Уважліва прачытаў у інтэрнэце ўсё, што тычыцца жадання Івана Ермакова і Стэлы Чырковай любой цаной здаволіць нечаканы апетыт у аскомным ужо «Паедзем паядзім» і наступным за гэтым скандалам. Скажу шчыра: усе бакі выглядаюць у сітуацыі, якая склалася, кепскавата. Не два, а ўсе тры.
Людзі прыязджаюць, як яны кажуць, паесці. Пракатваюць на капоце аднаго або двух пікетоўцаў – адпаведнага відэа, праўда, у інтэрнэце, няма, але мяркуючы па тым, як меланхалічна маўчыць прадстаўнік праваахоўных органаў, слухаючы заявы пра гэта – ну, так, было, было. А далей – калі ўжо ўшчыльную прыехалі, каб паесці, спадар Ермакоў раптам пачынае патрабаваць, каб яму дэкларавалі палітычную пазіцыю апанентаў. У дакладнасці паводле Астапа Бэндара:
– Ваша крэда?
Толькі ніхто не рапартуе яму з радасна ідыёцкім выглядам:
– Заўсёды!
Той, першы дзядзька, якога прымудрылася ўкусіць спадарыня Гарачка-Басалыга, паводзіў сябе значна больш лагічна – ён жа не патрабаваў прачытаць яму лекцыю аб міжнародным становішчы, а хацеў прабіцца да залы, дзе мілая афіцыянтка абслужыла б яго ў меру сваіх сіл і яго кашалька. А тут за вярсту патыхае правакацыяй: маўляў, хай яны прызнаюцца шчыра, гэтыя пікетоўцы, што яны з апазіцыі, і ўжо тады ўлада проста абавязаная будзе іх скруціць!
Праўда, замест прамога адказу спадару Ермакову адна з пікетчыц таксама адыходзіць ад заяўленай тэмы. Замест таго, каб засяродзіцца на тэме «жратвы на костках», якую ўся дэмакратычная грамадскасць вымушана эксплуатаваць з моманту пачатку канфлікту, яна раптам пераходзіць на «нацыянальнае пытанне»: прама выплюхвае ў твар апаненту абвінавачванні ў яго рускасці, якая, аднак, зусім відавочная і без папрокаў – нумары на аўтамабіле расійскія. Праблема, праўда, у тым, што на расійскіх нумарах могуць катацца і цалкам нават этнічныя беларусы, але пікетчыцу гэта не хвалюе – ёй важна дэклараваць, што ва ўсім вінаватыя маск… Так, слова вымаўлена не было, прызнаюся – рускія ва ўсім вінаватыя.
Рабяты, вы там зусім ачмурэлі?
Адна, будучы грамадзянкай Рэспублікі Беларусь і падлягаючы адпаведнаму заканадаўству, з задавальненнем яго парушае, абвінавачваючы суразмоўцу ў яго нацыянальнасці. Мадам, прабачце, але гэта – артыкул. Спадар Ермакоў не абвінавачваў Вас у тым, што Вы – беларуска, а калі б ён гэта зрабіў, я б першым запатрабаваў прымяніць да яго крымінальнае заканадаўства.
Затое ён зрабіў іншае. Ён паспрабаваў абараніцца ад абвінавачванняў у парушэнні Правілаў дарожнага руху тым, што «запатрабаваў» дэклараваць яму палітычную лаяльнасць апанентаў. Гэта значыць, прадэманстраваў, што ёсць грамадзяне і жыхары Беларусі першага і другога гатунку. Апазіцыянеры – грамадзяне другога гатунку, а таму, трэба меркаваць, улада павінна выкарыстаць да іх сілу? Ну, накшталт як ён сам ужыў, парушаючы ПДР?
І вось тут пачынаюцца мае прэтэнзіі да трэцяга боку гэтага зусім не любоўнага трохкутніка. Да прадстаўнікоў праваахоўных органаў. Увесь гэты час яны маўчалі. Верагодна, так яны ўспрынялі заявы міністра Ігара Шуневіча аб тым, што выконваць ролю «пракладкі» паміж варагуючымі ўдзельнікамі дадзенай калізіі органы МУС не будуць. Але, прабачце, у дадзеным выпадку гаворка ідзе зусім не пра палітычную пазыцыю і не пра маральны канфлікт. Гаворка ідзе аб парушэнні ПДР.
Прабачце, яно – было? Калі было, то той, хто здзейсніў яго, з’яўляецца грамадзянінам замежнай дзяржавы? З’яўляецца. Ах, ён грамадзянін Расіі і Саюзнай дзяржавы? Адважуся нагадаць, што менавіта парушэнне Правілаў дарожнага руху Рэспублікі Беларусь стала ў свой час падставай для выдалення з краіны грамадзянкі Расійскай Федэрацыі і Саюзнай Дзяржавы Танкачовай А.Б. Прычым –на некалькі гадоў. Нягледзячы на тое, што яна з’яўлялася членам сям’і грамадзянкі Беларусі.
Дык вось, мяне вельмі моцна цікавіць, ці атрымаў грамадзянін Расійскай Федэрацыі Іван Ермакоў афіцыйнае апавяшчэнне аб тым, што неаднаразовае парушэнне ім правілаў дарожнага руху можа стаць падставай для яго выдалення на гістарычную радзіму? І калі не, то – чаму?
Напэўна, таму, што тых, каму апаніраваў Ермакоў, органы МУС і самі з задавальненнем абвінавацілі б у прыналежнасці да ліку грамадзян «другога гатунку». Але – нельга: толькі-толькі пераканалі сусветную супольнасць у сваім, як бы гэта сказаў Уладзімір Макей, поўным і канчатковым дэмакратызме. А так бы, напэўна, хацелася – дубінкай у морду – праўда?..
Праўда, я б параіў іншым пікетоўцам таксама памаўчаць. Спачатку – абвінавачванне ў тым, што рускі, потым – у тым, што габрэй, нарэшце, і да палякаў з амерыканцамі дойдзе. Непрыгожа. Не згодна Евангеллю і не згодна Канстытуцыі атрымліваецца. Недарэчна атрымліваецца: непрадумана слова кінута, а на добрую справу цень упаў.
АФ/АА
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
