«Магу падымаць нашмат больш, чым хлопцы або трэнеры». Паразмаўлялі з супрацоўніцай украінскай паліцыі
Міністэрства ўнутраных справаў Беларусі – даволі закрытая структура. Яна і раней неахвотна ішла на кантакт з незалежнымі медыямі, а цяпер не ідзе зусім. Такая сітуацыя не ўва ўсіх краінах. Журналісты «Белсату» паразмаўлялі з прадстаўніцаю ўкраінскай паліцыі, якая з задавальненнем распавяла пра ўласны шлях у сілавыя структуры, працоўныя абавязкі, вайну і сваё незвычайнае хобі.
Завуць нашую гераіню Наталля Паласенка, яна лейтэнант кіеўскага палка паліцыі асаблівага прызначэння № 1. Жанчына гаворыць, што прафесія паліцыянткі была ейнай марай з самага дзяцінства. Таму яна паставіла перад сабою такую задачу, вывучылася і цяпер працуе.
«Проста неяк вабіла – і, я, напэўна, яшчэ не ведала ўсіх нюансаў, але гэта з душы ішло, я хацела служыць, хацела дапамагаць, таму прыйшла ў паліцыю».
«Цяпер вельмі шмат правапарушэнняў, вельмі шмат выклікаў»
Паліцыя асаблівага прызначэння ва Украіне мае і свае адмысловыя абавязкі, відавочна, што ад іншых сілавікоў яна адрозніваецца пастаўленымі задачамі. Кіеўскі полк паліцыі асаблівага прызначэння № 1 займаецца пераважна аховай грамадскага парадку на мітынгах, канцэртах, спартовых падзеях ды іншых масавых імпрэзах у горадзе. Але ў сувязі з расейскім уварваннем ва Украіну задачаў у сілавікоў паболела, адпаведна і працоўны графік стаў больш шчыльны.
«Прачнулася ранкам, паснедала – і на працу на содні. Я содні адбыла, і мне далі адпачынак. Так амаль кожны дзень. Цяпер мы на службе вельмі часта, з выходнымі ўжо не так, бо трэба працаваць. Цяпер вельмі шмат правапарушэнняў, вельмі шмат выклікаў, на якія даводзіцца выязджаць. Грамадзяне цяпер моцна перажываюць за сябе і за тое, што адбываецца. Але я спадзяюся, што неўзабаве стане крыху спакайней».
«Я сябе знайшла ў зале»
Акрамя насычанай працы ў сілавых структурах, мае Наталля Паласенка і ўлюбёны занятак, які на першы погляд даволі незвычайны – жанчына прафесійна займаецца бодзібілдынгам.
«Я пачынала займацца проста для сябе. Раней я займалася баямі, але ў сувязі з траўмай сышла з гэтага спорту. Але для мяне асабіста гэта была вельмі вялікая страта, і ў выніку я сябе знайшла ў зале. Я проста пачала для сябе трэнавацца і з часам зразумела, што магу падымаць нашмат больш, чым хлопцы або трэнеры. У кожнага ёсць свае здатнасці: нехта хутка бегае, а я магу падымаць вельмі шмат. І я зразумела, што мне трэба развіваць сябе ў гэтым. Мне так камфортна, я пачуваюся цудоўна».
Нягледзячы на тое, што з пачаткам вайны працы ў Наталлі паболела, яна стараецца развівацца ў бодзібілдынгу і плануе далей выступаць на спаборніцтвах.
«Гэта складана. Ужо колькі я займаюся, гадоў шэсць ці сем, не заўсёды выходзіць, бо патрэбныя адпаведныя рэжым і харчаванне. Цяпер значна менш задачаў, але я намагаюся і трэнуюся. Нягледзячы ні на што – я знаходжу час. Вельмі шмат фактараў, якія ўплываюць, але я буду старацца да апошняга, пакуль маю магчымасць».
«Людзям нашмат цяжэй, чым табе»
Відавочна, што пачатак вайны моцна паўплываў на жыццё супрацоўніцы паліцыі. Жанчына прызнаецца, што само расейскае ўварванне было для яе нечаканым, і калі яна прыехала па выкліку на працу, нейкі час не магла да канца ўсвядоміць гэтага факту. Толькі тады, калі паліцыянтка атрымала ў рукі зброю, яна асэнсавала новую рэчаіснасць. Наталля Паласенка гаворыць, што для яе самым складаным было акурат маральна звыкнуцца з тым, што ў краіне пачалася вайна.
«Перажываеш за сям’ю, якая далёка, і ты не можаш ёй дапамагчы, перажываеш за тое, куды ўпадзе снарад, – усё вельмі блізка выбухае, кожную хвіліну гучаць сірэны, але ты разумееш, што трэба ісці да канца, трэба трымацца. Бо калі сама сябе не возьмеш у рукі і не пачнеш нечага рабіць, нічога не атрымаецца. Бо ты ўжо да ўсяго прызвычайваешся, калі бачыш тыя рэаліі, што адбываюцца, калі бываеш у тых месцах і разумееш, што людзям нашмат цяжэй, чым табе. Колькі я аб’ездзіла гарадоў, колькі бачыла ўсяго і чула, то цяпер я разумею, што гэта вельмі страшна».
Паводле Наталлі Паласенкі, цяпер жыццё ў Кіеве вяртаецца да звычайнага стану. Разам з тым жанчына вельмі ўдзячная тым людзям, якія цяпер змагаюцца на фронце і вызваляюць Украіну ад акупантаў, тым самым даючы магчымасць іншым украінцам вяртацца да мірнага жыцця. І, вядома, лейтэнант кіеўскага палка паліцыі асаблівага прызначэння № 1 верыць у перамогу Збройных сілаў Украіны.
Віцька Кавалак, Алесь Усцінаў, belsat.eu
