лёсы

Аднак у 16 раёнах знялі абмежаванні на наведванне лесу.

Фільм распавядае пра праблемы людзей з дэфіцытам гармону росту. Гераіня фільму, спадарыня Антаніна, шмат гадоў працавала ў цырку, з якім аб’ездзіла мноства краін. На заробленыя грошы яна набыла кватэру і абставіла яе, а рэшту адклала на жыццё на пенсіі. Ва ўзросце 61 гадоў жанчына вярнулася да працы, атрымаўшы запрашэнне з Канады, дзе будзе выступаць у цырку. Наша камера суправаджала яе ў падрыхтоўцы да выезду: жанчына замаўляе строі, абутак, едзе ў вёску, дзе развітваецца з бацькам і сябрамі. На прыкладзе спадарыні Антаніны рэпартаж закранае праблемы жыцця «ліліпутаў» у беларускім грамадстве — з якімі перашкодамі змагаюцца такія людзі, і як пераадольваюць іх. Ці беларусы стануць больш талерантнымі да людзей з асаблівасцямі вакол сябе, і, ці «асаблівым» людзям сёння жывецца лягчэй, чым пару дзясяткаў гадоў таму.

Лёс Іцхака Мэера бэн Цві Южука, або Мішы Южука такі, што хопіць не на адну кнігу ці прынамсі на сцэнар мастацкага фільму. Нарадзіўся ў мястэчку Пагост каля Пінску ў габрэйскай сям’і. Акрамя Мішы, у ёй было чацвёра дзяцей. У 1939 г. прыйшлі саветы, у 1941–ым з’явіліся немцы. Хутка немцы расстралялі бацьку Мішы, а старэйшага брата адправілі ў працоўны лагер. Неўзабаве прыйшлі і па Мішу ды ягонага брата – блізнюка, іх таксама адправілі ў лагер. Міша з братам доўга развітваліся з роднымі – з маці, бабуляю, малодшымі братам і сястрою. Як пасля высветлілася, назаўжды…