Калегі Аркадзя Бабчанкі ў сацыяльных сетках развітваюцца з вядомым расейскім журналістам, якога 29 траўня ў Кіеве расстраляў невядомы.
«Не баяўся быць супраць»
Ілля Жэгулёў, спецыяльны карэспандэнт «Медузы»
«Аркаша, мой любімы апанент і самы сардэчны, мудры чалавек сярод усіх нас п’яніцаў. Ён ніколі не баяўся быць супраць усіх, нават сяброў. Гаварыць непрыемныя рэчы, спрачацца з усмешкай, але да канца.
Наўрад ці б ён вам падставіў левую, калі б вы яго ўдарылі па правай, хоць ён быў дзіўна мірным і добрым чалавекам, нягледзячы на ўсё тое, што ён прайшоў.
І той, хто застрэліў яго так подла, у спіну, баязьліва і гідка, той не заслугоўвае нават сабачай смерці».
«Лютая нянавісць да вайны»
«Аркадзь ведаў вайну, удзельнічаў у ёй, але заўсёды і ўсё зацята яе ненавідзеў. Можа быць, гэта і стала прычынай яго ад’езду з Расеі. Лютая нянавісць да вайны і людзям, якія яе арганізавалі.
Мы ўвесь час спрачаліся, увесь час не пагаджаліся. І хацелі рабіць гэта вечна. Не атрымалася.
Яго заўсёды вёў наперад талент. Талент дыктаваў яму тэксты, якія ён выпускаў. Гэтага не разумелі падонкі, якія чакалі яго ў пад’ездзе».
«Рэзкі, шчыры, сапраўдны»
Канстантын Эгерт, тэлеканал «Дождж»
«З Аркадзем Бабчанка я бачыўся усяго пару-тройку разоў. Але ён прысутнічаў у жыцці, маёй і многіх, таму што публікацыі яго немагчыма было не заўважыць. Адважны быў. Рэзкі, шчыры, сапраўдны».
Адказваць за забойства будуць не тыя, хто забіў
Ігар Ільяш, журналіст «Белсату»
«Памятаю, калі я яшчэ толькі пачынаў сваю журналісцкую карʼеру, я разбіраў рэпартаж Аркадзя Бабчанка з Цхінвала ў якасці ўзорнага – з алоўкам у руках, робячы на палях пазнакі. Да гэтага часу лічу гэта адным з лепшым ваенных рэпартажаў, што я чытаў у сваім жыцці.
Гэта зімой у Кіеве мне пашанцавала з ім пазнаёміцца асабіста. Як аказалася – я пазнаёміўся з Бабчанка за тры месяцы да яго гібелі.
Хочацца дадаць нешта пра тое, што гэтыя крывасмокі калі-небудзь заплацяць за ўсё, што яны нарабілі. Але, мяркую, расплачвацца будуць (як заўсёды) пераважна не тыя, хто рэальна мае да ўсіх гэтых злачынстваў дачыненне».
Экспарт страху
Мустафа Наем, былы журналіст, цяпер дэпутат Вярхоўнай Рады
«Забойства Аркадзя Бабчанка, як і забойства Паўла Шарамета, як і многія іншыя дэманстратыўныя выбухі і расстрэлы скіраваныя на тое, каб усяліць у нас страх, адчуванне безвыходнасці і хаосу.
Гэты тэрор быў экспартаваны да нас з вайной, з краіны, дзе тэракты і расстрэлы журналістаў і палітыкаў, былі нормаю задоўга да таго, як яны прыйшлі ў наш Крым і наш Данбас. Я не намякаю, я кажу прама: дэматываванае, раз’яднанае і прыгнечанае грамадства аблягчае задачу агрэсара і марадзёра.
Мы проста не маем права пускаць гэты страх у свае думкі і жыць з аглядкай на мяжу. Яны павінны ведаць, што мы не баімся, не здаліся і будзем абараняцца, ваяваць і не спынімся, пакуль не закрыем гэты пякельны экспарт. Зачыняць мяжу, зрабіць больш жорсткім праверкі, павялічыць выдаткі на бяспеку, пераняць перадавы вопыт краін, дзе ўмеюць гэта рабіць. Фронт зараз ужо ў Кіеве, на нашых вуліцах, у нашых хатах. Баяцца, на самай справе, няма сэнсу. Трэба дзейнічаць».
Свабоды слова выпускае дух
Антон Долін, галоўны рэдактар часопісу «Мастацтва кіно»
«Аркадзь Бабчанка – менавіта такі, якім ён быў, – увасабляў свабоду слова.
З яго смерцю выпусціла дух гэтая свабода.
Зямля пухам».
«Самы бескапрамісны журналіст»
Рэжысёр дакументальнага кіно Аліса Каваленка
«Падчас рэвалюцыі мы з Любоўю Дураковай хацелі зрабіць маленькую дакументальную гісторыю пра яго на Майдане. Цяпер так шкада, што тады так і не скончылі. Выдатны чалавек і самых бескампрамісных журналіст якога я ведала. Нам цябе бракуе».
Вайна супраць вайны
Юрый Сапрыкін, галоўны рэдактар часопісу «Афіша»
«Яго ўпартасць, непрымірымасць і ўсведамленне ўласнай праваты былі як быццам не з сённяшняга часу. Яго лёгка прадставіць у стараверскім скіта або на якой-небудзь сялянскай вайне эпохі рэфармацыі, прычым на любы з бакоў. Цяпер зразумела, як будзе разыгрывацца далей расследаванне яго забойства: бакі канфлікту бясконца будуць звальваць віну адзін на аднаго, высвятляючы, каму гэта больш на руку, калектыўнаму Пуціну ці сусветнаму анты-Пуціну. Так пабудавана эпоха постпраўды, у якой ісціны як бы не існуе або да яе немагчыма дакапацца – але для Бабчанка яна безумоўна была, і ён гатовы быў дзеля яе ісці да канца.
Ён быў чалавек вайны, які аднойчы пачаў ваяваць супраць самой вайны. І вайна яму за гэта адпомсціла.
Спі, салдат».
