Маці ведае, што сына чакае жорсткі прысуд, хоць той не зрабіў нічога благога:
Не забіў, не абясславіў, –
О, не, не! Крый Божа!
Гаварыў ён, – ну, што ў гэтым? –
Што так жыць нягожа,Жыць і гнуцца, прад багатым
Поўзаць чарвякамі,
Што даволі ўжо цярпелі
Доўгімі вякамі…
Юнак таксама ўнутрана рыхтуецца да таго, што няскора пабачыць родную хаціну, бо на міласцівы суд і не спадзяецца.
Прайшло больш за 100 гадоў, але ў Беларусі гэтак жа няма справядлівых судоў: супраць людзей сведчаць сілавікі ў балаклавах, якія не называюць сваіх прозвішчаў; журналістаў, якія асвятляюць важныя для краіны падзеі, вінавацяць ва ўдзеле ў закалотах; суды караюць людзей за бел-чырвона-белыя стужкі, шпацыр з парасонам, вопратку ў нацыянальных колерах ці надпісы на тратуарах і гэтак далей.
Зноў для беларусаў актуальныя словы Якуба Коласа:
Што даўно пара за розум
Бедным людзям ўзяцца
I парадкаў справядлівых
Трэба дабівацца.
Былыя акторы Тэатру імя Янкі Купалы, звольненыя ўладамі за сваю грамадзянскую пазіцыю, у эфіры нашага тэлеканалу па-новаму пераасэнсоўваюць беларускую паэтычную класіку ў праекце «Вершы».
