Цывілізацыйны крах Лукашэнкі. Чым небяспечная паездка ў Абхазію і чаму маўчыць прапаганда?
Неафіцыйны і экстраны візіт Лукашэнкі ў Сочы, таемная размова з Пуціным, паездка ў Абхазію і сустрэча з кіраўніцтвам непрызнанай рэспублікі паказваюць, што пазіцыі Лукашэнкі цалкам аслабленыя. Ён не ў стане выбрацца з віру расейскай геапалітычнай парадыгмы і праводзіць хоць нейкую незалежную палітыку.
Масква распараджаецца Аляксандрам Лукашэнкам і Беларуссю як сваім стратэгічным рэсурсам – па ўласным меркаванні і ва ўласных інтарэсах. Усё гэта пагаршаецца упартым маўчаннем Мінска, як па прарасейскім рэферэндумам, якія праводзяцца на акупаваных тэрыторыях Украіны, так і магчымай мабілізацыі ў самой Беларусі.
Пакуль што паводзіны Лукашэнкі, яго маўчанне кажуць пра тое, што краіна, цалкам страціўшы геапалітычную суб’ектнасць, залучаецца ў самы негатыўны і разбуральны для сябе сцэнар расейскай палітыкі і вайны.
Гэты сцэнар відавочны і просты:
- Рэжым Лукашэнкі прызнае вынікі «рэферэндумаў» і ўваходжанне захопленых РФ тэрыторый у склад Расеі;
- Рэжым Лукашэнкі падтрымае новую расейскую канцэпцыю вядзення вайны ва Украіне;
- Рэжым Лукашэнкі ў чарговы раз размесціць на тэрыторыі краіны шматлікую групоўку расейскіх войскаў;
- У Беларусі будзе аб’яўлена мабілізацыя і пачнецца размяшчэнне войскаў ля межаў з Украінай;
- Рэжым Лукашэнкі вымушаны будзе пайсці на максімальнае абвастрэнне стасункаў з Кіевам і ўцягне Беларусь у адкрытую агрэсію супраць Украіны.
У сваю чаргу, паездка Лукашэнкі ў Абхазію (што ўжо можна расцэньваць як нефармальнае прызнанне захопленай Расеяй тэрыторыі Грузіі ў 2008 годзе) – гэта рэха іншага сцэнару, які Масква мела намер рэалізаваць з дапамогай Саюзнай дзяржавы.
Глабальным праектам Уладзіміра Пуціна ў адносінах да ўсёй постсавецкай прасторы была рэанімацыя Савецкага Саюза. Маланкавая вайна супраць Украіны, яе разгром у «тры дні» прымусіў бы не толькі Украіну (яе асобныя часткі), але і іншыя рэспублікі былога СССР увайсці ў рэжым больш глыбокай інтэграцыі ў рамках абноўленага саюзу Расеі і Беларусі. Адмова ад «ўваходжання» магла азначаць правядзенне «спецыяльнай аперацыі» ў той ці іншай дзяржаве.
На чале новага саюза, па-за ўсякага сумневу, быў бы «вялікі аднаўляльнік» Пуцін. Усё гэта ўкладвалася ў сімвалічны 2022 год – стагоддзе стварэння СССР.
Аднак гэты праект цалкам абанкруціўся дзякуючы правалу плана «маланкавай вайны». Увесну 2022 года Масква ўжо стала разглядаць альтэрнатыўны сцэнар «пашырэння Саюзу» за кошт асобных тэрытарыяльных абрубкаў: Прыднястроўя, Абхазіі, Паўднёвай Асеціі, «ЛНР», «ДНР», магчыма «ХНР», Запарожскай і іншых «рэспублік». Нездарма ў Беларусь прыехаў верхавод «ДНР» Пушылін, а так званы прэзідэнт Абхазіі Аслан Бжанія ў жніўні заявіў аб жаданні Абхазіі хутчэй увайсці ў саюз Расеі і Беларусі.
Магчыма, што гэты сцэнар мог быць рэалізаваны, калі б Расеі ўдалося стабілізаваць фронт і замарозіць вайну. Але Украіна нанесла забойчы ўдар па Харкаўскай групоўцы войска РФ, што стала для Пуціна шокам і вымусіла цалкам змяніць геапалітычную канцэпцыю Масквы.
З аднаго боку, у Крамлі ўсвядомілі, што без поўнай мабілізацыі ўнутраных рэсурсаў змяніць ход вайны не атрымаецца, як і захаваць стабільнасць унутры самой Расеі. А мабілізацыя магчымая толькі ў тым выпадку, калі прамой агрэсіі зведала сама Расея. Гэтым можна растлумачыць такую хуткасць у правядзенні «рэферэндумаў» па ўключэнні захопленых тэрыторый Украіны ў Расійскую Федэрацыю. Курс на стварэнне і ўтрыманне асобных «народных рэспублік» праваліўся.
З іншага боку, для выжывання рэжыму Пуціна неабходны геапалітычны і ідэалагічны поспех, хоць бы бачнасць поспеху, які быў бы звязаны з пашырэннем «імперыі», а таксама максімальная кансалідацыя геапалітычных актываў. Гэта важна зрабіць асабліва на фоне геапалітычных страт і бачнай слабасці Расеі ў пытанні армяна-азербайджанскага канфлікту, дыстанцыявання Казахстана і іншых дзяржаў ад Масквы. Пуціну патрэбныя сімвалы перамогі, каб падсілкоўваць свой электарат.
Адзіная магчымасць стварыць ілюзію поспеху – актывізацыя інтэграцыі ў рамках Саюзу Расіі і Беларусі, уключэнне ў яе пакінутых сатэлітаў: Абхазіі, Паўднёвай Асеціі, Прыднястроўя. Аднак жадаючыя ўступіць у саюз павінны разумець, што яны аўтаматычна робяцца мабілізацыйным рэсурсам у пуцінскай вайне, бо адным з пунктаў саюзнага пагаднення з’яўляецца абарона Саюза ад агрэсіі.
Для Рэспублікі Беларусь такі фармат інтэграцыі таксама азначае дэканструкцыю незалежнай нацыянальнай дзяржавы. Яна цалкам становіцца уключанай у прастору Расеі, фактычна яе часткай, зраўнянай у правах і магчымасцях з Абхазіяй або Мардовіяй.
Так ці інакш, падзеі, якія цяпер развіваюцца вакол Беларусі, кажуць пра тое, што наша дзяржава трывае цывілізацыйны крах, а рэжым Лукашэнкі цалкам ператварыўся ў інструмент разбурэння нашай дзяржавы і грамадства.
Павел Усаў / Авер belsat.eu
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
