Забастоўкі на беларускіх заводах трываюць ужо больш за тыдзень. Замест саступак працаўнікам улада адказала моцным ціскам не толькі адміністрацыі, але і сілавікоў. Ад інжынеру МТЗ «Белсат» даведаўся, як адбываецца страйк і наколькі верагодная яго перамога.
Аляксандр працуе інжынерам-тэхнолагам на Менскім трактарным заводзе. Ягоная галіна адказнасці – тэхналагічныя працэсы. У забастоўцы не браў удзелу і тлумачыць, чаму:
«Да нашага цэху гэтая папера, дзе падпісваліся за ўдзел у страйку, нібыта не дайшла. Як і не дайшла іншая папера, ад кіраўніцтва, дзе было падкрэслена, што працаўнікі МТЗ не ўцягнутыя ў палітыку, а выступаюць за стабільную працу».
Паводле Аляксандра, на піку страйку ў ім бралі ўдзел каля 2 тысяч асобаў. Гэта адносна няшмат – агулам на МТЗ працуе 16 тысяч асобаў. Але цяпер страйк пакрысе сціхае – маўляў, адбіўся ціск адміністрацыі.
«Галоўны дырэктар казаў, што людзей не будуць звальняць. Маўляў, калі ласка, гэта вашыя правы. Арганізоўвайце страйкамы. Я нават пачаў спадзявацца на нешта. Але хутка людзей пачалі запалохваць звальненнем», – згадвае Аляксандр.
Як выглядаў страйк?
Працоўныя прыходзілі на свае месцы, але не запускалі вытворчасць. Удзельнічалі ў забастоўцы толькі два цэхі: кавальскі і механічны. Рэшта цэхаў працавала.
Усе пагрозы ад кіраўніцтва Аляксандр не бярэ да ўвагі.
«Яны могуць крыху папалохаць, але звальняць нікога не будуць. Усё-ткі гэта людзі, якія ведаюць сваю працу і знайсці ім замену будзе складана».
Калі гаворка зайшла пра палітычныя погляды працаўнікоў МТЗ, то Аляксандр падкрэсліў, што, паводле ягонага меркавання, большасць з іх галасавалі за Лукашэнку.
«Шмат людзей выступае за стабільнасць. Тут нармальныя заробкі, па Br 1000 яны маюць. Праца наладжаная, навошта ім нешта мяняць?».
Чаму рабочыя страйкуюць?
На МТЗ шмат апалітычных людзей, якія не цікавіліся падзеямі ў краіне. Але ёсць даволі высокі адсотак людзей актыўных. Пераважна гэта моладзь.
«Рабочыя абурыліся хлуснёю. Дый людзі стаміліся. 26 гадоў! Хочацца пабачыць нешта новае. Няхай яно будзе і дрэннае. А тых, хто страйкаваў, перадусім абурыў гвалт сілавікоў у першыя дні пасля выбараў».
Чым усё скончыцца ў дзяржаве і на прадпрыемстве, Аляксандр не ведае.
«Хочацца, каб быў дыялог, як у Польшчы ў 80-ых гадах».
Аднак выглядае на тое, што пакуль гэта амаль не магчыма. Напрыклад, ужо на наступны дзень пасля стварэння Каардынацыйнай рады, супраць яе чальцоў распачалі крымінальную справу.
Шмат хто з прадстаўнікоў страйкамаў праз пераслед быў змушаны з’ехаць за мяжу, некаторыя патрапілі на содні паводле адміністрацыйнага кодэксу.
Ксенія Тарасевіч belsat.eu
