Падчас хакейнага першынства святочнаю і гаманкою выглядала не толькі беларуская сталіца, але і ўся Беларусь – прынамсі там, дзе з’явіліся замежныя заўзятары. «Белсат» запытаў аматараў хакею з-за мяжы пра ўражанні, якія зрабіла на іх Беларусь у абвешчаным кіраўніком краіны «годзе гасціннасці».
Шмат замежнікаў мела б быць на матчы Францыя–Данія ў лядовым палацы «Чыжоўка-Арэна». Аднак на трыбунах – пераважна беларусы, якія голасна заўзеюць або за адную, альбо за другую каманду. Пра гарачую атмасферу на трыбунах клапоціцца зубр Волат: ён скача, шалее і заахвочвае заўзятараў пабушаваць разам. Замежнікаў вельмі лёгка пазнаць па футболках ці шаліках з сімволікаю іхных краінаў.
{movie}Свята заўзятараў на чэмпіянаце па хакеі ў Менску |right|16619{/movie}
«Палітыка? Я паняцця не маю»
«Беларусь – адныя лясы»
Наступныя нашыя суразмоўцы – пара ў кашульках з надпісамі «Данія». Выглядаюць яны нібыта выпілі ўжо з дзясятак куфляў піва. Бландзінка з Даніі каментуе: «Людзі вельмі мілыя, але ніхто не ведае англійскай мовы». А як наконт палітыкі? Яе спадарожнік не вагаецца ні хвіліны: «Лукашэнка хворы на галаву, гэта дыктатар». У яго адказе чуецца бязмежная шчырасць. Датчане заявілі, што не збіраюцца яшчэ раз наведваць Беларусь. Як высветлілася, яны прыехалі з самае Даніі аўтамабілем. «Ці вы нешта пабачылі цікавае па дарозе?» – пытаемся. «Не зусім – тут адныя лясы».
«Беларускія парадкі ў Францыі? Ні ў якім разе!»
«Вядома, так, трэба сюды прыязджаць, падтрымліваць зносіны, нельга ізаляваць людзей». Паводле француза, аб’ядноўвае людзей і ягоная праца, бо дазваляе як расейцам, так і беларусам збіраць больш збожжа з пасеянага насення. «Добра, – згаджаемся. – А вы б хацелі, каб у Францыі запанавалі такія ж парадкі, якія ёсць у Беларусі?» – «Ну, ажно так я б не хацеў», – у ягоным голасе чуецца насцярога. «А ці ведаеце вы, што перад чэмпіянатам некалькі дзясяткаў людзей у Беларусі прэвентыўна былі кінутыя за краты?» – «Не ведаю», – адказвае турыст. Паводле яго, Захад не павінен неяк уздзеяць на такія краіны, як Беларусь, каб дамагчыся змены палітычнага ладу: «Баюся, можа паўтарыцца сцэнар, як ва Украіне». На ягоную думку, свет і так усё больш дэмакратызуецца. «Да прыкладу, у Іране да нядаўняга часу адсякалі рукі за крадзеж, а цяпер сітуацыя нашмат лепшая», – лічыць француз.
Людзі ў скураных куртках на дзяжурстве
Кіруемся ў «фан-зону» каля станцыі метро Пятроўшчына. Тэрыторыя абгароджаная, пры ўваходах і выхадах, апрача людзей ва ўніформе з металашукальнікамі, некалькі мужчынаў у скураных куртках, якія акідваюць усіх крыху грэблівым і насцярожаным позіркам. Пільнуюць, каб усё было ў парадку. Занепакоена зіркаюць, калі на белай саколцы заўзятара ёсць чырвоны колер. Стаіць сцэна, вельмі гучна грае музыка, пад сцэнаю скачуць дзяўчаты ў міні. У вялікімі намёце прадаюць піва, дранікі ды чыпсы, а заўзятары глядзяць тэлетрансляцыю матчу Расея–Беларусь. Зала перапоўненая людзьмі, уваччу стракаціць ад чырвона-зялёных сцягоў, шапак, футболак… Гучыць звонкае «ўра!», спевы і радасныя воклічы.
Расейскія заўзятары пачуваюцца выдатна
Каля намёту мы спатыкаем хлопца, палова твару ў якога памаляваная ў колеры расейскага сцягу, а палова – у колеры афіцыйнага сцягу Беларусі. «За каго заўзееш?», – пытаемся. «Я з мяшанай беларуска-расейскай сям’і. Мне ўсё роўна, хто пераможа, урэшце мы ўсе – славяне», – адказвае маладзён. Увайшоўшы ў намёт, заўважаем Вячаслава, на галаве ў якога востраканцовая будзёнаўка з чырвонаю зоркаю. Нейкія кабеты пазычаюць у яго шапку і фатаграфуюцца ў ёй. Вячаслаў раз-пораз уздымаецца і крычыць: «Россия, Россия!» Але ягоны голас топіцца ў крыку натоўпу: «Беларусь, Беларусь!» Вячаслаў – расеец, але ўжо 12 гадоў жыве ў Менску, і яму тут вельмі падабаецца. «Ніхто тут не парушае маіх правоў», – сцвярджаецца ён. А ці падабаецца яму Аляксандр Лукашэнка? «О, прэзідэнт тут спецыфічны, але лепшага пакуль што няма».
«І што мне рабіць з гэтаю свабодаю?»
«Машэраў харошы»
Нарэшце падыходзім да дваіх заўзятараў з Кітаю. Цяжка сказаць, што яны робяць у Беларусі, акрамя наведвання фан-зонаў. Пэўна, недзе працуюць, але даволі слаба валодаюць расейскаю моваю. Пытаемся, што кітайцы ведаюць пра беларускую палітыку. «Машэраў харошы», – адказвае старэйшы з іх. Мы крыху агаломшаныя: чаму менавіта першы сакратар ЦК Камуністычнай партыі Беларусі 1970-х гадоў так спадабаўся нашым суразмоўцам? Яны, на жаль, не могуць адказаць: бракуе знаёмых словаў.
Сцямнела, а на сцэне фан-зоны абвяшчаюць конкурс. Выходзяць дзве каманды дзяўчат, якія шалёным танцам маюць падтрымаць каманду беларускіх хакеістаў. «Увага, – кажа адзін з вядоўцаў да самай вясёлай паненкі, якую моцна хіляе ў бакі. – Першая частка важнай інфармацыі: канец сцэны тут». Натоўп гледачоў адказвае выбухам смеху. Беларусы, а таксама нешматлікія замежныя госці працягваюць весяліцца, куфлямі носяць халоднае піва, спяваюць, выгінаюцца ў танцах і пляскаюць у ладкі. Беларусь прайграе, але ўсім вясёла. Кіраўнік Беларусі, пэўна, і так ідзе спаць з лёгкім сэрцам: здзейснілася ягоная запаветная мара, каб Менск стаў хакейнаю сталіцаю свету.
ЯБ, МЯ, belsat.eu
