Беларускі паэт і перакладчык Сяргей Прылуцкі яшчэ ў 2008 годзе пераехаў на сталае жыхарства з Беларусі ва Украіну. Разам з сям’ёй мужчына жыў у сумнавядомай Бучы пад Кіевам.
У першы ж дзень вайны, 24 лютага, Сяргей з балкона бачыў, як бамбяць суседні Гастомель. І толькі праз два тыдні пасля пачатку вайны мужчыну ўдалося эвакуяваць сваю сям’ю з-пад абстрэлаў.
Вайна прыйшла літаральна і ў кватэру Сяргея: там пабывалі расейскія акупанты. Пасля сябе яны пакінулі беспарадак, адмыслова зламалі тэхніку. У якасці ж трафею забралі з сабой абраз. Асабістая бібліятэка акупантаў не зацікавіла.
«У мяне і да вайны не было такой прывязанасці да нейкіх рэчаў. А цяпер і пагатоў, абсалютна няма. Ты разумееш, што ты гатовы кінуць любыя рэчы, таму што яны не важныя. Галоўнае – захаваць жыццё дзецям, сабе. І я думаю, што нават у мірным жыцці нам стане яшчэ больш пофіг на нейкія дробныя рэчы», – разважае Сяргей пра тое, як вайна змяніла ягонае стаўленне да жыцця.
Пра жыццё пад акупацыяй, а таксама пра новыя жыццёвыя прыярытэты ў ваенны час – глядзіце ў чарговым выданні з цыклу «Рэпартаж Дудзінскага: Людзі вайны».
Аўтарскі цыкл «Рэпартаж Дудзінскага: Людзі вайны» распавядае пра жыццё ў зоне баявых дзеянняў. Дзяніс Дудзінскі сустрэнецца з беларусамі, якія падтрымалі Украіну ў яе змаганні з расейскімі акупантамі, пакажа партрэты асобаў, якія воляю лёсу аказаліся ў сітуацыі выпрабавання вайною.
Калаж з фота: president.gov.ua