Пераднавагодні абмен усімі выяўленымі палоннымі паміж афіцыйным Кіевам і так званымі ЛДНР, які адбыўся 29 снежня ў выніку Нармандскіх дамоўленасцяў, ужо выклікаў буру асуджэння на адрас адміністрацыі Уладзіміра Зяленскага з боку ягоных апанентаў ва Украіне.
Асабліва спрэчным аказалася пытанне аб перадачы – фактычна не столькі ДНР і ЛНР, колькі Расеі – былых байцоў кіеўскага спецназу «Беркут», якія былі пад судом за абстрэл Еўрамайдану ў студзені – лютым 2014 года. Тут Зяленскаму дасталася на арэхі ад тых ягоных палітычных апанентаў, вынесеных на вяршыню ўлады Майданам. Маўляў, як жа так: забіраем нявінных людзей, а вызваляем ад пакарання крымінальных злачынцаў!
Нагадаем, што справа аб стральбе на Майдане незалежнасці была ўзбуджаная яшчэ да прыходу ў прэзідэнцкія апартаменты Пятра Парашэнкі, падчас выканання абавязкаў прэзідэнта Аляксандрам Турчынавым. Таму за мінулыя пяць з лішнім гадоў у пракуратуры, якая падпарадкоўвалася тагачаснай уладзе не ў меншай ступені, чым гэта адбываецца сёння, была выдатная магчымасць сабраць неабходныя доказы, каб суд вынес адпаведны прысуд. Але следства так і не было завершанае, таму ўсе папрокі на адрас каманды Зяленскага сёння па праве абарочваюцца супраць ягоных папярэднікаў. Маўляў, калегі, што ж вы міргалі, калі віна тых, каго вызваляюць і абменьваюць, «беркутаўцаў», усе гэтыя гады была для вас відавочная? Ішлі б у суд і там бы яе даводзілі!
Тым не менш, адказнымі аказваюцца «ЗЕ/ленскія». Абурэнне пазіцыяй прэзідэнта, здавалася, было бязмежным. Блогеры кідалі грымоты і маланкі. Будынак следчага ізалятару, дзе ўтрымлівалі «беркутаўцаў», быў ачэплены пікетоўцамі, што збіраліся такім чынам не дапусціць іх вывазу для абмену. Аднак абмен адбыўся.
Чаму ён быў гэтак важны для Зяленскага? Прэзідэнт Украіны паслядоўна дэманструе сваім «партнёрам» па «нармандскім фармаце» (нагадаем: Нямеччыне, Францыі і Расеі) сваю дамоўленасць, жаданне стрымаць – хай нават са шкодай для ўласнай рэпутацыі ўнутры краіны – дадзенае слова і працягнуць дыялог. Таму калі б урадавым войскам давялося браць штурмам СІЗА ў цэнтры Кіева, каб гэты абмен адбыўся, хутчэй за ўсё, Зяленскі (абапіраючыся на падтрыманне міністра ўнутраных справаў Арсена Авакава) пайшоў бы і на гэта.
Але гэты крок быў таксама надзвычай важны і для тых, хто галасаваў за Зяленскага – супраць Парашэнкі. Украінцы стаміліся ад вайны. Так, яны вельмі хочуць цэласнасці і суверэнітэту сваёй краіны, але яшчэ больш яны хочуць міру. Не любым коштам – але міру. І дыялог з нагоды абмену «тых, каго ўтрымліваюць» – для іх таксама своеасаблівы сігнал: улада хоча таго ж, чаго хочам і мы. Яна хоча вяртання палонных да іхных семʼяў.
Уласна кажучы, гэта ўжо другі падобны крок Зяленскага. Першым стала вяртанне дадому экіпажаў караблёў, захопленых Расеяй у выніку інцыдэнту ў Азоўскім моры. Нагадаем, што і гэты інцыдэнт адбыўся ў прэзідэнтуру Пятра Парашэнкі – а вяртанне маракоў стала адным з першых вынікаў уваходжання ва ўладу Уладзіміра Зяленскага. І можна колькі заўгодна казаць аб тым, што такім чынам Крэмль падыгрывае Зяленскаму. Так, падыгрывае, гэта несумненна. Але глядач украінскіх тэлеканалаў бачыць слёзы жонак і маці, якія абдымаюць сваіх мужоў і сыноў, якія доўгі час заставаліся ў палоне. І гэтыя слёзы болю і радасці адначасова значаць сёння для Украіны пэўна больш, чым абурэнне ўсіх блогераў свету, разам узятых.
Менавіта гэтыя абмены дазваляюць Зяленскаму падтрымліваць рэйтынг і ўзровень даверу, які непазбежна падае – як было б і ў любой іншай краіне, якая ваюе. І гэта верная гарантыя таго, што «аперацыя «Вяртанне» будзе адбывацца зноў і зноў пры першай жа магчымасці. А апанентам адрасуюць пытанне жорсткае, як у Карлсана ў адносінах з фрэкен Бок:
– Ты хочаш, каб яны вярнуліся ў семʼі, гэтыя нашы героі? Адказвай выразна: «так» – ці «не»?
Вось і паспрабуйце адказаць «не». А Зяленскі на вас паглядзіць.
Аляксандр Федута belsat.eu
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.