Другі эпізод рэпартажу пра тое, якімі былі людзі, што загінулі падчас пратэстаў.
Аляксандр Віхор не хадзіў на галасаванне і ў акцыях пратэсту не ўдзельнічаў. Дзень выбараў 9 жніўня, для яго быў звычайным выхадным, вечар якога ён планаваў правесці разам са сваёй каханай дзяўчынай, але не даехаў. Па дарозе да яе яго затрымалі. Затрымалі ні за што, затрымалі назаўжды. Хлопец дадому не вярнуўся, яго па-зверску замучылі супрацоўнікі праваахоўных органаў. Да смерці замучылі.
Мама Аляксандра галасавала за Прэзідэнта. Яна верыла яму, верыла ў сваю будучыню, верыла ў свайго сына. Не далі. Тыя, хто забіў Сашу, наўрад ці аддаюць сабе справаздачу ў тым, што яны адабралі ў яго мамы самае каштоўнае, што было. Таму што самае страшнае ў жыцці, хаваць сваё дзіця. Па факце забойства Сашы праводзіцца праверка, ва ўзбуджэнні крымінальнай справы быдла адмоўлена.
Генадзь Шутаў быў дальнабойнікам, дома бываў рэдка і не доўга, а таму на акцыі пратэсту пайшоў проста пацікавіцца. З сябрам пайшоў. Нішто не прадказвала бяды, вечарам мужчыны збіраліся разыходзіцца па хатах, але не паспелі, нарваліся на банду міліцыянтаў. Інакш цяпер не скажаш – банда. Таму што стрэліць у чалавека ні за што, могуць толькі бандыты, якімі цяпер перапоўненыя органы ўнутраных спраў, дазволена па загадзе. Шутаў таксама не вярнуўся дадому. Яму стрэлілі прама ў патыліцу. Супраць нябожчыка Шутава і яго сябра распачалі крымінальную справу аб супраціве, а вось за смерць Генадзя адказваць ніхто не будзе. У следчым камітэце сказалі, што недастаткова падстаў для ўзбуджэння крымінальнай справы.
Вось так і жывём. Жывём за рамкамі прававога поля, у краіне, дзе закон сёння не працуе.
Рэпартаж, 2020 г., Беларусь
