Што думае пра сучаснае беларускае жыццё ветэранка з Бярозы Зінаіда Курс? У часы Другой сусветнай вайны жанчына дадала сабе гадоў, каб працаваць для фронту, а потым кіравала грузавым аўтамабілем. Сёння 87-гадовая пенсіянерка наракае на несумленных чыноўнікаў, ведае пра палітвязняў і заклікае любіць людзей.
Каб працаваць на перамогу, накінула сабе 2 гады
На пачатку вайны нашая сям’я жыла ў Карэліі, і пасля нападу Германіі нас эвакуявалі ў цэнтр Расеі, пад Перм. Бацьку забралі на фронт, дзе ён загінуў дзесьці ў студзені 1942 года. А такіх падлеткаў, як я, у той час забіралі на працу. І я трапіла на будаўніцтва ваеннага заводу. Мне тады яшчэ не было і 16 гадоў. Калі мяне брыгадзір не прымаў няпоўнагадовую, мне давялося на камісію ісці, дзе дадала сабе 2 гады. У дакументы мяне і запісалі на 2 гады старэйшаю. Я і цяпер паводле дакументаў лічуся з 1924 года, хоць нарадзілася ў 1926. Пасля гэтага я працавала на будаўніцтве заводу для выпуску снарадаў.
З будоўлі – кіраваць грузавіком
У час вайны хата нашая згарэла, засталіся без кутка, таму неяк пасля вайны вырашылі ў Беларусь перабрацца. Тут замуж выйшла. Працавала старэйшым сакратаром у народным судзе.
З франтавікоў перавялі ў тылавікі
Адразу я лічылася ўдзельніцаю вайны, а потым нешта перагледзелі, і мяне ў тылавікі перавялі. Ільготы маю, як ветэран вайны, толькі даплочваюць меней, чым франтавікам. Мая знаёмая з Бярозы ездзіла ў вобласць скардзіцца, што яе ў тылавікі перавялі, і ёй вярнулі ўжо статус франтавога ветэрана. А я не паехала, махнула, навошта мне гэта…
Парамантавалі плот толькі пасля скаргі прэзідэнту
Ох, як я раззлавалася, сабрала ўсе гэтыя дакументы і даслала прэзідэнту. А адтуль справу накіравалі ў райвыканкам… І тут сталі гэтыя камісіі ездзіць… Але, у выніку, паставілі плот… Але потым яшчэ прапаноўвалі пайсці заплаціць Br 100 тыс. у касу ЖКГ. А я і не пайшла…
Пасля гэтай гісторыі я сказала, што болей ні пісаць, ні хадзіць прасіць не буду… Як ёсць, так і пражыву, сваёй капейкаю.
Пра пенсію
Дадалі Br 25 тыс. цяпер да пенсіі, але не думаю, што болей дадуць. Мо Br 2,5 млн атрымала… Калі нічога значнага не купляць, то пражывеш.
Пра беднага прэзідэнта
У прэзідэнта ж нічога няма: Кольку ўзяў за руку – і паехаў… Ён жа крэдытаў набраў, з чаго ён будзе плаціць іх? Таму ў яго няма з чаго пенсіянерам плаціць, абы хоць чыноўнікам сваім пазаплочваў…
Калі жылося лепей
Пра чыноўнікаў, якія крадуць
Вёскі цяпер зусім пусцеюць, выміраюць… А ў гарадах хто гэтыя катэджы вялікія будуе? Будуюць чыноўнікі. Просты чалавек хату дзесятак гадоў будуе, а яны – за год катэджы… Таму ў нас дзяржава і бедная. У савецкі час такога б не было. А гэта – нейкая анархія ці што, я ўвогуле не разумею… Не разумею, як будавацца, крадучы. Ты ж сам у сябе крадзеш, у свайго народу, у сваіх дзяцей…
Пра палітвязняў і Мікалая Лукашэнку
Непрыгожа зрабіў, калі гэтых кандыдатаў на прэзідэнты, тых Саннікава, гэтага паэта і іншых – у турму… Саннікаў гэты такі пісьменны, за мяжою быў, у МЗС працаваў… Ці той паэт… То ты б паважаў сам сябе сярод іх! Ну што яны табе зрабілі? Не забралі ж нічога. Ну павыступалі там, можа, і не было там нічога… І іх – за краты, за краты, і ўсё… Тут усе і раззлаваліся на яго… Мне проста было шкада – ну, усе ж людзі як людзі… Яшчэ ж на тваё месца ніхто не заступіў, ды і не заступіць… Дык ужо будзь ты чалавекам!
Паглядзіш іншы раз – усе людзі смяюцца, гэтага дзіцёнка возіць з сабою з малых гадоў… На пахаванні быў з ім гэтага Чавэса. І гэта ж трэба было – каб ля труны дзіцёнка паставіць! І сам стаіць побач… Я гэта глядзела ў тэлевізары… Нашто ты гэтага дзіцёнка ля труны ставіш? Ён жа не разумее – гэтую смерць не бачыў па-сапраўднаму… Яму ж гэта – шок! Ты ж чалавек пісьменны, і робіш такое…
Любіце людзей!
Я перажыла ўсялякае жыццё, і мне шкада простых людзей. Калі дзетак-сірот бачу, то хочацца дапамагчы ўсім, што ёсць… Берагчы трэба адзін аднаго, любіць людзей…
Запісаў Кастусь Будчак, belsat.eu