Пра смерць зняволенага за «Абразу Лукашэнкі» Аляксандра Кулініча стала вядома 10 красавіка. Арганізацыя «BELPOL» пакуль не мае нейкіх асаблівых звестак пра абставіны смерці, але расказала «Белсату» цікавую дэталь у біяграфіі памерлага. Таксама пра памерлага расказалі выданню «Zerkalo» сын і сябра.
Прадстаўнік арганізацыі «BELPOL» Уладзімір Жыгар расказаў «Белсату»: у берасцейскім Следчым ізалятары № 7, дзе памёр Аляксандр Кулініч, умовы для затрыманых паводле палітычных артыкулаў прыблізна такія ж, як у іншых СІЗА: «Паўсюль аднолькава складана, паўсюль аднолькава кепска».
Пра начальства СІЗА № 7 Жыгар таксама не можа сказаць чагосьці асаблівага: кіраўніцтва любой сілавой структуры цяпер – гэта «абсалютна ідэалагічна вывераныя людзі». На больш нізкім узроўні ёсць супрацоўнікі, якія могуць адступіць ад рэпрэсіўных нормаў, але за такімі людзьмі паўсюль дадаткова глядзяць, адзначае ён. І за кіраўніцтвам, і за супрацоўнікамі глядзіць так званае Упраўленне ўласнай бяспекі, таму людзі ў сілавых структурах сабе не гаспадары, мусяць выконваць патрабаванні.
Неаказанне своечасовай медычнай дапамогі палітвязням – таксама ўжо звычайная справа, кажа Жыгар. Некалі ў СІЗА ці ізалятары часовага ўтрымання на любую просьбу аказаць медычную дапамогу адказвалі, выклікалі брыгаду «хуткай дапамогі». Цяпер жа ўмовы сталі іншыя, асабліва для затрыманых з палітычных матываў. Гэта, кажа Жыгар, «для рэжыму людзі нават не другога гатунку, на якіх ніяк не дзейнічаюць».
Падпалкоўніка запасу Аляксандра Кулініча затрымалі 29 лютага ў Берасці. Яго абвінавацілі ў абразе Аляксандра Лукашэнкі. Раней набліжаныя да сілавікоў каналы заяўлялі, што Кулініч апублікаваў больш як 1000 каментароў адносна сітуацыі ў краіне. З каментароў вядома, што палітвязень крытыкаваў сітуацыю ў краіне, прывязанасць Беларусі да Расеі, выступаў супраць вайны ва Украіне.
Сілавікі таксама публікавалі кадры з ягоным затрыманнем: кватэру штурмаваў натоўп байцоў у поўным вайсковым рыштунку, з пісталетамі і аўтаматамі. Відэа з ананімнага каналу, звязанага з сілавікамі, суправаджалася вясёлай музыкай. Жыгар адзначае, што кадры такога затрымання публікуюцца, каб запужаць беларусаў. Такі спосаб затрымання ён называе неадэкватнымі паводзінамі: так мелі б затрымліваць толькі людзей, якія ўчынілі цяжкія ці асабліва цяжкія злачынствы, да якіх каментары ў інтэрнэце не адносяцца.
У матэрыялах пра Аляксандра Кулініча «BELPOL» знайшоў цікавую дэталь: мужчына ў 2016 годзе паведамляў па лініі «102», што ў Берасці па вуліцы Машэрава рухаецца аўтамабіль са сцягам самаабвешчанай «ДНР» і «георгіеўскай стужкай» – сімвалам расейскай ваеннай агрэсіі.
«То бок гэта быў абсалютна ідэйны чалавек, – кажа Жыгар. – Тое, што ў канчатковым выніку рэжым да яго дабраўся, гэта рэаліі цяперашняй Беларусі, дзе нармальныя беларусы дзяржаве непатрэбныя».
Аляксандру Кулінічу быў 51 год. Ён нарадзіўся ў Маладзечне 11 красавіка 1972 года. Апошнім часам Кулініч працаваў індывідуальным прадпрымальнікам, займаўся харчовымі дадаткамі.
Быў падпалкоўнікам запасу, служыў у 38-й асобнай гвардзейскай дэсантна-штурмавой Берасцейскай брыгадзе Паветрана-дэсантных войскаў. Прадстаўнік Аб’яднанага пераходнага кабінету ў пытаннях абароны і нацыянальнай бяспекі Валерый Сахашчык расказваў, што служыў з Кулінічам 30 гадоў таму, але пасля не кантактаваў доўгі час, пра лёс былога саслужыўцы не ведаў.
Сын Аляксандра Кулініча, 28-гадовы Мікіта, расказаў выданню «Zerkalo», што бацька памёр у ноч з 8 на 9 красавіка. Як гэта адбылося, «ніхто не разумее». Сябра памерлага расказаў, што ў Аляксандра былі праблемы з сэрцам, увесь час быў высокі ціск, і знаходжанне ў СІЗА магло абвастрыць праблемы. Праўда, сын кажа, што медычныя перадачы для бацькі прымалі, у няволі рабілі кардыяграму сэрца.
Па словах і сына, і сябра памерлага, на відэа затрымання, якое публікавалі сілавікі, не Аляксандр Кулініч: яго затрымлівалі ў вёсцы, дзе нарадзіліся ягоныя бацька і дзядуля і дзе ён апошнім часам жыў, а на відэа штурмуюць кватэру ў шматкватэрным доме, і чалавек, якога затрымліваюць, не падобны да Кулініча.
Сын адзначыў, што ягоны бацька, як сапраўдны патрыёт Беларусі, моцна перажываў праз напад Расеі на Украіну, якую вельмі любіў і куды часта ездзіў на адпачынак.
«Праз вайну ў яго была нянавісць да Расейскай Федэрацыі, абсалютна жывая і неўдаваная, – кажа сын пра Аляксандра Кулініча. – Мы абмяркоўвалі з ім тое, што Расія чыніць ва Украіне. Не буду пераказваць — у яго словах было вельмі шмат мацюкоў з гэтай нагоды».
Сябра згадаў, што Аляксандр даўно прытрымліваўся прадэмакратычных перакананняў, у 2020 годзе ўдзельнічаў у пратэстах у Берасці:
«Асабліва актыўна гэта было ў першыя суткі пасля выбараў, — успамінае сябар нябожчыка. — Была сітуацыя, калі АМАП загнаў людзей на ачапленне, у якім стаялі байцы 38-й брыгады, дзе доўгі час служыў Аляксандр. Ён падышоў да камандзіра, пагаварыў, і ў выніку тыя прапусцілі пратэстоўцаў. Я ведаю гэта з ягоных словаў, не думаю, што ён бы хлусіў пра гэта».
Кулініч бачыўся з Сахашчыкам падчас пратэстаў, згадвае сябра: падышоў да яго, спытаў, ці пазнае, той адразу пазнаў, назваў імя, прозвішча і званне. Сахашчыка Кулініч лічыў «выдатным афіцэрам, сапраўдным дэсантнікам і чалавекам з вялікай літары».
Сын дадае, што бацька марыў пра свабодную Беларусь, жадаў Беларусі і беларусам быць свабоднымі – «і за гэтую свабоду ён загінуў».
***
«Вясна» адзначала, што Кулініча не было ў спісе палітычных зняволеных, бо праваабаронцы пра ягоны пераслед не ведалі.
Цела мужчыны ўжо выдалі сваякам. Яго планавалі пахаваць у дзень ягонага нараджэння, 11 красавіка, у Маладзечне.
Аліна Скрабунова, Алесь Наваборскі belsat.eu
