Памятаеце анекдот пра тое, як Лукашэнка, Буш і Пуцін ляцяць у самалёце і даведваюцца пра канец света? Так, той самы. Усе тры прэзідэнты звяртаюцца да сваіх народаў з адпаведнымі навінамі. Вось у Лукашэнкі абедзве навіны аказваюцца добрымі: «Грамадзяне! Першае: Бог прызнаў мяне легітымным! Другое: я буду кіраваць у вас да канца свету!».
Гэты стары ўжо – у першае прышэсце Пуціна складзены – анекдот усплыў у маёй памяці, калі я прачытаў загалоўкі навінаў пра тое, што прэзідэнт ЗША прызнаў прэзідэнтам Венесуэлы замест Нікаласа Мадуры спікера Нацыянальнай асамблеі (парламента) гэтай лацінаамерыканскай краіны Хуана Гуайдо. Не, сапраўды. На сайце ВВС першай навіной вісіць менавіта гэты загаловак: «Яго прызнаў Трамп». Гэта значыць, не госпад Бог, вядома, але таксама – зусім нядрэнна.
І вось, у святле ўсіх апошніх разборак, што пахнуць нафтай і нафтапрадуктамі, якія ідуць паміж афіцыйным Менскам і не менш афіцыйнай Масквой, я ўяўляю сабе карціну. Нарэшце на выбарах 2020 году зьяўляецца доўгачаканы і доўгаабяцаны «крамлёўскі кандыдат». У 2010 годзе ім спадары Мілінкевіч і Трусаў цішком абвясцілі выдатнага беларускага паэта Уладзіміра Някляева, прычым папрасіць прабачэння за гэтае глупства, наколькі я памятаю, нават праз дзевяць гадоў у іх кішка затонкая. Але, выкажам здагадку, ён сапраўды з’явіцца. Цалкам дэмакратычны і нават – не выключаю – сябра ТБМ. І пасля галасавання беларусаў спадар Пяскоў або спадарыня Захарава – афіцыйныя рупары Крамля, упаўнаважаныя прамаўляць апошняе слова, заяўляюць:
– На жаль, на гэты раз Аляксандр Рыгоравіч абраны не дэмакратычна і не легітымна. Альтэрнатыўным кандыдатам не было прадастаўлена дастаткова эфірнага часу, іх назіральнікаў выкідалі з участкаў для галасавання, не давалі праверыць падлік бюлетэняў. На нашу, крамлёўскаму думку, прэзідэнтам Рэспублікі Беларусь з’яўляецца грамадзянін (грамадзянка) Сідарэнка, а не Лукашэнка. З чым мы і віншуем беларускі народ.
Ашалелы ад нечаканага шчасця на сваю галаву беларускі народ пачынае сутаргава цікавіцца, хто такі (такая) гэтае самае Сідарэнка і чым яно адрозніваецца ад Лукашэнкі, акрамя адносінаў да яго Крамля. А я вось пры гэтым задамся думкай:
– Уласна кажучы, Лукашэнка пасля такога віншаванні – калі, вядома, спадар Шуневіч не паспеў надзець форму НКВД з вынікаючымі наступствамі – з’яўляецца прэзідэнтам маёй краіны ці не? Гэта значыць, ці павінен я прызнаваць яго легітымна абраным, а ўсё беззаконне, што адбылося па традыцыі ў ходзе выбарчай кампаніі – малазначным, толькі таму, што Крэмль аб’явіў фаварытам гонкі нейкую істоту па прозвішчы Сідарэнка?
Пытанне не марнае, сябры мае. Бо цану любой лічбе, абвешчанай спадарыняй Ярмошынай, дэмакратычная частка грамадства (баюся, што не толькі яна) ведае. А прыклад, як той казаў, пададзены, і не выключаю, што ён акажацца вельмі заразлівым. Пуцін, вядома, не Трамп, але і Трампу далёка да госпада Бога.
Сёння мы жывем у краіне, дзе кожная б… – прабачце, Рыбка – можа падзякаваць прэзідэнту як гаранту захавання яе чалавечых правоў. І перабольшання ў гэтым не будзе. І толькі Мікола Статкевіч выйдзе ў адзіночны пікет з Афнагелем. Але, наколькі я разумею, нават Статкевічу будзе ніякавата ад думкі, што ён апынуўся ў адной кампаніі з Пуціным. Тым больш – у такой сітуацыі.
Увогуле, пытанне, прызнаем мы прэзідэнтам Венесуэлы Нікаласа Мадуру або Хуана Гуайдо, патрабуе неадкладнага публічнага абмеркавання усімі лепшымі розумамі чалавецтва. Кангрэс дэмакратычных сілаў Рэспублікі Беларусь мае нагоду нарэшце сабрацца.
АА
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
