Напісаў бы пра гэта раней, але дзень пайшоў на пералёты. Прыходзіцца каментаваць сёння.
5 лістапада ў Крамлі прэзідэнт Расейскай Федэрацыі Пуцін У.У. правёў пасяджэнне Савета па рускай мове.
Я прачытаў афіцыйныя справаздачы, прагледзеў фрагменты запісаў з гэтага мерапрыемства ў сацыяльных сетках. Ведаю, што цяпер мяне пачнуць абстрэльваць з усіх гармат. Але я ўпершыню захацеў, каб Лукашэнка быў – як Пуцін! Хоць бы ў стаўленні да нацыянальнай мовы. Не, усё зразумела. Беларуская мова не будзе той «мяккай сілай», пра якую казаў крамлёўскі гаспадар – эканамічная моц у нас не тая, ды і задачы ў галіне дзяржаўнай моўнай палітыкі ў нас павінны быць зусім іншыя.
Але вось, скажам, выступае на пасяджанні прафесар Варонежскага універсітэта Людміла Кальцова. І кажа вельмі рэзка – пра падзенне прэстыжу настаўніка, аб скарачэнні месцаў ў магістратуры па спецыяльнасці «руская мова і літаратура», пра няўвагу дзяржавы да гуманітарных ведаў ў цэлым. І Пуцін – як аспірант – уважліва запісвае ўсе зададзеныя яму пытанні, каб потым, ужо як уласныя пытанні, трансляваць іх міністру адукацыі, міністру культуры, міністру навукі. Міністру навукі і вышэйшай адукацыі Міхаілу Кацюкову проста лупцоўку нейкую прылюдна ўчыніў – прычым, не так, як у нас робіцца, з лямантам аб звальненні, а пад аловак паказаўшы, што трэба рабіць, каб пытанні прафесара Кальцовай атрымалі канкрэтны адказ. Станоўчы.
І член-карэспандэнт Расейскай акадэміі навук Уладзімір Алпатаў, які абвясціў спіс першачарговых мер, якія, з яго пункту гледжання і пункту гледжання яго калег па Інстытуту мовазнаўства РАН, таксама атрымаў цалкам станоўчыя адказы. Не, Пуцін знайшоў, вядома, што запярэчыць навукоўцу, які гаварыў, што «законы рынка як раз спрыяюць выцясненню моў, а мы не павінны дапусціць, каб мовы ў нас гінулі». Але дадзеныя ім прама на пасяджэнні савета даручэнні сведчылі: здаецца, да прэзідэнта дастукаліся.
І вось слухаю я гэтую нараду, і параўноўваю з нашай сітуацыяй. Калі асноўныя даручэнні даюцца ў сувязі з увязшего ў гноі каровамі. Не, вядома, хто-то павінен і за гэтым сачыць. Але вось у пытаннях дзяржаўнай моўнай палітыкі кіраўнік беларускай дзяржавы чамусьці засяроджваецца выключна на плакаце с цытатай з Правілаў дарожнага руху на беларускай мове. Засяроджваецца – каб прымусіць перавесці плакат на рускую мову. Хоць аб рускай мове цалкам сабе паспяхова клапоціцца Пуцін. А пра беларускую хто паклапоціцца?
Пуцін казаў пра «пячорную русафобію». А хто з дзяржаўных мужоў успомніць пра пануючую ў чыноўніцкім класе пячорную беларусафобію? Калі ў Савет рэспублікі – верхнюю палату парламента – абіраюць журналіста, які, мяркуючы па запісах у сацыяльных сетках, як раз і ўяўляе сабой прыклад пячорнага беларусафоба. І ўлічваючы безальтэрнатыўнае вылучэнне, гэтая кандыдатура ўзгаднялася на самым версе! З адпаведнымі даведкамі і матывіроўкамі ўзгаднялася.
Можна сцерці запісы з сацыяльных сетак. Не сціраюцца наступствы белорусофобской дзяржаўнай палітыкі ў галіне дзяржаўнай ідэалогіі. Доўга іх не сатрэш. Таму я шчыра жадаю, каб у гэтым дачыненні Лукашэнка быў як Пуцін. Толькі на беларускай мове.
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
