4 kwietnia Finlandia oficjalnie przystąpiła do NATO, stając się 31. pełnoprawnym członkiem Sojuszu. Ten proces akcesyjny był najszybszy w całej historii organizacji.
Od zakończenia II wojny światowej Finlandia zachowała neutralność militarną i prowadziła politykę cichego podporządkowania swojej polityki zagranicznej ZSRR, która zyskała nawet nazwę “finlandyzacji”. Jednak w związku z inwazją Rosji na Ukrainę Helsinki zdecydowały się na radykalną rewizję doktryny bezpieczeństwa narodowego, biorąc pod uwagę obecne groźby ze strony putinowskiej Rosji.
Od teraz Finlandia podlega ochronie artykułu piątego Traktatu Północnoatlantyckiego, zgodnie z którym atak na ten kraj będzie oznaczał atak na cały blok NATO. W całej historii sojuszu nikt, w tym Rosja, nie zdecydował się jeszcze na napaść na jedno z państw bloku.
Ponadto Finlandia będzie mogła w pełni uczestniczyć we wszystkich procesach decyzyjnych Sojuszu i liczyć na użycie wszystkich jego środków do obrony, w tym w razie potrzeby rozmieszczenia zachodniej broni jądrowej na swoim terytorium. Tego ostatniego rząd w Helsinkach nie ma jednak jak na razie w planach. A NATO z kolei uzyskuje pełny dostęp operacyjny i strategiczny do całego terytorium Finlandii.
Co taki krok oznacza w kontekście konfrontacji Zachodu z Rosją i jakie ryzyko dla tej ostatniej stanowi przystąpienie Finlandii do NATO?
Finlandia jest uzbrojona lepiej niż większe państwa NATO
De facto Finlandia uczestniczyła w przedsięwzięciach NATO już wcześniej. Kraj ten brał udział w wielu programach i ćwiczeniach Sojuszu, prowadził wspólne operacje z NATO w Jugosławii, pomagał USA i ich sojusznikom w Afganistanie i Libii itp.
Ponadto Finlandia jest uzbrojona zgodnie ze standardami NATO, sama produkuje wiele rodzajów broni i wydaje na obronę prawie 6 miliardów euro rocznie, co odpowiada 2% jej PKB (a więc spełnia kryteria Alliance for Defence Spending).
Fińska armia jest jedną z najsilniejszych w Europie, zarówno pod względem liczebności i jakości uzbrojenia, jak i gotowości kraju do obrony: kraj może zmobilizować 280 tys. żołnierzy i 900 tys. rezerwistów przy łącznej populacji 5,5 mln osób. Obowiązuje zasadnicza służba wojskowa.
Finlandia ma też rozwiniętą Marynarkę Wojenną i ponad 60 nowoczesnych myśliwców w lotnictwie – lepszych niż rosyjskie. Ma ponadto więcej artylerii niż Niemcy i Francja razem wzięte.
Oprócz tego w całej Finlandii działa około 50 000 wyposażonych schronów przeciwbombowych, a sama ludność regularnie przeprowadza ćwiczenia cywilne na wypadek rozpoczęcia działań wojennych.
To wszystko kraj wyniósł z doświadczenia ataku Związku Sowieckiego na Finlandię w 1939 roku. Moskwa wtedy chciała całkiem przejąć Suomi, tak jak teraz Ukrainę. Finowie wytrwali jednak i zachowali niezależność kosztem stosunkowo niedużych strat terytorialnych.
Biorąc pod uwagę wysoki poziom gotowości bojowej i autonomii Finlandii, a także jej przystąpienie do NATO, Rosja będzie musiała znacznie zwiększyć liczebność wojsk, aby objąć północ kraju i wydać znacznie więcej pieniędzy na obronę. A wszystko to w warunkach poważnych strat w wojnie z Ukrainą i ogromnej liczby nałożonych międzynarodowych sankcji gospodarczych.
Wystarczy wspomnieć, że obecnie granica lądowa między Rosją a Sojuszem powiększyła się ponad dwukrotnie (z 1215 km do 2555 km) – dzięki granicy Rosji z Finlandią.
Wraz z przystąpieniem Finlandii do Sojuszu (a zwłaszcza po dalszej akcesji Szwecji) Morze Bałtyckie staje się de facto morzem wewnętrznym NATO. W praktyce oznacza to, że Sojusz w przypadku konfliktu np. z Rosją będzie mógł w każdej chwili zamknąć Zatokę Fińską dla wszelkich rosyjskich okrętów, co nie tylko całkowicie zablokuje dostęp Rosji do Bałtyku, odetnie ją u wybrzeży Kaliningradu, ale także znacznie ograniczy możliwości dotarcia do Oceanu Atlantyckiego.
Zwiększy też zdolność organizacji do śledzenia ruchu rosyjskich okrętów podwodnych, w tym atomowych, w drodze na Atlantyk (najlepiej nadaje się do tego szwedzka wyspa Gotlandia ze względu na dogodne położenie w centrum Bałtyku).
Według danych Global Firepower na rok 2023 Rosja dysponuje jedną z największych flot podwodnych na świecie (70 okrętów podwodnych). Aby uniknąć zachodnich sonarów i zachować ich niewidzialność, rosyjskie okręty podwodne zwykle pływają poza wodami terytorialnymi bałtyckich państw członkowskich NATO. Jednak obecność Finlandii w Sojuszu, a w przyszłości także Szwecji, zawęzi to swobodne przejście tak bardzo, że żaden rosyjski okręt podwodny nie będzie mógł przejść niezauważony.
Ponadto przekształcenie Morza Bałtyckiego w morze wewnętrzne NATO będzie w stanie znacznie zmniejszyć ryzyko związane z korytarzem suwalskim, ponieważ rosyjski kontyngent wojskowy w Kaliningradzie i na Białorusi wraz z Flotą Bałtycką Federacji Rosyjskiej, w warunkach całkowitego okrążenia przez siły NATO, będą miały bardzo małe szanse na zajęcie regionu bałtyckiego.
Obiekty jądrowe i broń na Półwyspie Kolskim
Jedną z głównych lokalizacji rosyjskiej wojskowej infrastruktury nuklearnej o przeznaczeniu taktycznym i strategicznym jest Półwysep Kolski, położony w obwodzie murmańskim Federacji Rosyjskiej (ok. 100 km od granicy fińskiej). Funkcjonuje tam również kwatera główna Floty Północnej Rosji. Wcześniej Rosjanie czuli się tam względnie bezpieczni. Teraz będzie inaczej.
Według The Barents Observer infrastruktura ta obejmuje:
Co najmniej 4 magazyny broni jądrowej z łącznym zapasem głowic wynoszącym kilkaset jednostek (największym i najbardziej utajnionym z tych magazynów jest „Bolszoje Ramoziero”, które znajduje się między miastem Oleniegorsk a jeziorem Lowoziero).
W bazie okrętów podwodnych w Hadżijewie (na północ od Murmańska) znajduje się większość rosyjskich okrętów podwodnych o napędzie atomowym (22) zdolnych do przenoszenia międzykontynentalnych nuklearnych pocisków balistycznych.
Jedną z głównych rosyjskich baz lotniczych dla strategicznego lotnictwa dalekiego zasięgu jest Olenja, położona niedaleko Oleniegorska (kolejna taka baza znajduje się w nadwołżańskim Engelsie, w zeszłym roku została zaatakowana przez ukraiński dron).
Jednak cała ta infrastruktura znajduje się w bardzo trudnej sytuacji z powodu przystąpienia Finlandii do NATO z jednego powodu. Półwysep Kolski z główną częścią Rosji łączy zaledwie jedna przyzwoita droga (część trasy E-105/R-21) i tylko jedna linia kolejowa, która biegnie wzdłuż tej samej szosy. Długość tej drogi od północy półwyspu Kolskiego do pierwszego skrzyżowania z czymś równie przejezdnym wynosi od 700 do 800 km.
Teraz cały ten odcinek drogi jest bezpośrednio zagrożony, ponieważ NATO ma możliwość szybkiego odcięcia logistyki rosyjskiej infrastruktury wojskowej na północy i całkowitej izolacji Półwyspu Kolskiego na lądzie.
pj/belsat.eu wg East24.info
