аўтамат і абараняй, а не на паркоўках рабі з сябе ваяра».
Са словаў кіроўцы, у такой сітуацыі часам дастаецца і беларусам, якіх таксама лічаць вінаватымі ў вайне:
«Да беларусаў раней заўсёды было добразычлівае стаўленне, а цяпер – насцярожанае. Нам, беларусам, дастаецца. Але большасць з тых, хто кепска ставіцца да беларусаў, – людзі звычайныя, з тых, што ў жніўні пытаў, чым нам Лукашэнка не падабаецца, ён жа парадак навёў. Згадка гэтых словаў астуджвае ўкраінцаў, яны згадваюць, што самі так казалі, і тады ўжо пачынаюць раздзяляць уладу і беспасярэдне беларусаў. Гэта маральна абцяжарвае, асабліва калі ты быў супраць Лукашэнкі, пратэставаў і ўвогуле з’ехаў з краіны, каб не трапіць пад рэпрэсіі. Калі ёсць рэсурс, тлумачым ім гэта.
Але ўкраінцам не гэта трэба. Я думаю, падсвядома яны адчуваюць, што беларусы ім не ворагі. Найперш ім трэба спачуванне, і тут праблемаў няма, бо мы на адной хвалі».
І ў гэты ж час беларускія кіроўцы стараюцца дапамагаць украінцам:
«Шмат якія кіроўцы гатовыя бясплатна ці за сімвалічнае ўзнагароджанне браць удзел у дастаўцы гуманітарнай дапамогі. Паколькі кіроўцы няблага зарабляюць, самі па сабе грошы – не праблема. Праблема была ў тым, як вывезці сям’ю, улічваючы, што ў іх ёсць і машыны, але жонка дрэнна кіруе, а муж не можа прыехаць да яе, каб вывезці».
«Як у сне… Пасля якога прачынаешся і разумееш, што ідзе вайна»
Са словаў кіроўцы з Беларусі, ягоным украінскім калегам цяпер сапраўды вельмі цяжка. І часам праца – гэта адзінае, што дапамагае схавацца ад жудаснай рэальнасці на радзіме.
«Ратуюць краявіды, якія бачыш праз акно. Нядаўна ехалі праз Манблян з Францыі ў Італію, затым праз Аўстрыю і Нямеччыну. Гэта вельмі прыгожа, як у сне… пасля якога прачынаешся і разумееш, што ідзе вайна. І хочацца прачнуцца яшчэ раз».
Наш суразмоўца адзначае, што ў выпадку яшчэ большага пагаршэння сітуацыі ва Украіне нямала кіроўцаў гатовыя вярнуцца дамоў, нягледзячы на страту адзінага даходу. Беларус жа, са свайго боку, ужо цяпер ахвяраваў грошы на дапамогу Украіне.
У ноч на 24 лютага Уладзімір Пуцін абвесціў пачатак вайны (у Расеі яе называюць «спецыяльнай ваеннай аперацыяй») з мэтаю «дэнацыфікацыі і дэмілітарызацыі» Украіны. 27 лютага Украіна афіцыйна накіравала пазоў супраць Расеі ў Міжнародны суд ААН. У ім Кіеў просіць прыцягнуць Расею да адказнасці, у тым ліку за скажэнне панятку «генацыд» дзеля апраўдання агрэсіі супраць Украіны.
ВК belsat.eu
