«Калі працуюць сабачкі і бяжыць звер – гэта музыка!»: паляўнічыя зладзілі фэст (Фота)
Пад Горадняй прайшоў першы фестываль паляўнічых.
Упершыню пад Горадняй – на Аўгустаўскім канале – прайшоў Фестываль адраджэння паляўнічых традыцыяў. Гэта першы фестываль такога фармату ў Беларусі – раней праходзілі перадусім паляўнічыя выставы ды імпрэзы паляўнічых.
Горадня была абраная для такой падзеі не выпадкова. Алень святога Губэрта, змешчаны на гербе гораду, мае «закадаваны» паляўнічы падтэкст: паводле легенды, Губэрт быў рыцарам, які падчас палявання ўбачыў аленя з крыжам паміж рагоў, пасля чаго пакаяўся і навярнуўся да веры. Паводле сярэднявечнай традыцыі, менавіта гэты святы суправаджае паляўнічых у іх справе.[/vc_column_text][vc_single_image image=”286854″ img_size=”large”][vc_column_text]Першабытны паляўнічы і сярэднявечны[/vc_column_text][vc_single_image image=”286842″ img_size=”large”][vc_column_text]Алень святога Губэрта[/vc_column_text][vc_column_text]
Сярэднявечная музыка і «паляўнічы шансон»
Фестываль пачаўся з маршу ўдзельнікаў пад гукі духавога аркестру. Сярод паляўнічых у камуфляжы і працаўнікоў лясгасаў ішлі таксама постаці ў шляхецкіх строях і нават у касцюме «першабытнага паляўнічага» – у шкуры ды з крамянёвай дзідай. На фестываль таксама прыехалі госці з Польшчы, апранутыя ва ўрачыстую форму «лясной стражы».
На фэсце дзіўным чынам еўрапейская паляўнічая традыцыя суіснавала з савецкім і постсавецкім аналагам. Сярэднявечныя музычныя і танцавальныя матывы на сцэне чаргаваліся з «паляўнічым шансонам» і песнямі Разэнбаўма, кшталту: «…А утки уже летят высоко».
Асобнай часткай праграмы сталася выстава ганчакоў розных парод, якіх праводзілі перад гледачамі. З некаторымі сабакамі дзеці маглі нават пагуляць. Ахвочыя маглі пакаштаваць мяса дзіка альбо курапаткі, выпіць медавухі.[/vc_column_text][vc_single_image image=”286830″ img_size=”large”][vc_column_text]Дзеці маглі даткнуцца да экспанатаў[/vc_column_text][vc_single_image image=”286826″ img_size=”large”][vc_column_text]Наведнікам паказалі паляўнічых сабак[/vc_column_text][vc_column_text]
«Звер падыходзіць, а ты яго… фатаграфуеш»
Паляўнічы з Наваградчыны Аляксандр, які «у тэме» з 1977 года, перакананы, што ў паляванні важная не столькі здабыча, колькі працэс:
«Не думайце, што паляўнічыя – гэта бяздушныя людзі: абы застрэліць, забіць… Паляванне – гэта і камунікацыя, і кампанія, і сябры. Паляванне можа быць як індывідуальным, так і масавым – з загонамі. Тады збіраецца 10-30 чалавек. Сабачкі працуюць, звер бяжыць – гэта музыка, песня! І ў звера, дарэчы, у такім разе больш шанцаў, чым у цябе».
Зусім іншая філасофія – індывідуальнае паляванне, калі можна пасядзець і паразважаць…
«Бывае, сядзіш на вышцы, чакаеш звера, – распавядае Аляксандр, – Ён падышоў, а ты яго – фатаграфуеш. І страляць ужо не хочацца, разумееце?»
Да стэрэатыпаў пра першынство алкаголю падчас палявання, навязаных некаторымі расейскімі кінастужкамі, Аляксандр ставіцца адмоўна:
«Гэта не так. У нас вельмі жорсткі закон: на паляванні ні грама, пасля ўжо можна адзначыць здабычу – гэта «святая» справа! Але таксама – у межах разумнага».
Мужчына звяртае ўвагу, што паляванне цяпер – дарагое задавальненне. Найперш «цягнуць» зброя і боезапас. Таксама рыштунак, які можа быць і беларускім, і імпартным.[/vc_column_text][vc_single_image image=”286874″ img_size=”large”][vc_column_text]Паляўнічы Аляксандр з Наваградчыны[/vc_column_text][vc_single_image image=”286870″ img_size=”large”][vc_column_text]Хлопцы з вабай, якою вабяць аленя[/vc_column_text][vc_column_text]Усе здымкі:
[/vc_column_text][vc_column_text]
«Ваба патрэбная, каб прыбраць з голасу ўсё чалавечае…»
Максім Гурын і Вадзім Бурштын прыехалі на фэст ажно з Менску. Чуваць хлопцаў здалёк, бо з сабой яны прыхапілі вабы – спецыфічны інструмент, каб «вабіць» аленя падчас палявання.
«Ваба патрэбная, каб узмацніць голас і прыбраць з яго ўсё чалавечае – гук мае быць падобны да рову аленя, – тлумачыць Максім. – Гэты інструмент, напрыклад, рабіў мой бацька, у сябра – куплены. У кожнай вабы свой непаўторны гук, яны адрозныя».
Хлопцы дадаюць, што любоў да паляўнічай тэмы перайшла ім ад бацькоў, гэта ўжо сямейная традыцыя. А на фэст прыехалі, каб вывучыць мясцовыя традыцыі ды ў чарговы раз судакрануцца з «паляўнічым брацтвам».
АК, belsat.eu
