Споведзь таксіста з ДНР: У Данецку падаражэлі прадукты, а прастытуткі патаннелі. Як пасля такога верыць у Бога?


Сярмяжная праўда хірурга, які ў 90-я спрабаваў займацца бізнесам, пабыў мянтом і ў рэшце рэшт сеў за стырно таксоўкі.

Валера ўжо некалькі гадоў рассякае па Данецку на сваім аўце пад задушэўны шансончык. Апошнім часам кліентаў няшмат. Зарабляе на журналістах- гастралёрах, што прыязджаюць у ДНР. Жонка з дзецьмі эмігравала ў Францыю і выйшла замуж за бізнесоўца.

– Падчас аперацыі спаліў сабе лазерам рагавіцу і так скончылася мая кар‘ера хірурга. Пазней спрабаваў займацца бізнесам – муцілі з хлопцамі гарэлку. А пасля прыйшлі гэтыя піда**сы з СБУ і пачалі душыць. Я і туды, і сюды… Карацей мясцовая мафія. Усё накрылася медным тазам.

– А ў мянтоўку ты як трапіў?

– Жонку выпадкова парэзаў. Села на нож і дупу парэзала, а там жа сасудаў дахалеры. Усё ў крывішчы (смяецца). Крацей, у міліцыі мне прапанавалі: або турма, або ідзеш да нас працаваць. Ну, я і пайшоў. Спачатку быў участковым. Ніколі нікога не абіраў і рэкетам не займаўся. Там і без мяне былі свае «смотрящие». Столькі бандзюкоў праз мяне прайшло. Ад вар’ятаў з сякерамі, да зэчараў, якія пісталетамі на вуліцах махалі.

– Шмат злодзеяў у Данецку?

Машыны толькі ў багатых аджымаюць. З адмарозкамі ўвогуле размова кароткая – расстрэл на месцы. Ніхто тут з імі не цырымоніцца.

Пару тыдняў таму падсеў да мяне ў машыну пацанчык. Кажа: едзь на адрас, там мне грошы вынесуць. Пад’язджаем да мікрараёну Кастрычніцкі, дзе амаль ніводнага цэлага дому не засталося, а ён дастае мачэтэ і кажа: гані ключы. Я вывальваюся з дзвярэй, кідаю ключы ў кусты і дзёру. Вось такая сітуацыя.

[vc_single_image image=”1″ img_size=”large”]

А міліцыянты засталіся тыя самыя?

Натуральна. Тыя самыя людзі. Есць і тыя, хто зону прайшоў. Тут нармальная з’ява была набіраць у МУС былых зэкаў, я маю на ўвазе тых, у каго галава на плячах.

На фронт зэкаў бяруць?

Аўтарытэтаў не бяруць. Тыя, хто трымае «общак» зброю ў рукі не возьмуць. Мелкую сошку адпраўляюць ваяваць. Адчайныя мужыкі, якія тарахцелі на зоне, гэта ж ідэальныя салдаты. Праўда, зона гэта адно, а ад вайны, як кажуць, надзеяў не чакаюць.

– Навошта вам гэтае народаўладдзе і незалежная рэспубліка?

– Я вось быў ва «укропаў» і глядзеў іхны тэлек. Яны адраджаюць нацызм. Ну вось што яны ад нас хочуць? Яны прыперліся да нас. У нас быў рэферэндум. Я асабіста на яго пайшоў, бо хацеў, каб мы далучыліся да Расеі. Я нават уявіць не мог, што можа пачацца такая херня. Я думаў, што будзе, як з Крымам. Данбас ніколі ж не быў украінскі. Пасля таго, што яны тут нарабілі, як мне з гэтымі нацыкамі жыць разам?

Але па шчырасці ўсё гэта Ахметаў замуціў. А пасля ўбачыў, што запахла керасінам і адыйшоў убок. Баіцца страціць свае актывы. Ён як ваш «бацька»: і нашым і вашым. А цяпер дае гуманітарку за 5 капеек – гнілая кілька ды хлеб.

Праз гэтую вайну ў Данецку падаражэлі прадукты, а прастытуткі патаннелі ў тры разы (смяецца). За 10 долараў можна зняць. Як пасля такога верыць у Бога?

[vc_single_image image=”3″ img_size=”large”]

Як вайскоўцы ДНР кормяць свае сем’і?

Расея дапамагае. Заробак у доларах выдаюць.

А колькі цяпер у Данецку жыве тых, хто лічыць сябе ўкраінцамі?

Хрэн да ні хрэна. Ты хоць аднаго ўкраінамоўнага тут сустрэў?

Я іх не шукаў. Дарэчы, а ты ўкраінскую мову ведаеш?

Лепш чымся некаторыя укропы. У школе і ва ўніверсітэце вывучаў. Я вось калі размаўляю з украінскімі жаўнерамі на літаратурнай мове, а яны мне на сваім польска-венгерскім суржыку балаболяць. Якія яны ўкраінцы. Гэты Парашэнка прадаў нашую зямлю «Абамке» бо тут сланцавы газ, за які прыходзіцца кроў праліваць.

Могілкі жаўнераў ДНР

Размаўляў Юрась Высоцкі, belsat.eu

Стужка навінаў