Чым скончылася гісторыя пра тое, як чыноўнікі з фотаапаратамі ездзілі па Горадні ў пошуках старажытных бардзюраў і бруку, высвятляў «Белсат».
Навіну пра ініцыятыву гарадзенскіх чыноўнікаў газета «Вечерний Гродно» змясціла напрыканцы жніўня. Аддзел ідэалагічнай працы, культуры і справаў моладзі гарвыканкаму нават прасіў тады гарадзенцаў паведамляць праз тэлефон пра месцазнаходжанне гістарычных экзэмпляраў.
Гарадзенцы заклікалі наведаць дачы чыноўнікаў
Які вынік? У гарвыканкаме нам распавялі, што атрымалі ад гараджанаў з дзясятак тэлефанаванняў, пераважна пра месцы, якія чыноўнікі ўжо знайшлі самі. Праўда, некалькі чалавек прапаноўвалі наведацца на лецішчы начальнікаў, не называючы прозвішчаў і даючы прыкладныя адрасы. Адказныя за пошук брукаванкі на гэта не наважыліся, палічыўшы ўмяшаннем у прыватнае жыццё.
Жыхары ж невялікіх дамоў, у дварах якіх знайшлася плітка, аддаваць яе адмовіліся, патрабуючы за парушэнне цэласнасці паверхні добраўпарадкаваць за кошт дзяржаўнага бюджэту ўвесь двор.
Пра музей пад адкрытым небам думалі 3 гады
Аксана Коханава, галоўная спецыялістка ў пытаннях музеяў і аховы гісторыка-культурнай спадчыны галоўнага ўпраўлення аддзелу ідэалагічнай працы, культуры і справаў моладзі Гарадзенскага аблвыканкаму, распавяла нам, што ўсяго на вуліцах і падворках у цэнтры горада знайшлі 400 узораў, з якіх забралі 85 штук. Частку паклалі каля Новага замку, другую – хочуць выкарыстаць ля арт-цэнтру на вул. Горкага, які плануюць пабудаваць цягам некалькіх гадоў.
Ідэя зрабіць музей пліткі пад адкрытым небам належыць гарадзенцу Аляксандру Місцюкевічу. Яшчэ ў 2010 годзе ён выказаў яе на старонках прэсы і даслаў свае прапановы ў гарвыканкам, бо баяўся за лёс тых нешматлікіх экзэмпляраў, якія яшчэ ляжалі пад нагамі ў гістарычным цэнтры гораду.
Камунальнікі не ведаюць, каму прадалі каштоўную брукаванку
Мясцовым чыноўнікам вельмі хацелася зашыць вуліцу ў граніт, каб было што паказаць высокім гасцям са сталіцы падчас чарговага Фестывалю нацыянальных культураў. Брукаванку і бардзюры з кляймом «Magistrat Miasta Grodna» «выкарчоўвалі» пры дапамозе тэхнікі, яна ламалася і яе выкідалі, як непатрэбны хлам.
Тагачасны начальнік аддзелу ЖКГ і добраўпарадкавання адміністрацыі Ленінскага раёну Горадні Аляксандр Архіпаў «суцяшаў»: непашкоджаныя экзэмпляры будуць выкарыстоўваць паўторна – іх выкладуць на тэрыторыі дзіцячых садкоў і арганізацыяў.
Віктар Рачынскі, галоўны інжынер Гарадзенскай гарадской ЖКГ, тады яшчэ не працаваў на сваёй пасадзе, як і большасць сённяшніх ягоных калегаў з арганізацыі. Ён патлумачыў, што робяць пасля дэмантажу з матэрыялам, які можа быць выкарыстаны паўторна: «Калі замоўца – мы [Гарадзенская гарадская ЖКГ. – belsat.eu], ствараецца камісія і складаецца акт аб прыёме-перадачы «бэвэшнага» будаўнічага матэрыялу на базу «Рамбудаўтадору». І ўжо адтуль маюць права прадаваць насельніцтву».
Працаўнікі гарвыканкаму не цікавіліся, ці засталіся дакументы аб перадачы або продажы брукаванкі насельніцтву і арганізацыям. У паперах маглі пазначацца канкрэтныя адрасы, што значна спрасціла б пошукі.
Плітку магістрата кінулі ў драбілку і зрабілі асфальт
Тады высветлілася, што тэрыторыю дзеляць міжсобку два прадпрыемствы, у тым ліку ААТ «Будоўля», якое выконвала працы рэканструкцыі вуліцаў Савецкая і Ажэшкі. Аказалася, што непадалёк ад бардзюраў кінулі камяні з апораў Старога мосту, зробленыя ў Пецярбурзе ў 1903 і 1908 гадах. Як распавёў нам дырэктар ААТ «Будоўля» Павел Бузук, менавіта адсюль і бралі бардзюры з кляймом магістрата, каб выкласці іх ля помніку Сакалоўскаму.
Куды ж падзелася рэшта? «Брукаванку «бэвэшную» мы здавалі «Рамбудаўтадору», і яны раздавалі яе: прыязджалі вайсковыя гарнізоны, забіралі і дзіцячыя сады», – патлумачыў Павел Бузук. Расколатыя ж экзэмпляры, паводле яго, хутчэй за ўсё трапілі на базу «Рамбудаўтадору» або РБУ-2 Гаррамбудтрэсту. Абедзве арганізацыі маюць драбілкі. «Усё, што ім завозілі, яны драбілі ды аддавалі ўжо ў выглядзе друзу. Крышаць і ў асфальт пускаюць».
Аліна Кашкевіч, belsat.eu
