Увесну 1958-га савецкія ўлады прынялі рашэнне збудаваць на левым беразе Заходняй Дзвіны нафтаперапрацоўчы завод, які меўся стаць найбуйнейшым у Еўропе.
7 чэрвеня 1958-га на лясістым беразе Заходняй Дзвіны, непадалёку ад невялічкіх вёсачак Слабада і Новы Двор Полацкага раёну, свае намёты паставіў першы атрад будаўнікоў.
Пра пачаткі будоўлі можна даведацца з фільму «Белы горад», які да 60-годдзя Наваполацку зняла БТ.
Праз год пасёлак, які паглынуў яшчэ некалькі вёсак, стаў называцца Полацкім, а ў 1963 годзе яго зрабілі горадам абласнога падпарадкавання, ён атрымаў назву Наваполацк.
«За гэтыя гады невялікі моладзевы пасёлак дзякуючы карпатлівай і сумленнага працы жыхароў ператварыўся ў буйны прамысловы і культурны цэнтр, які валодае магутным эканамічным і інтэлектуальным патэнцыялам», – павіншаваў сёння жыхароў горада кіраўнік Беларусі.
«Яго гісторыя слаўнымі справамі ўжо ўпісана ў біяграфію незалежнай Беларусі», – цытуе Лукашэнку ягоная прэсавая служба.
Паводле праектаў 70-х, да 2000 года Наваполацк павінен быў зліцца з суседнім Полацкам, тут павінна было жыць 280 тысячаў чалавек, паміж двума часткамі гораду павінен быў ездзіць трамвай. Рэалізацыя гэтай задумы была спыненая распадам СССР.
Сёння Наваполацк разам з Полацкам утварае Полацкую агламерацыю з насельніцтвам каля 200 тысячаў чалавек.
Горад застаецца цэнтрам беларускай нафтахіміі, тут знаходзіцца адзін з дзвюх беларускіх НПЗ.
У Наваполацку 13 гарадоў-пабрацімаў. Сярод партнёраў – польскі Плоцк, кітайскі Вэйхай, латышскі Вентспілс і французскі Жывор.
ДД