Міністр замежных спраў Расейскай Федэрацыі, адной з найбуйнейшых – калі казаць аб прыналежнай ёй тэрыторыі – і наймагутных – калі казаць аб наяўнасці ядравай зброі – дзяржаў свету, Сяргей Лаўроў падчас візіту ў Менск скардзіўся наконт квітнеючай ў Еўропе русафобіі. Маўляў, не любяць Расею. Баяцца Расею.
Так. Яшчэ дадаць да гэтага пераліку абмеркаванне выкарыстання мультфільма «Маша і мядзведзь» у якасці «мяккай сілы» расейскага ўплыву – дык і наогул усё складваецца ў пазл, разлічаны на шасцігадовае дзіця: не любяць, баяцца і мульцікі глядзець забараняюць.
Я не пра мульцікі цяпер. Я аб прыватных ваенных кампаніях.
20 лістапада група былых байцоў расейскіх прыватных ваенных кампаній звярнулася Ў Міжнародны крымінальны суд з патрабаваннем дамагчыся іхнай легалізацыі або забароны. Справа ў тым, што законапраект аб ПВК ляжыць у Дзяржаўнай думе РФ без руху, а таму ПВК з пункту гледжання права не існуе. І байцы ПВК – злачынцы-найміты, а зусім не воіны-інтэрнацыяналісты, як ім, верагодна, хацелася б.
Уявім на хвілінку, што Пуцін з’ехаў з глузду і легалізацыя ПВК адбылася. Уявілі? Групы добра ўзброеных, якія ўмеюць забіваць адзін аднаго і мірнае насельніцтва, людзей у поўнай адпаведнасці зараз ужо з заканадаўствам Расейскай Федэрацыі перамяшчаюцца па бязмежных расейскіх прасторах, выконваючы загады свайго начальства.
Серыял «Гульні тронаў» у рэальнасці – вось што гэта такое. Таму што легалізацыя ПВК непазбежна прывядзе да росту іх колькасці. Чаму б не зарабіць на сіле легальна? Кожны алігарх вырашыць не абмяжоўвацца службай аховы сваіх фірмаў, а аддасць перавагу маленькай арміі. Проста для таго, каб засцерагчы сябе – на ўсялякі выпадак – ад маленькай арміі якога-небудзь свайго заклятага сябра. А потым армію такую захоча і губернатар – а чаго ж не захацець? Ну а потым, як спяваў Булат Акуджава, «калі стральба пойдзе, куля дзірачку знойдзе».
І добра, калі толькі толькі дзірачку. Быў такі саратаўскі губернатар і член Савету Федэрацыі Расеі ў часы Ельцына – Дзмітрый Аяцкаў. Ён сур’ёзна ўздыхаў з нагоды таго, маўляў, што вось не далі губернатарам, на тэрыторыі чыіх рэгіёнаў знаходзіцца ядравая зброя, сваёй «ядравай валізкі». Глыбока так уздыхаў, шчыра. Уявілі сабе гэты ўдых – і выыыыыдых… ўдых – і выыыыыдых? І на выдыху палец губернатара такім натуральным рухам цягнецца да ядравай кнопкі. Гэта вам не «куля дзірачку знойдзе», гэта горай атрымліваецца.
У Беларусі, дзякаваць Богу, хаця б да гэтага справа не дайшла. Зрэшты, у 2000 годзе аднаму майму прыяцелю-бізнесоўцу, што пазычыў грошы і не спяшаўся іх вяртаць, іншы яго прыяцель (і таксама, у адрозненне ад мяне, бізнесмен), які выступаў таксама ў ролі яго крэдытора, злёгку падпіўшы, ласкава так вымаўляў:
– А не вернеш, маць тваю так, – табой «Дэльта» зоймецца.
Не ведаеце, што такое «Дэльта»? Дык і я не ведаў. Пакуль на мяжы Беларусі ці то з Польшчай, ці то з Украінай не пачалася п’яная страляніна. Аказалася, група былых супрацоўнікаў беларускіх спецслужбаў, звольненых з правам нашэння зброі (!!!) і якія мелі «скурачкі» нейкі «Дэльты», страляніну гэтую ўчыніла, а калі памежнікі пачалі ўжо ім вымаўляць пасля затрымання, прыбыў нехта, хто затрыманых папросту адмазаў. І, ведаеце, так бы ўсё гэта і адышло ў нябыт, калі б не напісала пра гэта «Белорусская деловая газета» – у той час самае дасведчанае недзяржаўнае выданне нашай краіны.
Вось так бывае. А потым, уласна кажучы, людзі ў нашай краіне – некаторыя, няшмат іх было – і пачалі знікаць. Верагодна, імі і «займалася» праславутая «Дэльта».
А цяпер уявіце сабе, што і яе дзейнасць легалізаваная. Уявілі?
Увогуле, не так ужо і дзіўна, што рост русафобіі ў свеце назіраецца. Жонку, як казала мая бабця Каця, любяць здаровую, сястру – багатую, а суседку – разумную. Як жа лічыць нашу ўсходнюю суседку разумнай, калі ў ёй гэтыя самыя прыватныя ваенныя кампаніі, таго і глядзі, легалізуюць? Мяжы ў нас з Расеяй, што ахоўваецца, – няма, так што калі гэтыя самыя расейскія ПВК да нас заблукаюць і вырашаць пагуляць у свае «троны», баюся, будзе позна падлічваць магчымыя страты. А ўжо крывішчы будзе – як у кіно!
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
