Жонка палітвязня Паўла Севярынца распавяла Папу Рымскаму пра сітуацыю ў Беларусі і ва ўласнай сям’і і папрасіла аб малітве за Паўла, свайго сына, а таксама «за ўсіх зняволеных і змучаных беларусаў».
Ліст быў адпраўлены пантыфіку праз электронную пошту раніцай 15 чэрвеня ад працоўнай групы «Хрысціянская візія» Каардынацыйнай рады Беларусі. Вольга размясціла тэкст звароту ў сябе ў «Фэйсбуку». Прыводзім яго цалкам.
«14 чэрвеня 2021 года
Ваша Святасць, глыбокапаважаны Папа Францішак!
Я б не адважылася пісаць да Вас, калі б не трагічныя падзеі, якія адбываюцца ў маёй дарагой Беларусі і ў маёй сям’і. Я звяртаюся да Вас, каб распавесці гісторыю маленькага хлопчыка Францішка і ягонага таты.
Мы жывем у сталіцы Беларусі – у Менску. Калі мы з мужам даведаліся, што чакаем дзіця, былі дні 500-годдзя выдання Бібліі Францішка Скарыны – першай друкаванай Бібліі па-беларуску. І мы вырашылі назваць нашага хлопчыка ў гонар Скарыны і ў Ваш гонар – Францішкам. Зараз Францішку тры гады, і ўжо год ён расце без таты.
Ягоны тата, Павел Севярынец, больш за год знаходзіцца ў беларускай турме. Павел – шчыры вернік, хрысціянін, пісьменнік, ён адзін з тых, хто аднавіў у Беларусі легендарную хрысціянскую партыю 1920–30 гадоў, Беларускую хрысціянскую дэмакратыю. Усю сваю дзейнасць, кнігі і сям’ю ён будуе на хрысціянскіх каштоўнасцях. Беларусь, якая верыць у Бога, – ягоная галоўная мара, і ён ідзе да гэтай мары, не шкадуючы сябе.
За ўвесь час дыктатуры ў Беларусі Павел па незаконных прысудах правёў у турмах, ізалятарах і на «хіміях» каля 7,5 года. Летась яго цягам 70 сутак беспадстаўна трымалі ў карцары – маленькім памяшканні без вокнаў, без асабістых рэчаў, у яго забралі нават Біблію, у яго не было коўдры і матраца. Каб спаць, ён падкладаў бутэльку з вадой пад галаву, цэлае лета яго не вадзілі на шпацыры і ў душ. Адзінае, што ён мог рабіць у карцары – хадзіць і маліцца.
На несправядлівым судзе Павел абраў пазіцыю маўчаць, спаслаўшыся на тое, што і Хрыстос маўчаў, калі яго несправядліва судзілі. Закрыты суд незаконна прысудзіў Паўлу 7 год зняволення ва ўзмоцненым рэжыме, хоць усе ягоныя дзеянні былі абсалютна мірнымі і не выходзілі за рамкі беларускай Канстытуцыі.
І сёння ў Беларусі сотні такіх людзей і гісторый. У турмах застаюцца таты, шматдзетныя мамы, хворыя людзі, дзеці, адзінае злачынства якіх – гэта жаданне жыць у свабоднай Беларусі. Многія з гэтых людзей у роспачы, яны прагнуць праўды і справядлівасці. Кожны з іх нясе свой крыж за Беларусь.
Павел кажа, што сёння ў Беларусі ўсё залежыць ад Царквы – узнясе яна голас за праўду ці будзе працягваць жыць у хлусні і страху, закрываючы вочы на пакуты людзей.
Францішак, наш доўгачаканы сынок, расце без таты, і за гэты год ён навучыўся гаварыць, маліцца «Ойча наш», спяваць. Ягоны любімы спеў – «Я не баюся, мой Бог са мной». Павел дасылае Францішку з турмы малюнкі, піша лісты, просіць слухацца маму і маліцца Богу.
Нядаўна нам далі першае за год спатканне з татам і мужам, мы пайшлі на яго разам з Францішкам, мы размаўлялі з Паўлам праз шкло, смяяліся, маліліся разам. У канцы Францішак вельмі прасіў, каб тата пайшоў з ім на вуліцу гуляць, але тата не можа гэтага зрабіць, хоць ён ні ў чым не вінаваты.
Павел – цудоўны тата, каханы муж. Я гавару сыночку, што ягоны тата – герой. Мы з Францішкам яго вельмі любім і чакаем, але я вельмі баюся, што ён не вернецца да нас з беларускай турмы.
Просім Вас памятаць і маліцца за нашу сям’ю, за Паўла, за маленькага Францішка, а таксама за ўсіх зняволеных і змучаных беларусаў.
Просім Вас аб малітве за Беларусь. Многія беларусы мараць жыць у краіне, якая будзе грунтавацца на хрысціянскіх каштоўнасцях і на праўдзе, і ўжо вельмі многае зрабілі, каб так аднойчы сталася.
Памятайце пра нас у малітве.
Жыве Беларусь! Жыве з Богам!»
ГГ, belsat.eu
