Паэт нарадзіўся 18 лістапада 1931 года ў вёсцы Дзямешкава Лепельскага раёну Віцебскай вобласці ў сялянскай сямʼі. У вёсцы Камень на Лепельшчыне скончыў сярэднюю школу, а ў 1956 годзе – аддзяленне журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэту ў Менску. Працаваў у раённых газетах. У 1962 пераехаў у Менск. Працаваў галоўным рэдактарам выдання «Літаратура і мастацтва», быў кіраўніком выдавецтва «Беларусь».
У 1988 годзе за кнігу «Нью-йорская сірэна» атрымаў Дзяржаўную прэмію БССР. У 1990–1995 гадах – дэпутат Вярхоўнага Савета Беларусі, намеснік старшыні Камісіі па пытаннях галоснасці, сродкаў масавай інфармацыі і правоў чалавека.[/vc_column_text][vc_video link=”https://www.youtube.com/watch?v=a6oPt9yBbCA”][vc_column_text]
Абрастаем. Паперамі, рэчамі
Абрастаем.
Паперамі, рэчамі,
абавязкамі,
звычкамі,
стрэчамі.
Абрастаем болямі, охамі.
Як валун абрастае мохам,
абрастаем мохам абставін.
Абрастаем даўгамі, хвастамі.
Абрастаем, як бераг кустамі.
«Дзе чужое, дзе наша? —
пытаем. —
Дзе расцём, а дзе абрастаем?» —
Мы пытаем.
Гэта няпроста
абрастанне адрозніць ад роста.
На душы маёй —
шчэць густая.
Адчуваю:
ідзе абрастанне.
Адчуваю: ідзе абрастанне.
Ды спыніць яго я не ў стане.
А быць можа,
спыніць я ў стане?
Можа, ўзяць
ды узняць паўстанне?
Можа, ўсёю першаасноваю
абудзіцца па-вясноваму?
Жыць пачаць са старонкі новай –
яшчэ чыстай,
яшчэ вясновай?
Толькі як жа мы паўстанем,
калі кожны міг абрастаем,
расстаёмся з самімі сабою —
нехта з боем,
а нехта без бою…[/vc_column_text][vc_column_text]
Анатоль Вярцінскі чытае свае вершы
[/vc_column_text][vc_video link=”https://www.youtube.com/watch?v=0avJe9U-i30″][vc_column_text]ЮВ, belsat.eu
