[vc_row][vc_column][vc_raw_html]JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI0ODAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIyNzAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy55b3V0dWJlLmNvbSUyRmVtYmVkJTJGSC1wSmttcnFRUG8lMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlMjBhbGxvd2Z1bGxzY3JlZW4lM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=[/vc_raw_html][vc_column_text]Чаму эсэ Ігната Канчэўскага (Абдзіраловіча) «Адвечным шляхам», напісанае амаль 100 год таму, актуальнае сёння болей, чымсьці тады? І чаму да яго сталі апеляваць сучасныя беларускія мысляры?Што б Абдзіраловіч з яго ідэямі цякучасці формы і кааперацыі для нацыятворчасці сказаў сённяшнім беларусам?
«Можна вывесці такі ўрок з яго пазіцыі, звязаны з тупіковымі хадамі нацыяналістычнага дыскурсу ў Беларусі. Есць цэлы шэраг інтэлектуалаў, адукаваных і таленавітых людзей, якія фармулююць свае сацыяльныя і палітычныя перакананні, якія тычацца ў тым ліку нацыятворчасці, у такім рэжыме, якія супярэчаць устаноўкам Абдзіраловіча. Яны даюць больш імпульсаў для дэзынтэграцыі, чымсьці для паўставання выспаў салідарнасці», – лічыць доктар філасофіі Таццяна Шчытцова.
Падрабязней – у «Размове дня» з Уладзімірам Мацкевічам.
