Часам маўчанне палітыкаў з’яўляецца больш красамоўным, чым любыя словы. Заслона туману і сакрэтнасць атачаюць ход і змест перамоваў па далейшаму будаўніцтву Саюзнай Дзяржавы Беларусі і Расіі.
Палітычная цішыня можа сведчыць аб наступным: альбо перамоўны працэс з’яўляецца чарговай імітацыяй і пра гэта проста сорамна гаварыць, альбо ён зʼяўляецца агрэсіўным з боку Расеі і лёсавызначальным для Беларусі. Апошняе азначае, што «інтэграцыйнасць» закранае жыццёва важныя інтарэсы нашай краіны, і таму чыноўнікам лепш пра гэта маўчаць, каб не справакаваць негатыўную рэакцыю.
Мяркуючы па настойлівасці Масквы ў прасоўванні сваіх інтарэсаў у Беларусі, гэтыя перамовы не могуць быць пустымі, іх безвыніковасць можа паказаць слабасць Расеі ў адносінах да Беларусі. А слабасць – гэта недазваляльная раскоша для Масквы, асабліва на фоне «поспехаў» і «перамог» у міжнародных справах. Менавіта імперская псіхалогія і будзе вызначальнай у кірунку далейшай інтэграцыі.
Крэмль ужо даўно вызначыўся са сваімі прыярытэтамі ў галіне інтэграцыі:
– адзіная валюта і падатковая сістэма;
– адзіны эмісійны цэнтр;
– сумесная ахова знешніх межаў Саюзнай Дзяржавы.
Дадатковым пакетам ідуць агульнае палітычнае кіраўніцтва і ваенная база. Завяршальным этапам павінна стаць прыняцце канстытуцыйнага акту Саюзнай Дзяржавы.
Цалкам ясна, што рэалізацыя любога названага элемента «паглыбленай інтэграцыі» азначае разбурэнне незалежнасці і суверэнітэту Беларусі.
Што цікава, расейскі і беларускі бакі не даюць прамога адказу «так» або «не» на пытанні, якія тычацца пасады прэзідэнта саюзнай дзяржавы, што ўскосна пацвярджае наяўнасць гэтага пытання ў парадку дня.
Звярніце ўвагу на апошняе выказванне расейскага міністра замежных справаў Сяргея Лаўрова з нагоды чутак аб адзіным прэзідэнцтве і магчымасці заняць гэтую пасаду Пуціным: «у Саюзнай дамове няма нічога, што магло б падвесці да спекуляцыяў аб тым, што яго мэта – вывесці некага на «прэзідэнцкі трон».
Міністр не даў выразнага адказу «не», а паспрабаваў спаслацца на саюзную дамову, адвесці размову ў бок. Звярніце ўвагу на абарот мовы: «няма нічога, што магло б падвесці да спекуляцыяў аб…». Дадзены факт можа сведчыць аб тым, што прэзідэнцтва ці падрыхтоўка ўмоваў прэзідэнцтва – цэнтральны элемент бягучых перамоваў. Больш за тое, фармальная мэта Саюзнай дзяржавы – гэта паляпшэнне дабрабыту грамадзянаў дзвюх краін з дапамогай інтэграцыі. Адзінае прэзідэнцтва – гэта не мэта, а сродак для паглыблення інтэграцыі, што з’яўляецца закладам «лепшага жыцця« грамадзянаў. Іншымі словамі, чым глыбей інтэграцыя, тым шчаслівей будзе насельніцтва Беларусі. Паказальна, што ўсе супер інфармаваныя тэлеграм-каналы, якія не раз гаварылі аб хуткай адстаўцы Лукашэнкі, захоўваюць маўчанне з нагоды зместу перамоваў. Відавочна, што бакі зацікаўленыя ў поўнай інфармацыйнай блакадзе, каб не нашкодзіць важнаму мерапрыемству.
Інтэнсіўнасць і сакрэтнасць перамоваў гаворыць аб тым, што для Беларусі яны будуць мець трагічнае завяршэнне.
А пасіўныя паводзіны Менска, нежаданне агучыць сутнасць перамоваў, сведчаць аб адсутнасці якой-небудзь палітычнай волі ў адстойванні нацыянальных інтарэсаў. Калі б беларускія чыноўнікі хацелі абараніць незалежнасць, то першае, што трэба было зрабіць – агучыць змест перамоваў праз нефармальныя каналы.
Замест гэтага міністр замежных справаў Беларусі Уладзімір Макей кажа публіцы, што «прыйдзе час і ўсе пра ўсё даведаюцца». Гэта слова не дзяржаўнага чыноўніка, а другаразраднага клерка, які ні за што не адказвае.
З іншага боку, у цяперашняй сітуацыі няма нічога дзіўна, бо саюзны праект – гэта вынік свядомага і паступальнага разбурэння беларускай дзяржаўнасці, які доўжыцца на працягу 25 гадоў.
Пераклад – ІР
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
