Са старажытных часоў вясновы росквіт асэнсоўваўся ў Беларусі са святам. Яго нашыя продкі называлі Зялёныя святкі ці Сёмуха. Пазней, з прыходам хрысціянства, – Тройца ці Духавы дзень.
Асаблівае месца займае вобраз жанчыны-прыроды, падобнай да дрэва і ўпрыгожанай вянком з кветак і зеляніны.
У аграгарадку Морач у Клецкім раёне дагэтуль не забываюць традыцыі веснавога свята. На Сёмуху мясцовыя жыхары ўпрыгожваюць сакральнай бярозкай падворкі, а клёнам – вокны і хату.
Захаваўся тут і старажытны абрад Кумленне – пераход ад ролі маладой дзяўчыны ў даросласць.
Бярозавыя «жаночыя» вянкі, бярозавыя вароты і наагул маладыя бярозкі на Тройцу сімвалізавалі ў дахрысціянскай беларускай традыцыі не толькі сакральнае жаночая дрэва, але і пераўтварэнне ў маладую плодную жанчыну веснавой багіні Лёлі.
Дзяўчаты прывязвалі вянкі да «бярозавых варотаў» разам са стужкамі і пакідалі з імі свае пажаданні наконт будучага каханага. Ці кідалі іх на галінкі бярозы. Той вянок, які чапляўся і заставаўся на дрэве, лічыўся шчаслівым і прадказваў удалы шлюб.
Падчас абраду ачышчэння дзяўчаты хутка кружылі ў карагодзе. У цэнтры – жанчына-павітуха імкнулася пасцябаць іх крапівою і такім чынам ачысціць ад усяго кепскага.
Вячаслаў Радзіміч, belsat.eu