Мужнай Ірыне Саланковай, якая выкрыкнула ў Белдзяржфілармоніі «Слава Украіне!», прысудзілі 20 содняў арышту. 20 дзён жыцця, забраных праз данос прапагандысткі Ксеніі Лебедзевай.
Жанчыну пакаралі нібыта за «правядзенне масавай акцыі» і за «супраціў міліцыі». Але фактычна – за падтрыманне народу Украіны.
У гэты ж час, калі адважную беларуску катавалі губазікаўцы, дыктатар з высокай трыбуны і ў прысутнасці тысячы прыхільнікаў апавядаў, што вакол Беларусі – ворагі з вадаспадам санкцыяў, краіна ходзіць па краі прорвы, а на парозе – войска NATO.
Пераможца, як ён сам сябе называе, падчас фэйкавай інаўгурацыі не мог не згадаць 2020 года, які яго так і не адпусціў. «Памятаеце гэты мяцеж?» – пытаўся ён, быццам уся краіна цяпер мае круціцца вакол тых страхаў Лукашэнкі.
Але адначасова дыктатар запэўніваў сваіх прыхільнікаў: нікога не варта баяцца, усё ў парадку, бо, аказваецца, палова свету марыць пра нашую дыктатуру. Супакойваеш іншых, калі сам адчуваеш небяспеку.
Трасецца галава, старонка не перагорнутая, але пафас і вайсковая ўніформа – абавязковыя атрыбуты хунты – як і трэба, на месцы.
,,Ува ўсёй гэтай зацягнутай прамове з пасінелаю рукою на Канстытуцыі, якую Лукашэнка растаптаў сваймі рэферэндумамі, адчуваецца жывёльны страх перад тым, што гэтая інаўгурацыя апошняя. І нават не NATO ён баіцца, не санкцыяў, не Дня Волі, які беларусы масава святкавалі за межамі радзімы. Ён баіцца гэтага «Слава Украіне!», якое, не зважаючы на зараўнаваны ў асфальт подых свабоды, прарываецца на свет, нягледзячы на губазікі, АМАПы, КДБ, Крэмль, Пуціна за спінаю і Усебеларускі народны сход – гэткая бутафорыя ў краіне крывых люстэркаў.
А рэхам там, за заходнімі межамі, гучыць у гэты самы дзень адвечнае «Жыве Беларусь!». З вуснаў «збеглых», як ён іх называе, з вуснаў замежных палітыкаў, з вуснаў тых, хто падтрымлівае свабодны свет і свабодную Беларусь.
І гэтае адзінокае, але адначасова гучнае «Слава Украіне!» у менскай філармоніі, якое прагучала як гром з яснага неба, што так старанна маляваў Луганскі музычны тэатр з акупаванай часткі Украіны.
Бо ёсць яшчэ тыя, хто не маўчыць. А хто маўчыць, той нічога не забыў. Хто збірае сілы. Хто ведае, што кіраўнік – нелегітымны. І што народ будзе жыць, нягледзячы ні на што, а пра інаўгурацыю ў дзень 25 сакавіка забудуць ужо на наступны дзень. Ды што казаць – ужо забылі.
А пакуль – Жыве Беларусь! І Слава Украіне!
