«Варта перастаць ужо залівацца слязьмі». Маша Малевіч пра тое, што рабіць з антыбеларускімі настроямі
Я – грамадзянка Беларусі. І за 35 гадоў хто толькі не ўшчуваў мяне за гэта. Дык што ж мы енчым, нібыта першы раз? Журналістка Маша Малевіч піша пра ўзнікненне антыбеларускіх настрояў у сувязі з вайной ва Украіне, а таксама пра тое, што мы ўсе можам з гэтым зрабіць.
Бессэнсоўна тлумачыць нешта ўкраінцам. Гэтыя дзверы замкнуліся. Нашыя словы проста не будуць пачутыя, бо іх глушыць сірэна, выбухі і стогны, плач дзяцей. Мы не можам забараніць нас ненавідзець. Не важна, рацыянальна – ці толькі таму, што вайсковая палітыка патрабуе адназначнага стаўлення да патэнцыйнага ворага. Пасля перамогі разбяруцца? Можа так, а можа не. Як захочуць. Бо маюць права. Выбіраць сабе ворагаў і сяброў. Ды навошта? Каб падтрымаць беларусаў? Дык не за нас адказваюць, а за сваю Украіну.
Свет можа нас падтрымаць, але не абавязаны.
То, можа, варта перастаць ужо залівацца слязьмі і пачаць нешта рабіць? Не каб паказаць, якія мы коцікі, а таму, што ў любых варунках і абставінах трэба захоўваць гонар, рацыянальнасць і адказнасць. Падтрымлівайце Украіну справай. Данацьце, дапамагайце, змагайцеся, ваюйце, калі адчуваеце патрэбу. Але кіньце енчыць. Як там казалі: ідзі і Беларусь?
Мы не купілі індульгенцыі ў 2020 годзе. Навіна жыве адзін дзень, а мы і так целяпаемся на ёй ужо два гады. Так, я ведаю, чаго нам гэта каштавала і каштуе. Але гэта нашая праблема. У нас усё яшчэ ёсць дыктатар, якога трэба зрынуць. Самім. У нас ёсць тысячы палітзняволеных. У нас ёсць беларуская мова. Гэта нашая справа і нашая адказнасць. Нам з гэтым разбірацца, з падтрымкай ці без яе. Няхай і высветліцца, што ўся Беларусь змяшчаецца ў 800 чалавек, гэта нашая гісторыя і яна яшчэ не скончылася.
«Неверагоднасць» згуляла злы жарт – чым больш захаплення, тым горшае расчараванне. То давайце кінем гуляць на публіку, якая чакала, што бяззбройныя і зацкаваныя змогуць шарыкамі і белымі шкарпэткамі зваліць Лукашэнку і разбурыць Крэмль. Апраўдваць чужыя чаканні – не нашая задача. Нам трэба толькі справіцца з уласнымі. Калі выходзіць на вуліцы, то не каб даказаць украінцам/расейцам/алеутам. Толькі сабе. Усе рахункі аплачваць самім. І нават калі ўсё гэта скончыцца нашай паразай, калі звар’яцелы монстр, працяты крамлёўскай вежай наскрозь, зжарэ Беларусь, а іншыя нават не зірнуць у наш бок, у нашых кішэнях застанецца насенне. Насенне, якое прарасло нават праз Курапацкую глебу.
P.S. Прадбачу, што мяне абавязкова штурхнуць за тое, што я не ў Беларусі. Толькі дзевяць месяцаў я за межамі, а ў нас цэлая краіна людзей, якія дзесяцігоддзямі не пакідалі Беларусі, але так і ні дня ў ёй не пражылі. Так, захраслі паміж СССР і лядоўняй. То, можа, лепш скіраваць сваю ўвагу на іх?
P.P.S. Украіна ніколі не скорыцца і пераможа.
Маша Малевіч belsat.eu
