Асаблівасці нацыянальнай перавозкі

Рэпарцёр «Белсату» правёў дзень са сталічным кіроўцам, які выдумаў і зрэалізаваў індывідуальны падыход да кліента ў адной асобна ўзятай таксоўцы.

Сем гадоў таму Сяргей Місюкевіч змяніў тралейбусную кабіну на крэсла таксоўкі. Два гады таму падабраў двух замежнікаў, разумецца з якімі давялося жэстамі. Пасля гэтага ў машыне Сяргея з’явіўся слоўнік. На моўныя курсы не было часу, таму розніцу паміж Present Simple i Present Perfect ён вучыў паміж замовамі.

Кіроўцу з веданнем англійскай «адрываюць з рукамі»: Сяргея кліенты знаходзяць праз турфірмы альбо ў інтэрнэце. Ён адчыніў свой сайт, а з нядаўняга часу вядзе і старонкі ў сацыяльных сетках. Вялізную ролю адыгрывае «сарафаннае радыё». Гэтак, падчас чэмпіянату Сяргею давялося падвозіць кіраўніка Радыё і тэлебачання Славаччыны Вацлава Міка, які пасля рэкамендаваў беларуса ўсім славацкім спартовым журналістам і каментатарам, якія прыязджалі сюды працаваць.

Нядаўна Сяргей звярнуўся да «Белавіі» з пытаннем размяшчэння на іх старонцы банера з ягонаю рэкламаю. Нацыянальны авіяперавознік не здолеў нават адказаць, колькі такая паслуга каштуе, і запрапанаваў Сяргею патэлефанаваць на наступны дзень. Сяргей тэлефанаваў заўтра, паслязаўтра і потым штодня цягам дзвюх месяцаў, але гэтак і не атрымаў ніякай інфармацыі. «Я прадпрымальнік, і заўсёды ведаю, колькі каштуюць мае паслугі, – кажа Сяргей. – А працаўнікі дзяржаўных кампаніяў працуюць без матывацыі, бо ў любым выпадку атрымаюць заробак».

А 12:00 у Сяргея адразу дзве замовы: на праспекце Незалежнасці ён забірае фіна, на Раманаўскай Слабадзе чакае паляк. Міка тут упершыню: ён прыляцеў у Менск на чвэрцьфінальны матч ягонай зборнай з Канадаю і задаволены вяртаўся дадому – Суомі перамагло. Томаш – часты госць у беларускіх архівах, ён дапамагае суайчыннікам рэканструяваць генеалагічнае дрэва. І заўсёды карыстаецца паслугамі Сяргея.

Мужчыны знаёмяцца і абменьваюцца візітоўкамі, а машына пакідае межы гораду. Калі да лётнішча застаецца хвілінаў пяць, Сяргей уключае гімн Фінляндыі. Міка перастае жартаваць і гучна зацягвае фінскую (існуе яшчэ і шведскамоўная) версію «Нашага краю». Мужчыны не могуць ані падняцца, ані падспяваць, але зачыняюць шыбы, каб палепшыць акустыку ў салоне. Скандынава ўзнагароджваюць воплескамі, а Сяргей прыгадвае, што аднойчы паставіў пасажыру «Швейцарскі псалом» без папярэджання: «Швейцарац ледзь не анямеў, але сабраўся, заспяваў і папрасіў яшчэ паставіць «Божа, беражы Каралеву», што таксама выканаў». На гарызонце ўжо з’яўляюцца абрысы лётнішча, а ў салоне пачынае гучаць «Марш Дамброўскага». Томаш, аднак, вельмі крытычна ацэньвае свае вакальныя здольнасці ды ігнаруе настойлівыя просьбы заспяваць.

Сяргей робіць развітальнае фота з палякам і фінам, якія ідуць рэгістравацца на свае рэйсы, а пасля спускаецца да залы прылётаў і чакае канадца Г’юга, які ляціць з Абу-Дабі. Г’юга прылятае разам са сваёй дзяўчынаю Шынэйд, квіткі на два паўфінальныя матчы яны набылі месяц таму. Канадскі заўзятар пытае, ці часта праз Беларусь спрабуюць трапіць у Еўропу афрыканцы, і распавядае, што разам з імі ляцелі трыццаць неграў з хакейнымі квіткамі, але беларускія памежнікі «адсеклі» іх ад усіх пасажарыў і кудысьці павялі.

Г’юга гутарыць з Сяргеем пра братоў Касціцыных, якія выступалі за ягоны ўлюбёны «Манрэаль Канадыенз», пра Кевіна Лэйланда, пра Юрыя Файкова – выхаванец менскага «Юнацтва» з 2011 года ёсць галоўным трэнерам зборнай Аб’яднаных Арабскіх Эміратаў.

У пэўны момант Сяргей спыняецца і, паводле яго, упершыню ўключае музыку Калікса Лявале. «О Канада» існуе ў англійскай і французскай версіях, і галасісты Г’юга выконвае абодва гімны. Усяго ў калекцыі Сяргея на сёння 31 гімн, але збор пастаянна расце.

У Сяргея ў планах – падрыхтаваць невялікі экскурсійны тур па Менску для замежнікаў, ён хоча заязджаць у цікавыя мясціны, калі траса ляжыць побач з якою-небудзь славутасцю. Такія бонусы, на ягоную думку, будуць выгодным чынам адрозніваць яго ад канкурэнцыі. Апроч нацыянальнага строю, у якім Сяргей сядзіць за стырном, наступнаю сваёй фішкаю таксовец хоча зрабіць караоке ў салоне аўта як лагічны працяг спеваў нацыянальных гімнаў, і ў спякотныя дні частаваць пасажыраў халоднаю вадою з торбы-лядоўні. І ўсё гэта – бясплатна і, вядома, на жаданне.

Наступная рэч, якую Сяргей хоча прышчапіць беларусам – ашчаднасць. Практычныя замежнікі заўсёды радыя падзяліць кошт таксоўкі, як гэта зрабілі, напрыклад, Міка і Томаш. Беларусы ж пакуль плацяць менавіта за тое, што едуць адныя.

Напярэдадні чэмпіянату шмат хто з менчукоў выраблялі сабе ліцэнзіі таксоўцаў, бо чакалі навалы турыстаў. Турысты прыехалі, але таксоўкамі карыстацца не хацелі – іх задавальняла метро. Мелі месца сітуацыі, калі замежныя заўзятары падыходзілі да таксоўца толькі каб запытаць дарогу: «Як прайсці да гэтага гатэлю? – Вы будзеце ісці ўсю ноч, адсюль кіламетраў 12. – Нічога, пройдземся, у нас усё роўна гатэль з раніцы аплочаны».

Сяргей высаджвае канадцаў ля ГУМу, дзе іх сустракае гаспадыня кватэры, а сам вяртаецца ў лётнішча – праз гадзіну прылятае наступны ягоны пасажыр.

Дзяніс Дзюба, belsat.eu