Украінскі мастак Уладзімір Мэлымука мяркуе, што мастацтва мусіць быць не прыгожым, а моцным. У першы дзень вайны ён намаляваў вялізны партрэт Пуціна – акрываўленага забойцы. У другі дзень стварыў «Змяіны пацалунак» Пуціна і Лукашэнкі. Са сваймі творамі ён увесь час выходзіць на антываенныя акцыі ў Варшаве. Шмат якія з іх потым прадае, каб атрыманыя грошы перавесці на карысць Збройных сілаў Украіны. Адкуль ён бярэ сілы і натхненне, мастак расказаў у сюжэце праграмы «Вот Так».
«Я не быў ва Украіне 8 гадоў, але лічу сябе ўкраінцам. Перажываю моцна за сваю краіну і хачу падтрымаць яе. Ваяваць я не ўмею. Але ў мяне іншая вайна – інфармацыйная. Стараюся перадаць людзям тое, што бачу і адчуваю…
Перажываць можна, можна не спаць уначы, але гэткім чынам я нікому не дапамагу – мне трэба дзеяць», – кажа Уладзімір Мэлымука.
Ён расказвае, што 24 лютага, у першы дзень вайны, прыбег да амбасады Расеі ў Варшаве, каб выказаць свой пратэст, але проста так стаяць не змог. Паляцеў шукаць у крамах вялікае палатно для карціны, патрэбнага не знайшоў і тады ўдома пачаў маляваць на ўжо гатовай карціне тое, што адчуваў. Праз некалькі гадзінаў з’явіўся партрэт Пуціна з надпісам «Murderer».
На наступны дзень быў створаны «Пацалунак».
«Калі беларускі ўрад дазволіў увесці расейскія войскі са сваёй тэрыторыі, я зразумеў, што два гэтыя вылюдкі, выбачайце, злучыліся сваймі змяінымі языкамі і цалуюцца. А слова «любоў» перакрэсленае, бо гэта не любоў, зразумела. Сутнасць у тым, што яны ствараюць хаос, вайну і пакуты… Так я намаляваў тое, што адчуваў у другі дзень вайны», – дзеліцца мастак.
Паводле яго, надпіс «Госпадзі, дапамажы мне выжыць» (уверсе карціны) ён пабачыў на берлінскім муры. Фразу гэтую напісаў там некалі адзін з беларускіх мастакоў.
Калі расейцы захапілі Чарнобыльскую АЭС, на зваротным баку «Пацалунку» Мэлымука стварыў, па сутнасці, сучасны мункаўскі «Крык».
Паводле Уладзіміра Мэлымукі, спачатку людзі на антываенных акцыях проста глядзелі на ягоныя карціны і фатаграфавалі іх. А потым пачалі прапаноўваць дапамогу. Бо працы вельмі цяжкія, і доўгі час трымаць іх у руках не выходзіць.
«Калі людзі пачалі дапамагаць, я зразумеў, што раблю слушныя рэчы і што трэба ствараць яшчэ больш карцінаў… Людзі кажуць, што гэта класнае падтрыманне», – расказвае мастак.
Калі ўвесь свет пабачыў наступствы разні ў Бучы, Уладзімір Мэлымука зразумеў, што ўвесь той жах не здолее перадаць вобразамі на палатне. І зладзіў перформанс.
«Тое што я пабачыў у Бучы, мяне проста забіла. І я паказаў, што такое вайна. Я зрабіў гэта, каб усе адчулі і ўбачылі, як гэта выглядае. Купіў шмат прасцінаў, парэзаў іх на кавалкі. 15 чалавек ляглі каля амбасады на зямлю, і я накрыў іх акрываўленымі просцінамі…» – расказвае мастак.
«Гэта выглядала вельмі страшна», – прызнаецца ён. І кажа, што шмат якія гледачы проста плакалі.
«Для мяне мастацтва – гэта не проста прыгожыя кветачкі на карціне, а тое, што я адчуваю і перадаю. Я думаю, што мастацтва мае быць моцным. А прыгожае могуць ствараць людзі і без мяне. Мастацтва моцнае – іншыя рэчы. І я працую над ім», – кажа Уладзімір.
Грошы ад прададзеных твораў мастак пераводзіць на рахунак ЗСУ. Апроч гэтага, ён дапамагае ўкраінскім уцекачам і як валанцёр.
Апошні мастацкі твор Уладзіміра Мэлымукі – «Груз-200»: цынкавая труна з надпісам чырвонай фарбай «Расейскі салдат едзе дадому». Гэтым ён заклікае расейскіх маці не адпускаць сваіх сыноў на вайну, бо вяртацца яны будуць адтуль толькі ў такіх трунах…
ЗК belsat.eu