Wsi nie ma, a święto jest. Mieszkańcy wysiedlonej Amielkauszczyny od dziewięciu lat wracają do opuszczonych chat w Święto Trójcy Świętej.
– Ludzie spotykają się, płaczą ze szczęścia, że się spotkali. Mówią, że jadą po raz ostatni, chcą się zobaczyć, bo każdy ma już swoje lata. Takich, jak moi rodzice, nie ma już wielu. Zostały jednostki, a tu dużo ludzi żyło – mówi Wiera Basawa, uczestniczka święta.
Przed czarnobylską katastrofą jądrową w znajdującej się niedaleko od ukraińskiej granicy Amielkauszczynie była rada wiejska (urząd gminy) i kołchoz. Działała tez szkoła, klub i sklepy. Teraz to zarośnięte ulice, ruiny i podmurówki chat.
– To nasza pamięć, nasze korzenie. Nasze progi, które już zgniły i porosły mchem – mówi wysiedlona ze wsi.
– Jesteśmy jak rodzina. Gdy spotkam w Mińsku krajana, to jakbym krewnego spotkał – dodaje uczestnik święta.
Organizatorką spotkań jest Nadzieja Caranok. Kobieta zebrała i wydała zbiór „Amielkauszczyzna – nasze korzenie”, w którym umieściła wiersze, artykuły i wspomnienia o rodzinnej wsi. Święto Trójcy Świętej w małej ojczyźnie jest dla niej najważniejszym dniem roku.
– Podczas naszych spotkań nie tylko śpiewamy, ale też płaczemy i tańczymy. Przyjeżdżają artyści. Święto Trójcy Świętej, na które czekali nasi rodzice, zastąpiliśmy tym dniem – mówi Nadzieja Caranok.
Urodzony w Amielkauszczynie moskiewski biznesmen Aleh Prymator jest sponsorem święta i budowy kaplicy na wiejskim cmentarzu.
– Wszyscy żyją, póki się o nich pamięta. Nasi pochowani tu zmarli, póki o nich pamiętamy, są dla nas żywi. Nasza wioska, nasi krewni żyją w naszej pamięci – mówi Prymator.
Dziś ludzie rzadko zbierają się nawet w zamieszkałych wioskach. A w wysiedlonej trzydzieści lat temu Amielkauszczynie raz do roku jest gwarno. To wesołe, ale jednocześnie smutne święto.
Czytaj więcej:
- „Czarnobyl”: serial a rzeczywistość
- Komuniści Rosji chcą zablokować serial “Czarnobyl” i ukarać HBO
- Białoruscy likwidatorzy oglądają serial „Czarnobyl”
- Serial „Czarnobyl”: układ zamknięty pęka RECENZJA
- Strażak z serialu “Czarnobyl”. Czy Białoruś pamięta o rodaku?
- „Śmierć przeszła obok mnie”: Białorusin wspomina, jak gasił reaktor w Czarnobylu
- „To pewnie ta wola życia”: jak miłość uratowała życie likwidatorowi skutków katastrofy czarnobylskiej
- 17 zł na rehabilitację: jak żyje dziś „likwidator” skutków katastrofy w Czarnobylu
Iryna Darafiejczuk,pj/belsat.eu
