Лідзія «11%» Міхайлаўна выканала заключны акорд сваёй, мякка кажучы, шматгадовай каваціны. Яна адмовіла ў рэгістрацыі Валерыю Цапкалу, не прызнаўшы ільвіную долю сабраных яго ініцыятыўнай групай подпісаў; датэрмінова прызнала вінаватым (падкрэслім: без суда) Віктара Бабарыку, адмовілася запрашаць замежных назіральнікаў (нагадаем: БДІПЧ АБСЕ не атрымала адпаведнага запрашэння). Цяпер яна дэ факта звяла назіранне за ходам галасавання да ягонай імітацыі: няма сумненняў у тым, што абмежаваную колькасць назіральнікаў складуць прадстаўнікі тых жа арганізацыяў, што раней склалі ўчастковыя выбарчыя камісіі. Левая рука будзе назіраць за правай.
І ўсё гэта – на фоне заяў аб сваёй стомленасці, аб апошняй выбарчай кампаніі, якая праводзіцца ёю, і пра непазбежнасць адстаўкі.
Дом у Драздах будзе прададзены. Як ужо заяўлялася раней, пенсіянерцы Ярмошынай будзе не пад сілу яго ўтрымліваць.
Адважуся выказаць адно асабістае меркаванне: і няма чаго ўтрымліваць. З краінай, якой дваццаць шэсць гадоў таму выпускніца юрфаку Калінінградскага ўніверсітэту дапамагла ўпэўнена ступіць на шлях дыктатуры, Лідзію Міхайлаўну больш нічога не будзе звязваць. Хутчэй за ўсё – гэта на маю думку, зразумела, – яна проста пераедзе ў Калінінград, дзе ў яе ёсць сяброўкі, прыме расейскае грамадзянства і забудзе сваю дзейнасць на пасадзе кіраўніка беларускай ЦВК як кепскі сон.
Лідзія Міхайлаўна добра разумее: выбары, якія праводзяцца ёю, ужо асуджаныя на непрызнанне дэмакратычнымі як унутры самой краіны, так і за яе межамі. Працэнт даверу да інстытуту канчаткова абрынецца, санкцыі Захаду, хутчэй за ўсё, будуць адноўленыя, а значыць, далей Калінінграда ехаць будзе няма куды. Вось, у Калінінград і паедзе. Старая нямецкая архітэктура створыць ілюзію еўрапейскасці. Зноў-такі, магіла вялікага філосафа пад рукой: Пуцін любіць пагаварыць з Махатмай Гандзі, Ярмошынай будзе пра што перакінуцца словам з Імануілам Кантам.
Немаладую, разумную і цынічную жанчыну кінулі на амбразуру, затыкаць прарэху, якая ўтварылася ў выніку рэзкага падзення лукашэнкаўскага рэйтынгу. Сумна, але яна ўсё разумее. Не будзе ўлада страляць па суграмадзянах – можа быць, Лідзія Міхайлаўна з’едзе мірна. Будзе страляць – першы ж залп пакіне адтуліну ў яе лёсе. Далей удакладняць не будзем. Баюся, калі расейскі прэзідэнт не выдасць ёй пашпарт у паскораным парадку, беларускі ўрад здолее яе выпатрабаваць. А калі пашпарт усё-ткі выдадуць, то грошай за прададзены дом можа хапіць на некаторы час: узрост усё ж такі шаноўны, ездзіць за мяжу не прыйдзецца. Ну, даляціць самалётам да «паўночнай Венецыі», адтуль – па Залатым кольцы… Таксама можна адпачыць.
Ёй ужо ўсё роўна, што будзе і з намі, і з краінай. На сабе яна паставіла крыж, так што цяпер застаецца толькі абводзіць яго, як гэта робяць нудныя школьнікі, робячы ўсё больш і больш тоўстым.
І ўжо тым больш ёй усё роўна, што будзе з кандыдатам у прэзідэнты, чые патрабаванні яна так безумоўна ператварае ў рэальнасць. У рэшце рэшт, калі яе ўласная жыццё скончанае, чаму яна павінна клапаціцца аб тым, каб падоўжыць яшчэ чыесьці? Хлопчык дарослы, галава на плячах ёсць, хай думае аб сабе сам.
У кагосьці ёсць сумневы аб тым, які вынік яна абвесціць 10 жніўня? У мяне няма. Хоць рэдакцыя сайта можа мець і іншае меркаванне.
/ІР
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
