Я не святкаваў. Я чытаў. Назапасілася шмат непрачытаных кніг, недапісаных навуковых артыкулаў. Доўгія выхадныя – магчымасць навесці парадак у сваёй інтэлектуальнай гаспадарцы. Не адпачыць, але папрацаваць.
Аднак Троцкі не сціхаў. Ён драпаў у дзверы і нема лямантаваў ад таго, што гаспадыня не звяртала на яго ўвагі. Троцкі – суседскі кот з характарам – якраз правадыру сусветнага пралетарыяту.
Гаспадыня, якая працуе ў гіпермаркеце, сышла на змену, з-за чаго Троцкі сумаваў і збіраўся зрабіць рэвалюцыю ў асобна ўзятай кватэры.
А цяпер уявіце сабе, як павінны былі жыць усе народы, ведаючы, што па суседстве з імі знаходзіцца дзяржава са стомільённым (здаецца, у тыя часы менавіта так?) насельніцтвам, кіраўніцтва якой ні ў грош не ставіць міжнародныя дамоўленасці, затое на ўсю моц вызнае тэорыю сусветнай рэвалюцыі.
«Мы на гора ўсім буржуям сусветны пажар раздуем!» – гэта ў «Дванаццаці», паэме Аляксандра Блока, нармальна чытаецца – і тое праз час. А паспрабуйце ўявіць сабе, што вы жывяце пасярод гэтага пажару?
Прадставілі?
І пасля гэтага – святкуеце?
Жывіце там, сябра мой. І хай звар’яцелы ад адзіноты кот маёй суседкі не дае вам засяродзіцца на чым-небудзь больш мірным і карысным, чым пажар у асобна ўзятай краіне. Толькі дзверы не ўздумайце адкрываць: шалёная пачвара ўварвецца і паспрабуе арганізаваць хай нават не вельмі вялікае, але кровапраліцце. Нічога не зробіш, на тое яму кіпцюры і дадзеныя…
А мы зоймемся справай. У рэшце, нехта павінен працягваць апрацоўваць свой сад.
… Я напісаў гэтую калонку і пераслаў сябру, каб той прачытаў і адрэцэнзаваў. Праз пару хвілінаў атрымаў адказ:
– Я думаў, што ты збіраешся напісаць пра беларускае тэлебачанне, якое задрала нас рэвалюцыйнай тэматыкай.
Не, не збіраўся. Я пра ката Троцкага. Ён крычыць усё ж такі цішэй, чым БТ.
