У 1994 годзе Аляксандр Лукашэнка казаў, што ўлада валяецца ў гразі і што яе трэба толькі падняць. Цяпер улада не валяецца. Яна ўтульна ляжыць у Палацы Незалежнасці – будынку, які нагадвае куфар і такім з’яўляецца па сваім функцыянальным прызначэнні. Захоўваць уладу. Забяспечваць спакой кіраўніка дзяржавы. Гэта ж не адміністрацыя, куды шныраць усе, каму не лянота. Сюды ж нават кіраўніку Адміністрацыі трэба прайсці толькі па спецыяльнай згодзе гаспадара. А сядзіць той гаспадар за сталом або сапраўды належыць дзе-небудзь – не справа старонніх вачэй. Балазе, месца хапае.
Зараз на куфар замахваюцца. Адзін чалавек – вядомы. Па яго замове куфар сканструяваны, ён ім і валодае (чалавек – куфрам, зразумела, хоць збольшага і куфар накладвае на чалавека свой адбітак). Астатнія чатырнаццаць, чые ініцыятыўныя групы зарэгістравала ЦВК на чале з нязменнай і амаль несмяротнай Лідзіяй Ярмошынай, замахваюцца.
Можна выказаць здагадку, што да фінішу – гэта значыць, не да куфра, але да тэлевізара, які таксама збольшага куфар – дойдуць не ўсе чатырнаццаць. Па-першае, зразумела, што не ўсе подпісы збяруць. Чыста тэхналагічна, улічваючы сціснуты час і іншыя каронавірусныя абставіны, сабраць подпісы маюць шанец тыя, у каго ініцыятыўная група складае ад тысячы і вышэй членаў. Яны могуць сабраць подпісы з запасам і нават паспець некаторы лік падпісных лістоў праверыць. Астатняе – як бог Лідзіі Міхайлаўне на душу пакладзе. У 2010 годзе зарэгістравалі наагул усіх. Памятаю, як у штаб вярнуўся пасля сустрэчы з прэзідэнтам Літвы спадарыняй Грыбаўскайтэ Уладзімір Някляеў, чые вочы так і засталіся шырока раскрытымі ад пачутых слоў выдатнай дамы:
– Не хвалюйцеся, ён мне абяцаў, што зарэгіструюць усіх.
Было ад чаго шырока расплюшчыць вочы. Адзін з кандыдатаў паабяцаў, што зарэгіструюць усіх яго супернікаў. Так і адбылося. Прычым зарэгістравалі нават тых, хто тэхналагічна подпісы не сабраў (аб чым адкрыта казалі сябры іх перадвыбарчых штабоў). У кандыдатаў ці то смеласці, ці то сумлення не хапіла прызнаць гэты факт. Але затое эфірны час яны выкарыстоўвалі на ўсю катушку: уладзе дасталася на арэхі, прычым, як казаў адзін нерукапажатны цяпер сацыёлаг, з такім кумулятыўным эфектам, што яна спалохалася не на жарт. Што вылілася і ў арышты, і ў суды, і ў шматгадовую ізаляцыю на міжнароднай арэне.
Таму цяпер, хутчэй за ўсё, памылку 2010 года паўтараць улада не будзе. Будзе кандыдат ад яе, каханай, – дзеючы ўладальнік куфра з незалежнасцю. Будзе кандыдат (або парачка) тых, хто закліканы стварыць інтрыгу, прывабіўшы стомлены ад безвыходнасці электарат на выбары – каб не зусім ужо нахабна «маляваць яўку». Магчыма, будзе тэхнічны – або таксама парачка тэхнічных – кандыдат. А астатнія…
Астатнія ў нас – гэта такі калектыўны Пётр Іванавіч Добчынскі са своечасова рэанімаванага Купалаўскім тэатрам гогалеўскага «Рэвізора». Памятаеце, у гэтага памешчыка ёсць адна просьба да чыноўніка, які прыехаў са сталіцы:
– Вы там скажыце ім усім, што ёсць такі – Пётр Іванавіч Добчынскі. Генералам скажыце. А здарыцца – так і ўладару імператару…
Таму што калі ўжо гасудар імператар ведае пра існаванне Пятра Іванавіча Добчынскага, то значыць, Пётр Іванавіч рэальна існуе на беларускай палітычнай сцэне.
Ах, у Гогаля, – кажа ўдумлівы і памятны выбарнік, – не Добчынскі, а Бобчынскі пра гэта прасіў! Так? Што вы кажаце?! А я вось зусім і не ведаў пра гэта. Але, уласна кажучы, а якая розніца? Што Таццяна Мікалаеўна, што Андрэй Уладзіміравіч (што пнём аб саву, што савой аб пень) – мы ж іх вынік, кажучы праўду, усё роўна ведаем. Пётр Іванавіч – іх вынік, нават цалкам сабе Бобчынскі. Гасудар імператар пазнае, падзякуе за стрыманасць і разумнасць пазіцыі і, быць можа, нават праслязіцца ад замілавання…
Так што інтрыга ў нас адна. Яўка. Чакаем вынікаў трансфармацыі рэгістрацыі ініцыятыўных групаў на рэгістрацыю кандыдатаў у прэзідэнты. А там, верагодна, нават Уладзімір Мацкевіч уключыць тэлевізар, каб у чарговы раз пераканацца ва ўласнай праваце. І папкорн яму ў рукі.
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
