Не давалі пахаваць дзіця 2,5 месяцы. Вольга Сцяпанава распавядае падрабязнасці крымінальнай справы

«Гэта выглядала як выдасканаленыя здзекі, прычыняла дзікі боль і не давала «скласці ўсе пазлы». Мне не аддавалі Лізу, бо спадары абаронцы правапарадку баяліся незалежнай экспертызы, спадзяваліся, што я з’еду, пакінуўшы ўсё як ёсць». Вольга Сцяпанава, якую судзілі за смерць дзіцяці, распавядае Belsat.eu, як яе спрабавалі зрабіць вінаватаю.

Пекла беларускага следства і правасуддзя

17 лютага мінуў год з дня смерці немаўляці ў сям’і Вольгі Сцяпанавай. Гэтая трагедыя пацягнула за сабою іншыя нягоды: Вольгу абвінавацілі ў смерці дачкі, узялі пад варту, дзе яна правяла 4 месяцы. 25 студзеня Віцебскі абласны суд прызнаў яе невінаватаю.

Гора закранула не толькі Вольгу і яе сям’ю, але і тысячы беларусаў, што падпісалі петыцыю ў падтрыманне жанчыны. Падавалася, апраўдальнае рашэнне абласнога суда станецца кропкаю ў шэрагу няшчасцяў. Але 5 лютага пракурор апратэставаў апраўдальны прысуд. Гэта азначае працяг разбіральніцтваў.

Вольга кажа, што будзе змагацца далей. Жанчына распавяла некаторыя падрабязнасці, якія мелі непасрэднае дачыненне да яе заключэння пад варту і следства па справе смерці ейнага дзіцяці.

«Надзея на тое, што гэта ўсё ж людзі, і дадуць пахаваць дзіця, жыла да апошняга»

Я прыгадваю сваю самую першую сустрэчу з супрацоўнікамі пракуратуры Віцебску. Мне падаецца, гэты эпізод варты агалоскі.

У панядзелак, 1 траўня 2017 года я патэлефанавала следчаму Валькову, які вёў маю справу, і запатрабавала выдаць цела маёй дачкі для пахавання. Усе экспертызы даўно зробленыя і ён сам мне павінен быў патэлефанаваць яшчэ ў сярэдзіне красавіка. Валькоў паабяцаў вырашыць пытанне да канца тыдня, і я запланавала дату пахавання на суботу.

За два дні да меркаванай даты пахавання я зноў патэлефанавала Валькоў і зноў спытала, ці сапраўды мне аддадуць цела Лізы і ці можна пачынаць арганізацыю пахавання. Атрымала сцвярджальны адказ, дамовіліся з ім, што 6 траўня а 11 я прыеду ў Следчы камітэт азнаёміцца ​​з дадатковай экспертызай і па дазвол на тое, каб забраць цела дачкі. Увесь наступны дзень пайшоў на падрыхтоўку да пахавання.

Гэты дзень я распісала літаральна па гадзінах: забраць машыну з пракату, забраць труну, заехаць да Валькоў, забраць замоўленыя кветкі, упрыгожыць залу развітанняў, забраць з моргу Лізу…

Затрымлівалі на вачох мужа і дзіцяці

Але а 7 раніцы ў дамафон пазванілі. Прыйшлі з Чыгуначнага РАУС і прад’явілі пастанову аб затрыманні.

Хацеў умяшацца муж, спыніла, паказаўшы позіркам на Насцю [дачка Вольгі – belsat.eu]. Сказала, што калі да вечара не вярнуся, каб вёз дзіця з Беларусі. Паехалі ў РАУС. Міліцыянты, бянтэжачыся, падбадзёрвалі, як маглі, маўляў, артыкул не цяжкі і ненаўмысна, юрыдычна лягчэй крадзяжу, маленькае дзіця, максімум хатні арышт, пад вечар будзеш удома. Чаго наагул не з’ехала? А павінна была?!

Праз пару гадзін падʼехаў следчы, я фармальна адмовілася ад паказанняў, каб не цягнуць час, ды і адваката майго не было. Паехалі ў пракуратуру. Гадзіну чакалі пракурора. 11 гадзіна… 12… 12:30… Морг да чатырох. Потым травеньскія святы, чатыры выходных. Надзея на тое, што гэта ўсё ж такі людзі, і мне дадуць пахаваць дзіцяці, жыла да апошняга.

«Звыклая беспакаранасць узяла сваё»

Нарэшце прыехаў пракурор Раманоўскі. Потым ён знаходзіўся ў сябе ў кабінеце, дапытваў мяне намеснік пракурора маёр Зыкаў у прысутнасці намесніка пракурора маёра Дамашэўскага.

Амаль тры гадзіны пракурор Віцебску і яго намеснікі не маглі вызначыцца, што са мной рабіць. Ну так, справа ж дзяржаўнай важнасці. Гучалі пытанні аб тым, ці зʼяўляецца мой муж вядомым палітыкам, а кватэра ў Маскве ўласнасцю, і навошта я дамаглася прызнання факту нараджэння Лізы ў судовым парадку. Мабыць, разумелі, што робяць беззаконне, і (пятая кропка) інтуіцыя падказвала напрамак развіцця падзеяў. Але звыклая беспакаранасць узяла сваё.

Глядзела на іх, як на варʼятаў. У той момант я не ведала, што напісана ў крымінальнай справе, яе я прачытала ўпершыню ў канцы ліпеня. Я паняцця не мела, што паводле сведчанняў лекараў маё дзіця памерла яшчэ ўдома, і што я, аказваецца, перашкаджала аказаць дапамогу дачцэ.

Я выдатна памятала, што Ліза памерла праз гадзіну пасля прыезду ў лякарню ад спынення сэрца, і аспірацыя каляплоднымі водамі – хлусня, таму што аспірацыя – гэта амаль імгненнае ўдушша. А калі прычына смерці – ускладненні ад аспірацыі, то і дыягназ павінен быць іншым.

Усё, што адбывалася, я ўспрыняла як банальнае вымагальніцтва. Ад рэзкіх выказванняў на адрас нашай доблеснай пракуратуры мяне ўтрымалі толькі думкі пра Лізу. Тое, што яе ўжо тры месяцы не аддаюць, выглядала як выдасканаленыя здзекі, прычыняла дзікі боль і ня даваў «скласці ўсе пазлы» ў відавочную карцінку.

Зараз я гатовая прызнаць, што памылілася з высновамі. Мне не аддавалі Лізу таму, што ўсе і ўсё ведалі з самага пачатку.

Спадары абаронцы правапарадку баяліся незалежнай экспертызы, пра якую я, па дурасці, сказала Валькову на першым допыце, і цягнуў час у надзеі, што я з’еду, пакінуўшы ўсё як ёсць. Таму і не было падпіскі аб нявыездзе.

Але, калі зразумелі, што не выйдзе, калі даведаліся, што ўжо не атрымаецца перапісаць смерць як мёртванароджаная, вырашылі прадʼявіць мне абвінавачанні і пазбавіць магчымасці капаць далей, пасадзіўшы ў клетку. А допыт у пракуратуры быў для таго, каб пралічыць верагодныя наступствы для сябе любімых. Працаўнікі, якія стаяць на варце закону і справядлівасці, добрасумленныя і мужныя супрацоўнікі, асобы з дошкі гонару, мужчыны…

Клопат пра дзяцей? Хутчэй страх за сябе

Цяпер адказваю на пытанні маёра Зыкава: мой муж не зʼяўляецца вядомым палітыкам, але Зыкаву асабіста гэта наўрад ці дапаможа. Нараджэнне дачкі я прызнала праз суд, бо начмеду радзільні №3 Платонавай не дазволілі выдаць мне даведку аб нараджэнні, яна пры мне тэлефанавала ў Следчы камітэт і атрымала адмову. І даведку, якую Зыкаў прышыў у справу, у якой матывуе маё заключэнне пад варту з прычыны майго верагоднага адʼезду, можа скарыстаць замест туалетнай паперы.

Я не была абмежаваная ў рухах, і абвінавачванне мне прадʼяўлена толькі ў дзень арышту, таму падазрэнні ў намеры схавацца ад следства, неабгрунтаваныя.

А цяпер калега Зыкава крывадушна піша ў пратэсце аб клопаце з боку пракуратуры і дзяржавы пра дзяцей, чамусьці забыўшыся пра лёс маёй старэйшай дачкі, якую я некалькі месяцаў лячыла ад посттраўматычнага разладу.

Нешта мне падказвае, што пракуратуру больш турбуе лёс і рэпутацыя начальніка Віцебскага Следчага камітэту Рамана Шыянка, якому суд вынес прыватную пастанову. Заслужана, за коса злепленую халтуру. У справе ёсць паказанні лекара, што рэанімацыйныя дзеянні былі няўдалыя, а праз дзесяць старонак – вынікі аналізу крыві, узятыя ў жывога яшчэ дзіцяці. Сведкі з боку абвінавачання супярэчаць і сабе, і адзін аднаму. Не хапіла года развучыць паказанні па ролях?!

У сухім астатку маем кіраўніцтва Следчага камітэту і кіраўніцтва Пракуратуры Віцебску, якія засвяціліся ў вельмі сумнеўнай справе сваім найактыўнейшым удзелам.

Падрыхтавала Крысціна Авакумава, belsat.eu