Брэд Піт у космасе – найлепшая роля актора

«Да зорак» – фільм, з якога пачынаўся Венецыянскі кінафестываль – 2019. Крытыкі гэта відовішча і хвалілі, і выказваліся на конт яго абыякава. Але заўсёды варта глядзець тое, што выклікае спрэчкі. Часцей за ўсё яно і будзе самым цікавым.

Рэжысёр Джэймс Грэй – не пачатковец. Пару гадоў таму высока ацанілі ягоны «Згублены горад Z», а калісьці ў 90-я заўважылі яго «Маленькую Адэсу». «Брэда Піта ў космасе» намінавалі і на галоўны прыз венецыянскага фестывалю «Залаты леў», але той прыз атрымаў «Джокер». Які з іх лепей, мы параўнаем ужо праз тыдзень.

Кадр са стужкі.
Фота: Francois Duhamel

Ніхто нічога не патлумачыць

Аматары экшн-фантастыкі ад «Вартавых Галактыкі» да «Інтэрстэлара», ці тыя, хто хацеў бы весела і драйвова бавіць час, стомяцца, гледзячы на Брэда Піта ў космасе. Тых, каго раздражняе філасофія ці псіхалогія, магчыма, нават заснуць. Хаця тут далёка не так усё дрэнна, як было ў сузіральнай «Гравітацыі» з Сандрай Булак.

Брэд Піт і Томі Лі Джонс.
Фота: Francois Duhamel

Шмат што ў гэтым фільме патрабуецца зразумець ці проста адчуць без слоў. Ніхто нікому не патлумачыць, чаму герой Брэда Піта не паслухаўся камандавання, чаму з ягоным бацькам адбылося так, а не інакш. Без тлумачэнняў застануцца і пачуцці героя ў фінале. Асабіста для мяне нічога загадкавага або невыразнага ў фільме не знайшлося.

Выключна прыгожыя касмічныя сцэны

Ніякага занудства ў фільме «Да зорак» няма. Дзеянне рухаецца павольна, але абсалютна не замірае і ня вісне. Ты адчуваеш напружанне ў сцэнах, калі згадваецца сакрэтнасць задання. Напружанне ў выпадках касмічных праблемаў, атакі шалёных малпаў, гонкі са стралянінай на Месяцы. Там, аказваецца, ёсць месяцавыя піраты, якія нападаюць на амерыканскія (!) месяцаходы. Чые ж гэта піраты?

 

Фота: Francois Duhamel

Ніякай пустой сузіральнасці. Касмічныя сцэны выключна прыгожыя! Цудоўная графіка. Гэта галоўная прычына, чаму «Да зорак» важна глядзець менавіта ў кінатэатры. Калі ў фільме Таранціна Брэд Піт быў проста спакойны або карцінна ўсміхаўся, то тут (няўжо?) міміка на яго твары ажывае. З улікам гэтай маленькай дэталі ролю маёра Роя Макбрайда можна лічыць адной з найлепшых у кар’еры актора. Гэта значыць рэжысёр Грэй уклаўся па поўнай. Але зрабіў гэта натуральна, не надакучліва, тонка. Хваляць яго не дарма.

Фота: 20th Century Fox

Калі пачаць разважаць, што «Да зорак» паходзіць на сеанс псіхатэрапіі, то гэта будзе няправільна. Калі адмовіцца ад згадкі пра псіхатэрапію, то гэта будзе няправільным таксама. У любым выпадку, фільм выклікае шмат розных думак: і пра доўг, і пра сакрэтнасць, і пра шлях чалавецтва, і пра тое, якія адказы на свае пытанні чалавецтва адшукае ў космасе. Я адчуваў сябе ў медытацыі падчас прагляду. І гэтая медытацыя ні ў якім разе не была пустая.

Ацэнка: 8 з 10

Хтосьці скажа: ну вось і Брэд Піт зганяў на Месяц, Марс, а потым да Нептуну. Вось зноў убачылі чарговае выратаванне Зямлі ад гібелі. А хтосьці ўбачыць значна большае: гісторыю на тэму што яблык падае недалёка ад яблыні, і што гонар, годнасць, уменне і высакароднасць – гэта плён выхавання ў раннім дзяцінстве. У любым выпадку, разуменне – гэта здольнасць нешматлікіх людзей. А шкада. Мая ацэнка: 8 з 10.

Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.

Стужка навінаў