Фільм аб тым, як падчас вайны не страціць сябе і свайго сумлення.

Гісторыю нараджэння і дзейнасці Вольнага хору распавядзе сям’я Аляксандра і Сашы Сердзюковых, музыкаў, супрацоўнікаў Дзяржаўнай філармоніі.

Рэпартаж пабудаваны выключна на здымках відавочцаў: простых жыхароў Украіны і расейскіх жаўнераў, якія публікуюць фота ў сваіх сацсетках.

Іхныя жыцці змяніліся ў ноч на 24 лютага 2022 года, змяніліся раптоўна і назусім. Такімі, як раней, яны ўжо ніколі не будуць.

За першыя два тыдні расейскага ўварвання ва Украіну краіну пакінулі паўтара мільёна чалавек. У асноўным бягуць ад вайны жанчыны, дзеці і старыя. Мужчыны ўсіх узростаў ідуць іншым шляхам.

Яны рознага ўзросту, і большасць з іх не служылі ў войску, а пра сапраўдную вайну яны ведаюць ад дзядоў, з кніг і фільмаў.Сёння стаіць пытанне не толькі аб вызваленні Украіны, хоць гэта і першачаргова. Вырашаецца пытанне аб вызваленні Беларусі ад захопніцкага рэжыму Лукашэнкі.

У ваенным гарадку пад Мінскам жывуць дзед і ўнук. Падпалкоўнік авіяцыі ў адстаўцы, дзед узнагароджаны медалямі, жыве актыўна, удзельнічае ў грамадскім жыцці. Свята верыць у ідэалы савецкага мінулага, шчыра распавядае аб гэтым моладзі. Унук кінуў прафесію інжынера. Офісная праца не прыносіла яму ні заробка, ні задавальнення. Сёння ён спрабуе ажыццявіць мару – стварыць тэатр эратычнага танца. Дзядуля не гатовы мірыцца з памкненнямі ўнука і прыкладае ўсе намаганні, каб вярнуць яго да стабільнага і звычайнага жыцця. Канфлікт пакаленняў робіцца роздумам аб супярэчнасцях постсавецкай прасторы.

Бел-чырвона-белы сцяг як ніколі ўзмацняецца як нацыянальны сімвал, за абарону якога людзі гатовыя пацярпець. І гэта не пафаснае перабольшанне, бо за бел-чырвона-белую сімволіку цяпер можна не толькі атрымаць неабгрунтавана вялікі штраф, але і страціць жыццё.

Вольга Шатыка 40 гадоў прапрацавала доктаркаю. Удзел у праекце «Рэальны ўзрост» перакуліў ейнае жыццё: яна навучылася весці блог, пазаваць перад камерай і хадзіць па подыуме. І ў 70 гадоў нечакана для сябе сталася бізнес-лэдзі. Цяпер Вользе Шатыцы 71 год, яна мадэль, блогерка і фанатка здаровага ладу жыцця. Пра сябе кажа: «Натхняю «забіць» на ўзрост».

Чалавек, які замярзае на вуліцы, ужо даўно стаўся сімвалам непатрэбнасці, бездапаможнасці, бюракратыі і ўвасабленнем фразы «без паперкі – ты казюлька». Без жылля і працы, сацыяльных сувязяў гэткія асобы робяцца выгнанцамі грамадства. Здымачная група праекту «Без рэтушы» пазнаёмілася з бесхацінцамі ды з’ездзіла да іх у госці. У якіх умовах яны жывуць, чым харчуюцца, як ратуюцца ад холаду і чаму сёння ў іх няма жылля?

Пасля жорсткага разгону мірных акцый беларускія псіхолагі запусцілі валанцёрскую службу падтрымкі.

Ніхто не чакаў, што ноч і наступныя дні могуць ператварыцца ў гвалт з боку ўладаў.